Μετά από μήνες φημολογίας και ιδιοφυούς υπόγειου μάρκετινγκ η ταμπλέτα της Apple παρουσιάστηκε στο Σαν Φρανσίσκο από τον Στιβ Τζομπς στις αλαλάζοντες μάζες. Λέγεται iPad και, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι και τόσο επαναστατικό όσο το περίμεναν τα fanboys.
Τα χαρακτηριστικά του μπορείς να τα διαβάσεις λεπτομερώς εδώ, συνοπτικά να σου πω ότι πρόκειται για μια συσκευή σε μέγεθος περιοδικού, βάρους περίπου 700 γραμμαρίων, πολύ λεπτή, με μια οθόνη 10 ιντσών αφής, που τρέχει εφαρμογές σαν το iPhone και το iPod Touch (και τις ίδιες, μάλιστα), και μπαίνει στο Ίντερνετ. Δηλαδή, είναι ακριβώς αυτό: Ένα iPod Touch με μεγαλύτερη οθόνη, και κάποιες προσαρμογές που εκμεταλλεύονται ακριβώς αυτή την ευρυχωρία. Τα καλά είναι αυτά που θα περίμενες: Μια συσκευή πανέμορφη, με ένα UI γρήγορο και λειτουργικό, με την προσοχή στη λεπτομέρεια που κάνει την εμπειρία της χρήσης της εθιστική, ένα κουκλί. Η οθόνη είναι όμορφη και μεγάλη ώστε να απολαμβάνεις το browsing και την παρακολούθηση βίντεο. Η δε τιμή, που ξεκινά από τα 500 δολάρια για το φτηνότερο μοντέλο, δεν είναι εξωφρενική.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι το θαυματουργό μηχάνημα που πολλοί περίμεναν. Έχει μερικά σοβαρά προβλήματα:
1) Πρόσεξες ότι σου είπα “σαν iPod Touch”. Όχι “σαν iPhone”. Γιατί το iPad, αν και μπορεί να μπαίνει στα 3G δίκτυα (σε κάποια από τα μοντέλα), δεν μπορεί να κάνει κλήσεις. Ούτε SMS μπορεί να στείλει. Ακόμα, χρησιμοποιεί ειδικές κάρτες SIM -δεν μπορείς να του βάλεις τη δικιά σου, δηλαδή, για να μπεις στο Ίντερνετ με 3G. Πρέπει να πάρεις καινούρια, ειδική, δηλαδή νέο συμβόλαιο, νέο πάγιο. Χωρίς να μπορείς να κάνεις τηλεφωνήματα.
2) Το iPad έχει έναν ολοκαίνουριο επεξεργαστή ονόματι Α4 ο οποίος πάει σφαίρα, σκίζει, το μηχάνημα πετάει σύμφωνα με τα πρώτα hands-on. Αλλά δεν υποστηρίζει multitasking. Δεν σου επιτρέπει να τρέχεις περισσότερες από μία εφαρμογές ταυτόχρονα. Όπως το iPhone και το iPod Touch δηλαδή. Έχω κινητό (Android) που υποστηρίζει κανονικότατα multitasking και στο λέω: Είναι σημαντικό. Χωρίς multitasking θα χρησιμοποιούσα τα apps του κινητού μου 50% λιγότερο. Το iPad, που έχει και μεγαλύτερη οθόνη, θα έπρεπε να σου επιτρέπει να το κάνεις. Είναι αυτονόητο. Ποιος ξέρει, μπορεί σε δύο χρόνια να το παρουσιάσει ο Στιβ ως “νέο, επαναστατικό” χαρακτηριστικό για το iPad 3. Όπως συνέβη με το copy/paste και το MMS στο iPhone, δηλαδή.
3) Κάτι άλλο σημαντικό: Αν και το iPhone έχει κανονικά ελληνικά, το iPad δεν θα έχει -σε πρώτη φάση τουλάχιστον. Ούτε στο πληκτρολόγιο, ούτε πουθενά.
4) Αν και παρουσιάστηκε ως ο καλύτερος τρόπος να κάνεις browsing σε ετούτη τη Γης, δεν υποστηρίζει Flash. Αν πέσεις σε σελίδα με flash, την πάτησες, θα βλέπεις το άδειο κουτάκι με το κυβάκι Lego στη μέση. YouTube παίζει (πάλι καλά), αλλά μόνο με την κατάλληλη εφαρμογή. Ακόμα, για ιντερνετική συσκευή, η έλλειψη κάμερας είναι εντελώς ακατανόητη -και ασυγχώρητη. Έστω ότι θες να ανεβάσεις μια twitpic, ή να πάρεις κάποιον στο Skype, ή να χρησιμοποιήσεις μια augmented reality εφαρμογή: Την πάτησες. Ακόμα και το τελευταίο netbook έχει κάμερα. Το iPad θα έπρεπε να έχει δύο.
5. Μια και είπαμε netbook, απ’ ό,τι φάνηκε από την παρουσίαση, αυτή είναι η αγορά που χτυπάει το iPad. Γιατί την είχα την απορία: Σε ποιον ακριβώς απευθύνεται αυτό το πράγμα; Ποιος το χρειάζεται; Είναι πολύ μεγάλο για να αντικαταστήσει το κινητό σου, και πολύ μικρό για να αντικαταστήσει το laptop σου. Προφανώς η Apple στοχεύει στην αγορά των netbooks, προσφέροντας κάτι κομψό και exclusive. Αλλά το ακριβότερο μοντέλο έχει χωρητικότητα μόλις 64GB -είναι πια πολύ δύσκολο να βρεις στην αγορά netbook με λιγότερα από 250, κι αυτά κάνουν όλα περίπου 300 ευρώ. Η ταυτότητά του ως προϊόν είναι ομιχλώδης, στην ουσία δεν αντικαθιστά τίποτα υπάρχον (αντίθετα με ό,τι έχει φτιάξει η Apple μέχρι τώρα -πλην Newton) αλλά εισάγει μια νέα κατηγορία που δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι έχει λόγο ύπαρξης.
6. Το iTunes. Το iPad είναι κι αυτό “δεμένο” στον εφιάλτη που ονομάζεται iTunes.
7. Εμείς στα περιοδικά περιμέναμε το iPad ως λύτρωση, ως το μαραφέτι που θα γίνει το στάνταρ μέσο κατανάλωσης περιεχομένου περιοδικίστικου και εφημεριδίστικου στο μέλλον. Αν και ο Στιβ Τζομπς στην παρουσίαση έδειξε τους New York Times στην ειδική iPad έκδοσή τους, δεν εντυπωσίασε κανέναν. Η εφημερίδα μια χαρά διαβάζεται στην ωραία του οθόνη -αλλά όχι και πολύ καλύτερα από ότι το website της εφημερίδας (κάτι καθόλου αναπάντεχο, βέβαια). (UPDATE: Να μερικές μορφές που θα έχουν περιοδικά και εφημερίδες στο iPad). Τα δε βιβλία που μπορείς να αγοράσεις στο iPad a la Kindle: Όσο ωραία κι αν είναι η οθόνη, είναι LCD. Δεν μπορείς να διαβάσεις 100 (ή 20) σελίδες βιβλίου σε οθόνη LCD.
Συμπέρασμα: Το iPad είναι μια πολύ περίεργη συσκευή. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο σενάριο στο οποίο θα είχα ανάγκη να τη χρησιμοποιήσω. Στο δρόμο μπορώ να τσεκάρω το email μου από το κινητό. Δουλειά εκτός γραφείου (Word, browsing, Photoshop με multitasking παρακαλώ) μπορώ να κάνω με το λάπτοπ. Καμιά από αυτές τις συσκευές δεν μπορούν να αντικατασταθούν από το iPad, οπότε το μαραφέτι μου είναι λίγο-πολύ άχρηστο. Ως συσκευή Ίντερνετ είναι πιο ατελές από οποιοδήποτε λάπτοπ. Ως media συσκευή επίσης. Το gaming μπορεί να γίνει το killer app του, αλλά ποιος θα πληρώσει δύο φορές την τιμή του PS3 για να παίζει παιχνίδια; Ενδέχεται να επηρεάσει τα Kindle αυτού του κόσμου, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα της ανάγνωσης μεγάλων κειμένων. Όσο το βλέπω και το σκέφτομαι δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορέσει να φτάσει στις τσάντες του mainstream κοινού, όπως το iPod και στη συνέχεια το iPhone έφτασαν στις τσέπες του.
Αλλά πάλι, ποιος μπορεί να είναι σίγουρος όταν πρόκειται για την Apple;