Το Πραγματικό Σκάνδαλο Της Ημέρας: Ο Τρόπος Δημοσιοποίησης Του “Πόθεν Έσχες”

UPDATE: Πολλές εξηγήσεις και νέα δεδομένα εδώ

Σήμερα δόθηκαν στη δημοσιότητα οι δηλώσεις “Πόθεν Έσχες” των 300 μελών του κοινοβουλίου, και για πρώτη φορά αναρήθηκαν και στο Ίντερνετ για να τις διαβάζουν οι πολίτες, καθώς η Αρχή Προστασίας Δεδομένων έδωσε τη σχετική άδεια (πέρυσι είχε αρνηθεί –άδικα, σύμφωνα με αυτό). Ως εδώ καλά. Οι πολίτες έχουν ένα μέρος να μπορούν να μπουν και να δουν ανά πάσα στιγμή την περιουσιακή κατάσταση των εκπροσπώπων τούς, όπως πρέπει. Αλλά εδώ υπάρχουν μερικά πολύ σημαντικά και πολύ σοβαρά “αλλά”, που κάνουν ετούτη τη δημοσίευση εξαιρετικά ύποπτη, ενδεικτική της αλλόκοτης, οπισθοδρομικής και ανεγκέφαλης προσέγγισης από τους υπευθύνους αυτής της ιστορίας. Συγκεκριμένα:

flashΟι δηλώσεις των βουλευτών εμφανίζονται στην οθόνη του browser με Flash. ΜΕ FLASH. Αυτό σημαίνει ότι ο χρήστης βλέπει “εικόνες” των κειμένων, και όχι τα κείμενα αυτά καθ’ αυτά. Αυτό είναι από μόνο του εξωφρενικό και πρωτοφανές -η συντριπτική πλειοψηφία των κειμένων στο Ίντερνετ είναι με τη μορφή κανονικών HTML σελίδων (παράδειγμα: η λίστα των φοροφυγάδων), και σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται και αρχεία PDF- αλλά κυρίως είναι ανησυχητική, γιατί δείχνει πρόθεση. Δεν επιλέγει κάποιος τυχαία να ανεβάσει κείμενα στο Ίντερνετ σε Flash. Απλά δεν γίνεται. Η μετατροπή ενός κειμένου σε Flash είναι σε γενικές γραμμές δυσκολότερη από το ανέβασμα ενός απλού PDF, οπότε κάποιος κάπου πήρε τη σχετική, πρωτότυπη, αιρετική απόφαση επίτηδες.

Για ποιό λόγο;

Είναι προφανές: Αυτός που πήρε την απόφαση (και η ευθύνη προφανώς είναι του προέδρου της αρμόδιας Επιτροπής Ελέγχου Ευάγγελου Αργύρη) ήθελε να κάνει το αποτέλεσμα που θα βλέπουν οι πολίτες να είναι όσο πιο δύσκολο στην αντιγραφή, την επεξεργασία και την ανάλυση γίνεται. Ο πολίτης ή ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να επιλέξει κομμάτια του κειμένου κάθε δήλωσης για να κρατήσει σημειώσεις, δεν μπορεί να αποθηκεύσει κανένα από τα αρχεία στον υπολογιστή του, δεν μπορεί να μεταφέρει τους πίνακες σε ένα λογιστικό φύλλο για να κάνει τις προσθέσεις των αριθμών ή οποιαδήποτε στατιστική ανάλυση, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Είναι σαν να σου λένε “θα σου δείξουμε τα στοιχεία” και μετά να σου τα δείχνουν σε κόλλες Α4 από την άλλη άκρη του δωματίου, καθώς είσαι δεμένος πισθάγκωνα.

Το ότι αυτό έγινε επίτηδες γίνεται ακόμα πιο προφανές αν διαβάσει κάποιος τους εκπληκτικούς “όρους χρήσης” των δηλώσεων, και ειδικά την αδιανόητη παράγραφο 5: “Η πρόσβαση στα στοιχεία αυτά επιτρέπεται μόνο μέσω της διαδικτυακής πύλης της Βουλής των Ελλήνων και μόνο με τα τεχνικά μέσα τα οποία έχουν αξιοποιηθεί για το σκοπό αυτό”. Την ίδια στιγμή, βέβαια, στην αποπάνω παράγραφο αναφέρεται το αντίθετο: Η αναδημοσίευση επιτρέπεται από τον Τύπο “υπό την προϋπόθεση ότι δημοσιεύεται ολόκληρο το κείμενό τους και δεν είναι επιτρεπτή η επιλεκτική δημοσιοποίηση ονομαστικών στοιχείων”. Πράγμα επίσης εξωφρενικό και παράλογο (και που οι πάντες αγνοούν επιδεικτικά).

Ένα πράγμα αναδεικνύεται από τέτοιου είδους ενέργειες: Περιφρόνηση από το κράτος για τους πολίτες του (για να μη μιλήσουμε για την παντελή άγνοια για τη φύση του Μέσου, αυτό είναι λεπτομέρεια). Και μπορεί οι περισσότεροι πολίτες να μην το αντιλαμβάνονται, μπορεί η πλειοψηφία να μην βλέπει καν τη διαφορά (οι μισοί Έλληνες, άλλωστε, δεν έχουν μπει ποτέ στο Ίντερνετ), αλλά αυτοί που το αντιλαμβάνονται, που είναι ταυτόχρονα κι αυτοί που καταλαβαίνουν περισσότερο την αξία της διαφάνειας και της ελεύθερης κυκλοφορίας της πληροφορίας, νιώθουν ότι ζουν σε μια μπανανία και ότι το κράτος τους λειτουργεί με μόνο κίνητρο την αποφυγή κάθε μορφής λογοδοσίας, και ότι τους κοροϊδεύει κιόλας.

Καθώς λοιπόν το Ελληνικό Ίντερνετ ζούσε μιαν ονείρωξη με το iPhone του Παύλου Γερουλάνου, και η επιτροπή της Βουλής του έτριβε στα μούτρα μια “κοινωνία της πληφορίας” σε Flash, η πρώτη μου σκέψη ήταν η εξής: Γιατί δεν ψηφιοποιείται το αρχείο αυτό από πολίτες τώρα που μιλάμε; Γιατί δεν έχουν ήδη πάρει ακτιβιστές τα ψόφια αρχεία της Βουλής για να τα δημοσιεύσουν κάπου σε HTML για να μπορεί να τα επεξεργαστεί ο κόσμος και οι δημοσιογράφοι, και για να βγουν συμπεράσματα πιο χρήσιμα από μεμονωμένα νούμερα πολιτικών αρχηγών;

Τους τρόμαξε η παράγραφος 5; (Έχει νομική βάση η παράγραφος 5; UPDATE: Όχι)

Οπότε αποφάσισα να το μελετήσω λίγο παραπάνω το θέμα. Όποιος πολίτης έχει πρόσβαση σε σχετική υποδομή, ή νομικές γνώσεις, ή ελεύθερο χρόνο και ενδιαφέρεται να βοηθήσει, ας επικοινωνήσει στα σχόλια από κάτω ή με έναν από τους άλλους τρόπους για να δούμε πώς/αν μπορούμε να το οργανώσουμε.

UPDATE: Να άλλα τρία πράγματα που γράφτηκαν για το θέμα:
Από τον vrypan
Από το e-cannibals.gr
Και μια αναζήτηση πρακτικής λύσης

 

Και τώρα, η λίστα με τα μέλη της “Επιτροπής Ελέγχου των Οικονομικών των κομμάτων και των βουλευτών”
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ

ΤΑΚΤΙΚΑ ΜΕΛΗ:
1. Κωνσταντίνος Βρεττός, Βουλευτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος,
2. Αθανάσιος Μπούρας, Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, (σ.σ. ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ)
3. Αντώνιος Σκυλλάκος, Βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας,
4. Βαΐτσης Αποστολάτος, Βουλευτής του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής,
5. Παπαδημούλης Δημήτριος, Βουλευτής του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς,
6. Δημοσθένης Πετρούλιας, Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας,
7. Ιωάννης Καραβοκύρης, Αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου,
8. Ρένα Ασημακοπούλου, Αρεοπαγίτης.

ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΜΕΛΗ:
1. Ανδρέας Μακρυπίδης, Βουλευτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος,
2. Ιωάννης Βρούτσης, Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας,
3. Αθανάσιος Παφίλης, Βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας,
4. Παύλος Μαρκάκης, Βουλευτής του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού,
5. Θοδωρής Δρίτσας, Βουλευτής του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς,
6. Βαρβάρα Καμπίτση, Σύμβουλος της Επικρατείας,
7. Νικόλαος Πάσσος, Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου,
8. Γεώργιος Βοΐλης, Σύμβουλος του Ελεγκτικού Συνεδρίου.