Τις τελευταίες ώρες είμαστε λίγο σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα όλοι, τριγυρνάμε σαστισμένοι ανήμποροι να δούμε που πάμε και χωρίς να καταλαβαίνουμε ακριβώς τι μας συμβαίνει γιατί, κοίτα, αίφνης ο εγκέφαλός μας σα να έχει εξαφανιστεί, μα που πήγε, εδώ ήταν. Εδώ θα κάνω μια απόπειρα να τα βάλω λίγο κάτω μπας και καταλάβω τίποτα, άμα θες ακολούθα.
Η κατάστασή μας συνοψίζεται αφ’ ενός στο εξής:
Κατά τη διάρκεια της ύφεσης του Μεγάλου Κραχ στις αρχές της δεκαετίας του ‘30, ο δείκτης S&P 500 του χρηματιστηρίου των ΗΠΑ έφτασε να χάνει μέχρι και 85% από τα ιστορικά ψηλά του. Αυτός ήταν ο πάτος. Χτες το Χρηματιστήριο Αθηνών έχανε 88% από τα ιστορικά ψηλά του. Μπορείς να διαβάσεις αυτήν εδώ την ανάλυση άμα θες, αλλά το συμπέρασμα είναι προφανές.
Δεν είμαστε απλά πεθαμένοι. Είμαστε πιο πεθαμένοι από τους ιστορικότερα πεθαμένους, ο θάνατός μας είναι πιο βαθύς από θανάτους που τράνταξαν την παγκόσμια ιστορία, τους μυθικούς, αυτούς για τους οποίους γυρίζονται ταινίες. Η οικονομία μας δεν υφίσταται. Η Ελλάδα είναι τελειωμένη. Έφτασε στον πάτο, άρχισε να σκάβει, και τώρα έφτασε στον άλλο πάτο, τον πατότερο. Είναι στο μηδέν μόνο για ένα λόγο: Επειδή δεν υπάρχει κάτω απ’ το μηδέν.
Θεωρητικά, στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, θα έπρεπε να έχουμε μια διάθεση πιο φιλοσοφική απέναντι στα πράγματα. “Τι είν’ ο θάνατος”, θα έπρεπε να σκεφτόμαστε. “Πόσο να διαρκεί, άραγες;”. Μα όχι. Εμείς συζητάμε για άλλα.
Αυτή η πτωχευμένη χώρα, λοιπόν, που εδώ και δύο χρόνια ζει με την τρόπος του λέγειν ελεημοσύνη των ξένων (αυτών που δανείζονται με 5% για να μας δανείσουν με 3%), αυτό το αποκεφαλισμένο κοτόπουλο, τις τελευταίες ώρες συζητάει στα σοβαρά για κρατικοποίηση των τραπεζών και προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή είναι η αφήγηση που παίζει τώρα. Οι παλαβομάρες που έβαζαν το “παλαβή” στο “παλαβή Αριστερά”, οι ονειρώξεις των πιο φωνακλάδικων κι αλλόκοσμων συνιστωσών είναι τώρα θέμα συζήτησης. Τον 21ο αιώνα, καθώς η χώρα μας έχει καταρρεύσει και η οικονομία της είναι ανύπαρκτη, συζητάμε στ’ αλήθεια για το αν θα το γυρίσουμε σιγά σιγά προς τον κομμουνισμό.
Είμαι σίγουρος ότι αυτή την ώρα στο ΚΚΕ διαρρηγνύουν ιμάτια.
Βεβαίως, από τη στιγμή που οι παλαβές συνιστώσες ήρθαν στην επιφάνεια και αρθρώνουν προγραμματικό λόγο (παρ’ όλο που δεν μπορούν να φτιάξουν κυβέρνηση, ακόμα), τα πολύ κραυγαλέα στοιχεία φαίνονται, αναδεικνύονται. Αυτά τα “μένουμε στο ευρώ χωρίς το μνημόνιο” που λέγονταν για να χαϊδεύουν τα αυτιά, σα να λες “θα τρώω εκλαίρ χωρίς να παχαίνω” δηλαδή, θα αρχίσουν σιγά σιγά να φαίνονται ως αυτό που είναι: Λαϊκιστικά ψέματα Παπανδρεϊκού μεγέθους και θράσους.
Την ίδια ώρα, όλοι οι υπόλοιποι, το πεθαμένο κατεστημένο και ό,τι άλλο έχει απομείνει (εκτός από τους ψεκασμένους και τους Ναζί, που κανείς δεν ξέρει τι/αν σκέφτονται), έχουν λυσσάξει από προσμονή: Θέλουν πάρα πολύ οι παλαβές συνιστώσες να αναλάβουν τη διακυβέρνηση, όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να προσπαθήσει να εφαρμόσει όλα αυτά που λέει, να αυξήσει δηλαδή μισθούς και συντάξεις, να βγει από το μνημόνιο, να κρατικοποιήσει τις τράπεζες, να τα κάνει όλα. Κάποιοι το θέλουν -κι αυτό στο λέω ως πληροφορία- επειδή ξέρουν ότι μια τέτοια απόπειρα θα κρατήσει, ξερωγω, μπορεί και τέσσερις ώρες πριν το bank run, τη δέσμευση των καταθέσεων, την επίσημη κατάρρευση των τραπεζών και το κοινωνικό χάος που θα προκύψει, και περιμένουν αυτή η έκρηξη να λειτουργήσει λυτρωτικά καίτοι επώδυνα, όπως το κόλπο που βάζεις το χέρι αυτού που κοιμάται στο νερό κι αυτός πετάγεται πανικόβλητος και, πια, ξύπνιος. Άλλοι, πιο κυνικοί, επειδή πιστεύουν πως σε αντίστοιχο χρονικό διάστημα, τέσσερις ώρες στην κυβέρνηση, θα γίνει προφανές πόσο παλαβές είναι αυτές οι παλαβομάρες και έτσι αυτές οι δυνάμεις θα εξατμιστούν και εκλογικά στις αναπόφευκτες εκλογές. Άλλοι -κι αυτό στο λέω επίσης ως πληροφορία- επειδή έχουν κουραστεί και δεν αντέχουν άλλο αυτό το μαρτύριο και θέλουν να τελειώσει, έστω κι έτσι.
Εναλλακτική λύση, βεβαίως, δεν υπάρχει. Καμία λύση δεν υπάρχει. Προς θεού, μη νομίσεις ότι πιστεύω ότι τα Μνημόνια ήταν λύση ή ότι αν έκαναν κυβέρνηση οι φιλελεύθεροι μαζί με τους Avengers και τον Μπάτμαν η χώρα θα σωζόταν. Η χώρα πιθανότατα δεν σώζεται με τίποτα. Η Ελληνική οικονομική κρίση τελείωσε πριν από δύο χρόνια. Η χώρα έχει πεθάνει ήδη, τον ρόγχο ζούμε. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον: λύση πραγματική, ρεαλιστική δεν υπάρχει καμία.
Κι έτσι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο απ’ το να παρατηρώ την κατάστασή μας τώρα, η οποία αφ’ ετέρου συνοψίζεται ως εξής:
Μέχρι τώρα βλέπαμε τους Μίστερ Μπιν της πολιτικής να παλεύουν να πάρουν τα οφέλη των Μνημονίων (λεφτά) χωρίς να εφαρμόσουν κανέναν από τους δύσκολους όρους (μεταρρυθμίσεις). Τις τελευταίες ώρες έχουμε αλλάξει το κανάλι, τους σβήσαμε τους Μίστερ Μπιν.
Τώρα βλέπουμε τα Παρατράγουδα.