Στο τελευταίο τεύχος του Vanity Fair, ενός Αμερικάνικου περιοδικού για κουτσομπολιό, διάσημους και γαλαζοαίματους που, ενίοτε, για ξεκάρφωμα, εκδίδει και κορυφαίας ποιότητας δημοσιογραφία, υπάρχει ένα γιγάντιο άρθρο του διάσημου δημοσιογράφου Μάικλ Λιούις (που είχε έρθει και στη Μονή Βατοπεδίου) για τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Το ασυνήθιστο σ’ αυτό το άρθρο είναι πως γράφτηκε μετά από εξάμηνη έρευνα κατά την οποία ο Λιούις είχε πρόσβαση στον Πρόεδρο πρωτοφανή στην ιστορία των ΗΠΑ. Ήταν μαζί του στο γήπεδο του μπάσκετ, σε συναντήσεις, στο Air Force One, σε μέρη του Λευκού Οίκου που το κοινό δε βλέπει ποτέ. Υπάρχουν ιστορικοί και βιογράφοι που ακολουθούν τους Προέδρους για να γράψουν γι’ αυτούς (ή να τους βοηθήσουν να γράψουν μόνοι τους) μετά τη λήξη της θητείας τους, αλλά ποτέ ξανά δημοσιογράφος δεν είχε τέτοια πρόσβαση γράφοντας για εν ενεργεία Πρόεδρο.
Το άρθρο, λοιπόν, περιέχει πληροφορίες πολύ ενδιαφέρουσες. Έχει λίγο το χαρακτήρα της κλειδαρότρυπας, και η παράλληλη ιστορία του στρατιώτη που έπεσε στη Λιβύη καταλαμβάνει υπερβολικά πολύ χώρο μόνο και μόνο για να υπογραμμίσει ένα σκέλος της δουλειάς του Προέδρου, αλλά είναι πολύ καλογραμμένο και διαβάζεται νεράκι. Να μερικά αποσπάσματα, και πράγματα που έμαθα διαβάζοντας:
1. Ο Μπαράκ Ομπάμα, όταν πάει για μπάσκετ, παίζει με κανονικούς μπασκετμπολίστες, παλαίμαχους και μη. Δεν είναι ποτέ ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο, και είναι σχεδόν πάντα ο γηραιότερος.
From the time his wife goes to bed, around 10 at night, until he finally retires, at 1, Barack Obama enjoys the closest thing he experiences to privacy: no one but him really knows exactly where he is or what he’s up to. He can’t leave his house, of course, but he can watch ESPN, surf his iPad, read books, dial up foreign leaders in different time zones, and any number of other activities that feel almost normal. He can also wrestle his mind back into the state it would need to be if, say, he wanted to write.
2. Όταν πηγαίνει σε μέρη που δεν είναι αναρτημένα στο επίσημο πρόγραμμά του, τον ακολουθεί μόνο ένα περιπολικό. Σταματά κανονικά στα φανάρια.
…he took one look at the bookshelves, filled with china, and thought, This won’t do. “They had a bunch of plates in there,” he says, a little incredulously. “I’m not a dish guy.” The dishes he replaced with the original applications for several famous patents and patent models—Samuel Morse’s 1849 model for the first telegraph, for instance, which he pointed to and said, “This is the start of the Internet right here.”
3. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ο Μπαράκ Ομπάμα (όχι ο ίδιος) χτίζει έναν υπόγειο λαβύρινθο κάτω από το Λευκό Οίκο. Κανείς δεν ξέρει γιατί.
“You know,” he’d said to me once, after I’d asked him what it was like to move into the White House, “the first night you sleep in the White House, you’re thinking, All right. I’m in the White House. And I’m sleeping here.” He laughed. “There’s a time in the middle of the night when you just kind of startle awake. There’s a little bit of a sense of absurdity. There is such an element of randomness in who gets this job. What am I here for? Why am I walking around the Lincoln Bedroom? That doesn’t last long. A week into it you’re on the job.”
4. Στο θέμα της επίθεσης στη Λιβύη, ο Πρόεδρος (έμμεσα αλλά σαφώς) αποκάλεσε τους Ευρωπαίους εταίρους του είτε ηλίθιους, είτε αδιάφορους, είτε ανενημέρωτους. Ένα από τα τρία.
We were on Air Force One, somewhere between North America and South America, when a hand shook my shoulder, and I gazed up to find Obama staring down at me. I’d been seated in the cabin in the middle of the plane—the place where the seats and tables can be easily removed so that if the president’s body needs to be transported after his death there’s a place to put his coffin. Apparently, I’d fallen asleep. The president’s lips were pursed, impatiently.
5. Το πιο “χρήσιμο” απόσπασμα: Το σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της δουλειάς του Προέδρου, λέει, είναι να σταματήσει να παίρνει κάποιες από τις αποφάσεις που έπαιρνε μέχρι σήμερα.
You’ll see I wear only gray or blue suits,” he said. “I’m trying to pare down decisions. I don’t want to make decisions about what I’m eating or wearing. Because I have too many other decisions to make.” He mentioned research that shows the simple act of making decisions degrades one’s ability to make further decisions. It’s why shopping is so exhausting. “You need to focus your decision-making energy. You need to routinize yourself. You can’t be going through the day distracted by trivia.” The self-discipline he believes is required to do the job well comes at a high price. “You can’t wander around,” he said. “It’s much harder to be surprised. You don’t have those moments of serendipity. You don’t bump into a friend in a restaurant you haven’t seen in years. The loss of anonymity and the loss of surprise is an unnatural state. You adapt to it, but you don’t get used to it—at least I don’t.”
6. Το πρόγραμμα μιας τυπικής ημέρας:
On March 15 the president had a typically full schedule. Already he’d met with his national-security advisers, given a series of TV interviews on the No Child Left Behind law, lunched with his vice president, celebrated the winners of an Intel high-school science competition, and spent a good chunk of time alone in the Oval Office with a child suffering from an incurable disease, whose final wish had been to meet the president. His last event, before convening a meeting with 18 advisers (which his official schedule listed simply as “The President and the Vice-President Meet With Secretary of Defense Gates”), was to sit down with ESPN. Twenty-five minutes after he’d given the world his March Madness tournament picks Obama walked down to the Situation Room. He’d been there just the day before, to hold his first meeting to discuss how to kill Osama bin Laden.
7. Ο Μπαράκ Ομπάμα έγραψε την ομιλία που έδωσε για την αποδοχή του Νόμπελ Ειρήνης μόνος του. Επειδή το πρόγραμμά του δεν του άφηνε άλλες ελεύθερες ώρες, κάθισε και το έγραψε τη νύχτα. Χρησιμοποίησε μολύβι και σημειωματάριο. Τελείωσε στις 5 το πρωί.
Back on October 9, 2009, Obama had been woken up in the middle of the night to be informed that he’d been given the Nobel Peace Prize. He half thought it might be a prank. “It’s one of the most shocking things that has happened in all of this,” he says. “And I immediately anticipated that it would cause me problems.”
Είναι πολύ ωραίο άρθρο. Αφιέρωσέ του μισή ωρίτσα.
“There are times when you come in here and you’re having a particularly difficult day,” said the president. “Sometimes I come in here.” He pulled back the cloth and revealed a handwritten copy of the Gettysburg Address. The fifth of five made by Lincoln but the only one he signed, dated, and titled. Six hours earlier the president had been celebrating the Lady Bears of Baylor. Four hours earlier he’d been trying to figure out what, if anything, he would do to save lives of innocents being massacred by their government in Syria. Now he looked down and read the words of another president, who also understood the peculiar power, even over one’s self, that comes from putting your thoughts into them.