Ποτέ και για κανένα λόγο. Δε θέλω. Δεν μου αρέσει.
Μισώ το τηλέφωνο. Όχι την τηλεφωνική συσκευή, την ιδέα. Την τηλεφωνία. Πιστεύω ότι είναι μια τεχνολογία παρωχημένη και δυσλειτουργική και δεν έχει καμία πρακτική χρησιμότητα για πολλούς σύγχρονους ανθρώπους. Ενάμιση αιώνα υπάρχει. Φτάνει.
Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μη συμμερίζεσαι την οργή μου και ότι μπορεί να σου φαντάζει παράλογη και βλακώδης, εσύ, με το «απεριόριστα» πακέτο κινητής τηλεφωνίας και το handsfree στο αυτί, εσύ που δε μπορείς να μη μιλάς στο τηλέφωνο ούτε όταν οδηγείς το αυτοκίνητό σου.
Τις προάλλες ταξίδεψα στο Λονδίνο, και για πρώτη φορά δεν πήρα μαζί μου ούτε κάποιο βιβλίο ή κάποιο περιοδικό, ούτε ψηφιακή κάμερα, ούτε ψηφιακή βιντεοκάμερα, ούτε mp3 player ούτε λάπτοπ. Αυτά είναι πράγματα απαραίτητα για μένα, ειδικά στα ταξίδια. Για να καταλάβεις: Το να περπατώ σε ξένη πόλη χωρίς την SLR στο χέρι είναι περίπου σα να περπατώ χωρίς παντελόνι. Επίσης, δεν μπορώ να περνάω νεκρό χρόνο σε αεροπλάνα και αναμονές χωρίς να διαβάζω κάτι. Επίσης δεν μπορώ να μην τσεκάρω συνέχεια emails και υποθέσεις της δουλειάς, γιατί πράγματα μένουν πίσω, κι επίσης υπάρχουν OCD θέματα που πρέπει να αναλογιστεί κανείς. Οπότε αυτό το ταξίδι, για το οποίο έφυγα με ένα iPhone στην τσέπη (που θα έπαιζε το ρόλο της κάμερας, της βιντεοκάμερας, του mp3 player, του Twitter client, του email client και, α ναι, του τηλεφώνου) κι ένα iPad στο βαλιτσάκι (που θα έπαιζε το ρόλο του βιβλίου, του περιοδικού και του λάπτοπ), ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα.
Όπως ίσως έμαθες, ο τηλεοπτικός σταθμός Alter θα ζητήσει να υπαχθεί στο άρθρο 99 μετά από μια παρατεταμένη και εκ προοιμίου χαμένη μάχη με τα μαθηματικά. Κανένα θαύμα δεν έγινε, κανένας σωτήρας δε βρέθηκε, έτσι η εταιρία αναγκάστηκε να ζητήσει προστασία από τους πιστωτές της στους οποίους χρωστά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Αν και δεν χρησιμοποιείται σ’ αυτή τη φάση η λέξη “πτώχευση”, η πραγματικότητα δεν απέχει και πολύ, καθώς το άρθρο 99 είναι μια διαδικασία επιβολής προγράμματος εξυγίανσης από το δικαστήριο, κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που συμβαίνει με την Ελλάδα και την τρόικα ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ δηλαδή. Είναι μια πολύ κακή εξέλιξη για τους 700+ εργαζόμενους στο κανάλι, και ένας σημαντικός σταθμός στο ημερολόγιο της Ελληνικής Κρίσης, καθώς το Alter γίνεται η πρώτη μεγάλη εταιρία media της χώρας που πρακτικά πτωχεύει.
Δεν θα είναι η τελευταία.
Παρακάτω θα σου εξηγήσω γιατί ο κλάδος στον οποίο δουλεύω βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, και γιατί πιστεύω ότι το επάγγελμά μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδιο.
Το Esquire που κυκλοφορεί τώρα στα περίπτερα με το Ζαχαρία Γαλιφιανάκη στο εξώφυλλο, το τεύχος 103 δηλαδή, είναι το τελευταίο: Μετά από εννέα χρόνια και πολλές περιπέτειες το καλό μηνιαίο ανδρικό περιοδικό παύει να κυκλοφορεί. Δεν ήταν το πρώτο περιοδικό για το οποίο είχα γράψει (την τιμή είχε ο προκάτοχός του, το αλήστου μνήμης “Big”), και εδώ και πολύ καιρό συνεισέφερα ελάχιστα στην ύλη του καθώς ασχολούμαι πλέον με άλλα πράγματα, μα για αρκετά και σημαντικά χρόνια το να γράφω για το Esquire ήταν η κύρια δουλειά μου.
Μπορείς να το θεωρήσεις το πρώτο χαρμόσυνο νέο της χρονιάς: Στις 10 Ιανουαρίου του 2011 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Introbooks το καινούριο μου βιβλίο που λέγεται “Αληθινές Ιστορίες”. Περιέχει 14 κείμενα που έγραψα την τελευταία δεκαετία στο περιοδικό Esquire, από αυτά τα μεγάλα, των χιλιάδων λέξεων. Είναι ιστορίες Ελλήνων που μπορεί να μην είναι γνωστοί και διάσημοι, αλλά που όλοι έζησαν μοναδικές εμπειρίες και συναρπαστικές ζωές, από τον δημοσιογράφο που ενδέχεται να κρύβεται πίσω από το σκάνδαλο Watergate μέχρι τον Κεφαλονίτη στρατιώτη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου που βρέθηκε στο εξώφυλλο του Time, κι από έναν θανατοποινίτη σε μια φυλακή της Φλόριντα μέχρι έναν ανακριτή του Αμερικανικού στρατού στο Ιράκ.
Ήμουν πολύ τυχερός που έμαθα τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων (και, στις περισσότερες περιπτώσεις, που γνώρισα και τους ίδιους): Το αποτέλεσμα ήταν μερικά από τα καλύτερα κείμενα που έχω γράψει και, δεδομένου ότι είσαι εδώ εξεπιτούτου και έχεις ήδη διαβάσει μέχρι εδώ, άρα δεν είσαι περαστικός, υπάρχει μια αρκετά σοβαρή πιθανότητα να τα απολαύσεις σε βαθμό ικανοποιητικό.
Οπότε σκέψου το ενδεχόμενο τη Δευτέρα, μια μέρα κατά τα άλλα δυσοίωνη, να περάσεις μια βόλτα από ένα βιβλιοπωλείο, χτιστό ή online, και να το δοκιμάσεις.
Μάθε επίσης ότι: Το εξώφυλλο του βιβλίου το σχεδίασε ο Σπύρος Πολυκανδριώτης, την εισαγωγή του βιβλίου την έχει γράψει ο Πέτρος Κωστόπουλος, τα blurbs ο Πέτρος Τατσόπουλος κι ο Αλέξης Σταμάτης. Αλλά το υπόλοιπο το ‘χω γράψει εγώ.
Διάβασε παρακάτω αναλυτικά ποιοι είναι οι 14 Έλληνες, καθώς και το “σημείωμα του συγγραφέα” όπως εμφανίζεται στο τέλος του βιβλίου. Εξηγεί το γιατί και το διότι.
Μή με παίρνεις τηλέφωνο.
