πολιτική | θοδωρής γεωργακόπουλος

Υπέροχες Ελληνικές Εκλογές V

Τι ωραία μέρα που ξημέρωσε! Βρέχει καταρρακτωδώς και οι δρόμοι έχουν γίνει ποτάμια γιατί έχουν γκώσει όλα τα σιφώνια, κι είναι τα αυτοκίνητα με τα φώτα αναμμένα στις 12 το μεσημέρι γιατί έχει πέσει ένα σκότος σα μεταφυσικό καταπάνω στη χώρα, ποιος ξέρει γιατί, αλλά κατά τα άλλα είναι μια υπέροχη ημέρα, μια ημέρα ανάτασης, γιατί αντηχεί ακόμα στον ουρανό η φωνή του Λαού, ο αχός της εκπεφρασμένης του βούλησης, ή μπορεί να είναι απλά οι κεραυνοί.

Γίναν εκλογές! Υπέροχες, όπως πάντα, δημοκρατικές κι ελεύθερες. Κόντρα στους δημοσκόπους, σε συμφέροντα, σε θεωρητικούς του καναπέ και πολυλογάδες του πληκτρολογίου, ο λαός μίλησε, έκανε το δικό του, έκανε του κεφαλιού, ό,τι του γουστάρει έκανε, όπως πρέπει σε μια δημοκρατία.

Δεν αστειεύομαι.

17 Πράγματα Που Μάθαμε Από Το Αφιέρωμα Του New Yorker Στο Γιάνη Βαρουφάκη

Σήμερα ο περισσότερος κόσμος ασχολείται με το λαοπρόβλητο και φανταχτερό πρώην Υπουργό Οικονομικών, κυρίως για τη δημοσιοποίηση συνομιλίας του στην οποία αποκάλυπτε τις λεπτομέρειες σχεδίου για την εισαγωγή παράλληλου νομίσματος (μπορείτε να την ακούσετε εδώ). Ωστόσο, κάτι άλλο συνέβη σήμερα που τον αφορά, εξίσου θεαματικό: Το περιοδικό New Yorker δημοσίευσε μια γιγάντια σπονδυλωτή συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη, τον οποίο ακολουθούσε από το Μάρτιο σε διάφορους σταθμούς της δραματικής και σύντομης καριέρας του στο υπουργείο ο δημοσιογράφος Ίαν Πάρκερ. Είναι ένα θεαματικό κείμενο. Του λείπουν πράγματα (το “plan B”, ας πούμε αναφέρεται μόνο φευγαλέα) αλλά δείχνει μια εικόνα του ανδρός πλήρη και ψύχραιμη. Και πολύ ανησυχητική (για τους ψηφοφόρους, για τους δικούς του ανθρώπους, για όλους) από διάφορες απόψεις. Συγκέντρωσα εδώ μερικά από τα πολλά, πολλά σημαντικά πράγματα που μαθαίνουμε -ή επιβεβαιώνουμε- από το γιγάντιο άρθρο. (Τα περισσότερα, βεβαίως, προέρχονται από δηλώσεις και εκμυστηρεύσης του ίδιου του Γιάνη Βαρουφάκη οπότε, όπως έχουμε μάθει πια, το κατά πόσο είναι αληθινά είναι συζητήσιμο).

Πότε Τελειώνει Το Μαρτύριο

Το 1897 η πτωχευμένη Ελλάδα επιτέθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία επειδή ο λαϊκισμένος όχλος πίστευε ότι η λύση του οικονομικού προβλήματος δεν ήταν οι μεταρρυθμίσεις του Τρικούπη, αλλά ένας επεκτατικός πόλεμος. Χάσαμε πανηγυρικά, βεβαίως, και έτσι η πτώχευσή μας έγινε ακόμα βαθύτερη, καθώς τώρα είχαμε να πληρώσουμε και τις πολεμικές αποζημιώσεις στους Οθωμανούς. Οπότε οι δανειστές μας είπαν ωραία, φτάνουν τα κόλπα, έχετε χάσει την εμπιστοσύνη μας, και ήρθαν και μας κατσικώθηκαν εδώ επιβάλλοντας οικονομικό έλεγχο. Τότε η Ελλάδα είχε ακόμα και κρατικά εργοστάσια που φτιάχναν σπίρτα και κάλτσες, και οι ξένοι πήγαιναν στα λογιστήρια, μέτραγαν τα κέρδη από τα σπίρτα και τις κάλτσες, και έπαιρναν το ποσοστό τους, λες και πρόκειται για τίποτα μαφιόζους, μέχρι να αποπληρώσουμε το χρέος.

Ξέρετε πότε έφυγαν αυτοί οι δανειστές από την Αθήνα; Το 1978.

Ποιος ήτανε, να δεις, που είπε εκείνο με την ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα;

Όλες Οι Χώρες Που Δεν Πλήρωσαν Το ΔΝΤ

Πριν από λίγο έληξε η διορία που είχε η Ελλάδα για την πληρωμή των τεσσάρων δόσεων του δανείου που έχει πάρει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι οποίες εκκρεμούσαν για τον Ιούνιο. Καθώς η χώρα δεν είχε μία, ανέβαλλε την πληρωμή όλων μαζί (συνολικό ύψος: 1,6 δις) για την τελευταία μέρα του μήνα, και την τελευταία ημέρα του μήνα εξακολουθούσε να μην έχει μία, οπότε δεν πλήρωσε. Δεν είναι η πρώτη χώρα που χάνει μια ή περισσότερες δόσεις του ΔΝΤ, και δεν θα είναι και η τελευταία. Είναι, ωστόσο, ένα φαινόμενο σπάνιο. Όλοι πληρώνουν το ΔΝΤ. Μόνο σε δραματικές εξαιρέσεις χάνουν οι χώρες τις πληρωμές. Μέχρι σήμερα, αυτό έχει συμβεί στις εξής τριανταδύο περιπτώσεις:

Το Τέλος Έρχεται

Δεν νιώθετε ότι κάτι τις πλησιάζει; Δεν σας μοιάζουν όσα βλέπουμε κι ακούμε αυτές τις άγριες ημέρες σα σημάδια; Θα μου πείτε, πέντε χρόνια τώρα όλα μοιάζουν με σημάδια, και θα έχετε δίκιο. Αλλά δε μοιάζουν ξαφνικά τα πράγματα να επιταχύνονται; Δε μοιάζει η αντικατάσταση της πραγματικότητας από μιαν άλλη, μαγική, πιο πλήρης; Ας θυμηθούμε τι ακούσαμε και διαβάσαμε και μάθαμε τις τελευταίες ώρες, αυτό το μαγικό Σαββατοκύριακο που προηγήθηκε.

Και Τώρα, Ένα Τραγούδι Για Την Ελληνική Κρίση Από Μέλος Των Arcade Fire. Λέγεται “Καθαρά Δευτέρα”.

Ο Γουιλ Μπάτλερ των Arcade Fire αυτή την εβδομάδα γράφει τραγούδια εμπνευσμένα από άρθρα του Guardian, και αυτό εδώ το liveblog τον ενέπνευσε να γράψει το πρώτο του τραγούδι για την ελληνική κρίση, το παρακάτω (κάπως ανυπόφορο) κομμάτι, που λέγεται “Clean Monday”. Επειδή τη μέρα που βγήκε ήταν η Καθαρά Δευτέρα.

[field id=”1″]

Εδώ ο Μπάτλερ γράφει πόσο συμπαθεί τον Υπ.Οικ. μας και πόσο μας υποστηρίζει, αλλά δεν σας το έβαλα γι’ αυτό το λόγο. Σας το έβαλα αυτό το πράγμα εδώ επειδή ήθελα να σας δείξω το εξής σχόλιο του σχολιαστή στο Soundcloud, ένα μικρό αριστούργημα:

Sounds like Yanis Varoufakis gets home & takes his leathers off & you think he’s gonna stop there but then he undoes three buttons on his shirt & fixes the camera in a stare with eyes that have powerlessly witnessed a thousand preventable cataclysms, then proceeds to do the twist, his limbs moving in effeminate passion, yet violently, he is quite alone, dancing with the triumph of obtained agency, not certain success. In a good way.

Και Τότε Γιατί Έγιναν Πρόωρες Εκλογές;

Θυμάστε γιατί;

Η αφορμή ήταν η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η αξιωματική αντιπολίτευση ήθελε να πάει σώνει και ντε τη χώρα σε εκλογές, κι έτσι καταψήφισε τον προτεινόμενο από την κυβέρνηση Σταύρο Δήμα. Σύμφωνα με την ρητορική της, τα θυμάστε φαντάζομαι, απαιτούσε εκλογές για δύο λόγους: Για να σκίσει το μνημόνιο και να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος. Αυτά ήταν τα δύο εμβληματικά θέματα που προέβαλλε ο ΣΥΡΙΖΑ ώς τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής, τι σημαντικότερα, ως τα μοναδικά τα προέβαλλε. Εκεί επικέντρωσε και όλη την προεκλογική ρητορική, εκεί είχε επικεντρώσει και την αντιπολιτευτική του δράση. Το μνημόνιο και το χρέος. Το χρέος και το μνημόνιο. Μ’ ένα νόμο και ένα άρθρο. Τα θυμάστε; Μη μου πείτε ότι τα ξεχάσατε. Ένας μήνας πάει.

Και πού βρισκόμαστε σήμερα;

Ευγενώς Τυφλωμένοι, Ίσως

Τα συμπτώματα είναι όλα εδώ:

– Ένα τεράστιο πρόβλημα.
– Πολύ συναίσθημα, πάρα πολύ συναίσθημα, απόγνωση και πόνος.
– Ένας έτοιμος εχθρός, ο ίδιος που φταίει πάντα: Οι ξένοι.
– Μια ξεκάθαρη λαϊκιστική πρόταση που δίνει ελπίδα, ασφαλώς όχι για λύση του προβλήματος, αλλά για μια στρεβλή και πρόσκαιρη καταπολέμηση των συμπτωμάτων.

Στην Ελλάδα σήμερα ενδέχεται να ξαναπάσχουμε από τη διαχρονική “ευγενή μας τύφλωση”. Έγραψα για το φαινόμενο πριν από λίγες ημέρες. Είναι ο ίδιος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όλες τις μεγάλες κρίσεις τα τελευταία διακόσια χρόνια, οι περισσότερες εκ των οποίων συνοδεύονται και από μία μεγαλειώδη πτώχευση. Η συλλογική μας τύφλωση δεν μας επιτρέπει να χωνέψουμε ακριβώς γιατί πτωχεύουμε, βεβαίως, και γι’ αυτό δεν μαθαίνουμε ποτέ τι θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά (τίποτε δεν θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά, αφού είμαστε πάντα αθώοι), κι έτσι ακολουθούμε κάθε μεγάλη κρίση με έναν εμφύλιο διχασμό (ενίοτε και πολεμο) και, φυσικά, λίγες δεκαετίες μετά ξαναπτωχεύουμε. Αυτό γίνεται συνέχεια.

Τα τελευταία σαράντα χρόνια είχαμε σχετική ειρήνη, περισσότερη δημοκρατία από ποτέ, και ποταμούς χρημάτων από τους (κακούς, τρισκατάρατους) ξένους. Μίκρυνε κι ο κόσμος, πλήθυναν οι προσλαμβάνουσες, θα περίμενε κανείς ότι αυτή ήταν η ευκαιρία μας να γλιτώσουμε από τον κύκλο, μα όχι, νάτα, τα ίδια πτωχεύσαμε πάλι. Και πάλι με τον ίδιο τρόπο αντιδρούμε. Την περασμένη Τετάρτη κατέβηκα στο Σύνταγμα και μίλησα με μερικούς από τους Αγανακτισμένους 2.0. Μερικά από τα πράγματα που άκουσα μπορείτε να τα ακούσετε κι εσείς εδώ:

[field id=”1″]

Υπέροχες Ελληνικές Εκλογές

Κοιτάχτε έξω: Ο ήλιος λάμπει! Ή βρέχει. Ένα από τα δύο. Αλλά ο κόσμος υπάρχει! Τα ATM αναβλύζουν ακόμα ευρώ, τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα με πολύχρωμα προϊόντα, τα βενζινάδικα έχουν βενζίνη, τα κτίρια στέκουν, ο αέρας έχει οξυγόνο. Ο κόσμος δεν τελείωσε! Δεν αλλαξε σχεδόν τίποτε. Οι Έλληνες πήγαν στις κάλπες, ψήφισαν αυτούς που κατά τη γνώμη τους είναι οι καλύτεροι για να διαχειριστούν τα θέματα του κράτους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, και η συντέλεια δεν ήρθε. Είμαστε ακόμα εδώ.

Τι ωραία που είναι.

To Podemos, Οι Ξένοι Και Το Grexit: Πράγματα Που Μου Είπαν Δημοσιογράφοι

Για το 10ο επεισόδιο του #Facepalm, το προεκλογικό, μίλησα με τρεις ξένους δημοσιογράφους που έχουν έρθει στην Αθήνα για να καλύψουν τις εκλογές. Να το επεισόδιο:

[field id=”1″]