Και η δικιά μου πρώτη αντίδραση ήταν η οργή και ο αποτροπιασμός. Πώς τολμάνε. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα.
Εδώ και μερικές δεκάδες ώρες το σημαντικότερο θέμα συζήτησης στα ίντερνετς και όπου αλλού συζητάνε Έλληνες είναι η δημοσίευση της φωτογραφίας του 34χρονου μουσικού Παύλου Φύσσα, λίγο μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε στην Αμφιάλη, στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “Πρώτο Θέμα”. Η εικόνα δείχνει το νεαρό άνδρα πεσμένο στο πεζοδρόμιο, στην αγκαλιά της κοπέλας του, που κλαίει. Είναι μια συγκλονιστική φωτογραφία.
“Πώς τολμάνε”, σκέφτηκα.
Έκτοτε πέρασαν πολλές ώρες και μεσολάβησαν διάφορα πράγματα. Διάβασα πολλές γνώμες στα σόσιαλ μύδια, μίλησα με κάποιους ανθρώπους, συνέβη μια τρομοκρατική επίθεση στην Κένυα, η εφημερίδα κυκλοφόρησε και, σύμφωνα με το πρώτο νούμερο που διάβασα, πούλησε 155.000 φύλλα και, κυρίως, το σκέφτηκα πολύ.
Παρακάτω θα σας γράψω μερικά στοιχεία από τη διαδικασία της σκέψης αυτής. Μπορεί να φανούν χρήσιμα σε κάποιους που δεν έχουν αποφασίσει πώς να σκεφτούν το θέμα της δημοσίευσης αυτής της φωτογραφίας. Δεν είναι θέμα απλό.
Ένα κοινό μοτίβο στα περισσότερα επικριτικά σχόλια που βλέπω, είναι μια διαρκής υποβάθμιση της σημασίας της εικόνας. Όχι της συγκεκριμένης εικόνας. Της εικόνας γενικά. Σα να αγνοούν πολλοί πόσο επιδραστικές μπορούν να είναι οι εικόνες για την ανθρωπότητα. Και σα να παραβλέπουν πως υπάρχουν εικόνες που είναι πιο σημαντικές κι από το αντικείμενό τους καθώς, για λόγους ιστορικούς, ειδησεογραφικούς ή κοινωνικούς παίρνουν το χαρακτήρα του συμβόλου για πράγματα σημαντικά και παναθρώπινα.
