Τα συμπτώματα είναι όλα εδώ:
– Ένα τεράστιο πρόβλημα.
– Πολύ συναίσθημα, πάρα πολύ συναίσθημα, απόγνωση και πόνος.
– Ένας έτοιμος εχθρός, ο ίδιος που φταίει πάντα: Οι ξένοι.
– Μια ξεκάθαρη λαϊκιστική πρόταση που δίνει ελπίδα, ασφαλώς όχι για λύση του προβλήματος, αλλά για μια στρεβλή και πρόσκαιρη καταπολέμηση των συμπτωμάτων.
Στην Ελλάδα σήμερα ενδέχεται να ξαναπάσχουμε από τη διαχρονική “ευγενή μας τύφλωση”. Έγραψα για το φαινόμενο πριν από λίγες ημέρες. Είναι ο ίδιος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όλες τις μεγάλες κρίσεις τα τελευταία διακόσια χρόνια, οι περισσότερες εκ των οποίων συνοδεύονται και από μία μεγαλειώδη πτώχευση. Η συλλογική μας τύφλωση δεν μας επιτρέπει να χωνέψουμε ακριβώς γιατί πτωχεύουμε, βεβαίως, και γι’ αυτό δεν μαθαίνουμε ποτέ τι θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά (τίποτε δεν θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά, αφού είμαστε πάντα αθώοι), κι έτσι ακολουθούμε κάθε μεγάλη κρίση με έναν εμφύλιο διχασμό (ενίοτε και πολεμο) και, φυσικά, λίγες δεκαετίες μετά ξαναπτωχεύουμε. Αυτό γίνεται συνέχεια.
Τα τελευταία σαράντα χρόνια είχαμε σχετική ειρήνη, περισσότερη δημοκρατία από ποτέ, και ποταμούς χρημάτων από τους (κακούς, τρισκατάρατους) ξένους. Μίκρυνε κι ο κόσμος, πλήθυναν οι προσλαμβάνουσες, θα περίμενε κανείς ότι αυτή ήταν η ευκαιρία μας να γλιτώσουμε από τον κύκλο, μα όχι, νάτα, τα ίδια πτωχεύσαμε πάλι. Και πάλι με τον ίδιο τρόπο αντιδρούμε. Την περασμένη Τετάρτη κατέβηκα στο Σύνταγμα και μίλησα με μερικούς από τους Αγανακτισμένους 2.0. Μερικά από τα πράγματα που άκουσα μπορείτε να τα ακούσετε κι εσείς εδώ:
[field id=”1″]
