Γιατί Τα Βιβλία Δεν Θα Εξαφανιστούν Ποτέ

ware01
Αυτό είναι ένα κουτί τυλιγμένο σε ζελατίνα. Δε φαίνεται στη φωτογραφία η ζελατίνα -την έχω βγάλει. Το κουτί μου ήρθε από το Amazon, δώρο από κάποιον. Είναι ένα “βιβλίο” του κομίστα Κρις Γουέαρ. Λέγεται “Building Stories“. Ανοίγοντας το κουτί, βλέπεις αυτά:

ware02
Άλλη μια ζελατίνα που περιέχει χαρτιά, χαρτάκια, φυλλάδια, περιοδικά, βιβλία και καρτέλες διαφόρων ειδών και μεγεθών, 14 τεμάχια τον αριθμό. Μέσα απο το καπάκι, έχει γράμματα.

ware03
Να μερικά από τα γράμματα στο καπάκι.

ware04
Αυτά είναι τα 14 χάρτινα συμπράγκαλα που περιέχονται στο κουτί. Απλωμένα μοιάζουν έτσι:

ware05
Ο Κρις Γουέαρ είναι ένας πολύ διάσημος κομίστας τα κόμιξ του οποίου απευθύνονται κυρίως σε ενήλικες και, στη συντριπτική τους πλειοψηφία (από όσα, τουλάχιστο, έχω διαβάσει εγώ) είναι πολύ λυπητερά και αφορούν στη ματαιότητα της ύπαρξης και την αβάσταχτη και μόνο σποραδικά διακοπτόμενη δυστυχία που είναι η μοντέρνα ζωή. Είναι πολύ απλό το σκίτσο του, αλλά με τρομερή έμφαση στη λεπτομέρεια, πολύ καλοσχεδιασμένα καρέ και πάρα πολύ προσεγμένο ρυθμό. Και είναι πολύ λυπητερά, είπαμε, πράγμα που μου αρέσει. Μπορείς να ψωνίσεις δουλειές του εδώ.

Μα για άλλο λόγο στα αναφέρω όλα αυτά.

Το σημαντικότερο θέμα που εγείρει το κουτί ετούτο είναι το κουτί το ίδιο.

Με αυτό το συνονθύλευμα ετερόκλητων χάρτινων μέσων πάνω στα οποία είναι τυπωμένες διαφορετικές ιστορίες -ειδικά φτιαγμένες για τη συγκεκριμένη φόρμα, το συγκεκριμένο μέγεθος-, αποδεικνύεται κάτι που εγώ, ένας εραστής της τεχνολογίας, πιστός οπαδός οτιδήποτε ψηφιακού, πιστεύω ακράδαντα: Τα βιβλία δεν θα πεθάνουν ποτέ.

Ετούτο εδώ το πράγμα, βεβαίως, μόνο με μια πολύ χαλαρή έννοια του όρου μπορεί να χαρακτηριστεί βιβλίο. Αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ: Τα βιβλία είναι όμορφα αντικείμενα και, όταν είναι φτιαγμένα με προσοχή και αγάπη και έμφαση στην ίδια τη φύση του μέσου και στην εμπειρία του χρήστη όταν έρχεται σε επαφή μαζί της, γίνονται μια μορφή τέχνης που δεν έχει να κάνει μόνο με τα λόγια και τις εικόνες που περιέχονται μέσα. Το χάρτινο βιβλίο, κατά τη γνώμη μου -και αυτή είναι η κυριότερη διαφορά του από τα εφήμερα έντυπα μέσα, τα περιοδικά και τις εφημερίδες- είναι ένα αντικείμενο τέχνης. Όταν αγοράζεις ένα χάρτινο βιβλίο δεν αγοράζεις λογοτεχνία, ιστορία ή δημοσιογραφία: Αγοράζεις ένα αντικείμενο που τα περιέχει. Κι αυτό το αντικείμενο μπορεί να είναι φτηνό, ξάδερφος του χαρτιού υγείας, ή μπορεί να είναι κομψοτέχνημα.

Είναι προφανές ότι στο μέλλον όλο και περισσότεροι θα καταναλώνουμε λογοτεχνία, ιστορία, δημοσιογραφία και άλλες μορφές γραπτού λόγου, με εικόνες ή χωρίς, σε οθόνες. Εγώ το κάνω ήδη σχεδόν ολοκληρωτικά. Αλλά όσο εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχνουν αντικείμενα τέχνης που τις περιέχουν, θα τα παίρνουμε κι αυτά. Λιγότερο, πια (κι αυτό είναι φυσιολογικό, καθώς παλιά ήταν η μόνη μας πηγή για τέτοιο περιεχόμενο), αλλά για τους ανθρώπους που απολαμβάνουν τα όμορφα πράγματα, θα είναι πάντα ποθητά.

Μπορείς να αγοράσεις -ή να κάνεις δώρο- το Building Stories από εδώ.