Έχω δοκιμάσει καμιά σαρανταριά smartphones τα τελευταία χρόνια, τα χρησιμοποιώ από το 2007 και μου αρέσουνε πολύ. Τώρα τελευταία δοκίμασα και κάτι smartwatches που μου έστειλαν, τα οποία δεν μου άρεσαν καθόλου και δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν. Αφού έχουμε τα smartphones για να βλέπουμε notifications -για ποιο λόγο να φοράμε κι ένα βαρύ ρολόι στο χέρι; Να όμως που υπάρχει και κάτι άλλο, μια άλλη κατηγορία προϊόντων που κάνει ακόμα λιγότερα από τα smartwatches -δεν έχουν καν οθόνη- αλλά, με διαβεβαίωσαν, έχουν πολύ περισσότερο νόημα. Η Sony μου έστειλε να δοκιμάσω το Sony Smartband, ένα μικροσκοπικό βραχιολάκι που μετράει πράγματα και στέλνει τις σχετικές πληροφορίες στο συνδεδεμένο κινητό. Ήξερα, βεβαίως, ότι υπάρχουν αυτά τα βραχιολάκια (τα Fitbit και τα Jawbone UP αυτού του κόσμου) αλλά δεν είχα δοκιμάσει μέχρι τώρα κανένα, επειδή μεταξύ άλλων δεν με ενδιαφέρει καθόλου να ξέρω πόσα βήματα έχω κάνει σήμερα, δεν τρέχω, και δεν μου είναι, γενικά, χρήσιμα. Ετούτο εδώ, όμως, έχει κάποια χαρακτηριστικά που μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον. Συγκεκριμένα, δύο:
1) Κάνει αυτό το κόλπο που καταλαβαίνει τον κύκλο του ύπνου στον οποίο βρίσκεσαι και σε ξυπνά τη σωστή στιγμή για να είσαι πιο ξεκούραστος και
2) Είναι αδιάβροχο, οπότε (ίσως να) μπορώ να το πάρω στην πισίνα.
Οπότε φόρεσα το Sony Smartband για μερικές εβδομάδες, και να τα πράγματα που κατάλαβα:
Το Sony Smartband είναι ένα πολύ πολύ καλοφτιαγμένο πραγματάκι. Είναι ένα καμπυλόμορφο λευκό πλαστικό κουτάκι, πάρα πολύ μικρό και ελαφρύ, το οποίο χώνεται στο εσωτερικό ενός λαστιχένιου λουριού. Αυτό είναι. Το κουτί έχει μέσα δύο λαστιχένια λουριά, ένα μεγάλο και ένα μικρό, και τα δυο τους καλύπτουν λίγο-πολύ κάθε μέγεθος καρπού. Βάζεις το λευκό κουτάκι μέσα στη θηκούλα που έχει το λουράκι, φοράς το λουράκι, κι αυτό ήταν. Είναι πάρα πολύ ελαφρύ και άνετο, περίπου σα να φοράς εκείνα τα βραχιολάκια του Λανς Άρμστρονγκ, απλά χωρίς τις μεταχρονολογημένες τύψεις.
Το Smartband από μόνο του δεν κάνει σχεδόν τίποτε, βεβαίως. Έχει ένα κουμπάκι που όταν το πατάς ανάβει κάτι μικροσκοπικά λαμπάκια με δύο διαφορετικούς τρόπους -για να καταλάβεις τι πάτησες, υποτίθεται- και επίσης δονείται όταν υπάρχουν notifications ή του έχεις βάλει ξυπνητήρι, αλλά βασικά πρόκειται για ένα παθητικό κουτάκι με αισθητήρες. Για να βγάλεις οποιοδήποτε νόημα από όσα κάνει, πρέπει να το ζευγαρώσεις με ένα Android κινητό -οποιοδήποτε Android κινητό. Εγώ χρησιμοποίησα ένα LG G3. Έχοντας φορτισμένο το Smartband και ενεργοποιημένο το NFC στο κινητό, ακουμπάς το Smartband στην πλάτη του κινητού και το κινητό κάνει το συχρονισμό μόνο του. Η διαδικασία, βεβαίως, δεν είναι όσο ανώδυνη μοιάζει από την προηγούμενη πρόταση. Περιλαμβάνει πολλές αμήχανες παύσεις κατά τις οποίες δεν καταλαβαίνεις αν γίνεται κάτι ή αν πρέπει να κάνεις κάτι άλλο, Google searches για να βρεις αν έχεις κάνει κάτι λάθος ή αν κάτι άλλο θα έπρεπε να συμβεί, αλλά τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το κινητό κατεβάζει όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία apps της Sony, εκ των οποίων το ένα είναι σχεδόν άχρηστο, το άλλο υποτυπώδες και μόνο το τρίτο μας αφορά πραγματικά. Δεν είναι μια περίπλοκη διαδικασία, αλλά δεν είναι όσο ανώδυνη και αυτόματη θα έπρεπε, αλλά τέλος πάντων, μία φορά θα την κάνεις. Μετά από αυτήν το Smartband πια είναι ζευγαρωμένο με το κινητό, και το κινητό έχει μέσα το app Lifelog, το οποίο δείχνει ό,τι μετράει το Smartband, και μερικά πράγματα επιπλέον.
Να διευκρινήσουμε το λοιπόν κάτι εδώ: Το review ετούτο αφορά στο Smartband, αλλά στην πραγματικότητα αφορά και στο app Lifelog, το οποίο δεν είναι μόνο δέκτης των σημάτων που καταγράφει το Smartband, αλλά καταγράφει και δικά του πράγματα, μόνο του, από το κινητό μέσα.
Επιτρέψτε μου να το εξηγήσω αυτό λιγάκι.
Το Lifelog λοιπόν είναι μια οθόνη που αποτελείται από ένα timeline (με μια φιγούρα στο κέντρο του η οποία υποτίθεται πως είστε σεις), και κουτάκια με νούμερα. Κάθε φορά που συγχρονίζεται με το Smartband δείχνει, για παράδειγμα, πόσα βήματα έχεις κάνει, πόση ώρα έχεις περπατήσει ή τρέξει, πόσες ώρες έχεις κοιμηθεί και πόσες θερμίδες έχεις καταναλώσει. Όπως αντιλαμβάνεσαι, καμία απολύτως από αυτές τις μετρήσεις δεν είναι πάρα πολύ ακριβής. Αν στις ώρες τρεξίματος πέφτει λίγο-πολύ μέσα, στον αριθμό των βημάτων πέφτει 20-30% έξω (μετράει πολύ λιγότερα από τα πραγματικά -κάτι που κάνουν τα περισσότερα fitness bands, βέβαια), στις ώρες του ύπνου πρακτικά γράφει ό,τι του λες χειρωνακτικά, ενώ στις θερμίδες μοιάζει να γράφει τυχαία νούμερα που αλλάζουν με μόνο κριτήριο το χρόνο. Αλλά αυτό δεν είναι αυτό που λέμε dealbreaker. Αν το νουμεράκι που σε ενδιαφέρει καταγράφεται λίγο-πολύ σωστά (αν είσαι δρομέας, ας πούμε), μπορεί να σου κάνει.
(Σημείωση: Από την άλλη, δρομείς μου έχουν πει ότι τα data του Smartband δεν είναι αρκετά αναλυτικά για να είναι χρήσιμα).
Το ενδιαφέρον είναι ότι το Lifelog καταγράφει πολλά ακόμα νουμεράκια τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με το Smartband. Σου καταγράφει επιπλέον όλα όσα κάνεις με το ίδιο το κινητό, οπότε υπάρχουν κουτάκια που λένε πόση ώρα άκουσες μουσική, πόση ώρα έκανες social media, πόσες φωτογραφίες τράβηξες, κι όλα αυτά εμφανίζονται και με εικονίδια στο timeline στο πάνω μέρος, ως μια καταγραφή της ζωής σου στο κινητό και εν μέρει και στον φυσικό κόσμο.
Ακούγεται πολύ καλύτερο από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Δεδομένου ότι πολλοί από εμάς περνάμε πολλή ώρα κάθε ημέρα κοιτάζοντας μιαν οθόνη, θεωρητικά ένα app που σου δείχνει ότι, φίλε μου, σήμερα περπάτησες για τριανταπέντε λεπτά και έκανες Facebook δυόμισι ώρες, θα έπρεπε να σε κάνει να νιώθεις κάτι (τύψεις;), να σε διδάσκει κάτι, να σε προκαλεί να αλλάξεις τη ζωή σου και να γίνεις κάτι καλύτερο. Εγώ δεν έπαθα τίποτα τέτοιο, επειδή την περισσότερη βλαβερή καθιστική ζωή δεν την κάνω στο κινητό αλλά στον υπολογιστή του σπιτιού ή του γραφείου, πράγματα που δεν μετράει το Lifelog. Το κινητό το χρησιμοποιώ για ώρα κυρίως όταν είμαι ξαπλωμένος (οπότε αν έχω βάλει night mode και είμαι λίγο πολύ ακίνητος το Smartband νομίζει ότι κοιμάμαι) ή όταν είμαι εκτός σπιτιού ή γραφείου, άρα περπατάω (κάνοντας 20-30% περισσότερα βήματα από αυτά που μου μετράει). Οπότε κοιτάζοντας την εικόνα του Lifelog, βλέποντας τα νουμεράκια του, ξέρω καλά ότι δεν πρόκειται για πλήρη ή έστω ενδεικτική εικόνα. Είναι απλά μια οθόνη με νούμερα. Στην πραγματικότητα δεν σημαίνουν τίποτα.
Υποθέτω ότι οι μόνοι άνθρωποι για τους οποίους ο συνδυασμός Smartband/Lifelog θα μπορούσε να είναι πραγματικά χρήσιμος είναι άνθρωποι που δεν έχουν υπολογιστή και ζουν όλη τους την ψηφιακή ζωή μέσα σε ένα Android smartphone, οι οποίοι είναι δρομείς, αλλά όχι πολύ απαιτητικοί.
Εγώ δεν εμπίπτω σ’ αυτή την αρκετά στενή κατηγορία, προφανώς, αλλά τι γίνεται με εκείνα τα δύο στοιχεία που ανάφερα στην αρχή; Μου δούλεψαν;
Όχι και περίπου.
Το πρώτο πράγμα που έψαχνα ήταν αυτό το κόλπο με τον ύπνο. Λειτουργεί ως εξής: Λες στη συσκευή (μέσα από το σχετικό app -όχι το Lifelog) περίπου ποια ώρα θέλεις να ξυπνήσεις το πρωί, αφήνοντας ένα εύρος μισής ώρας (ή περισσότερο -όσο θες). Το Smartband καταλαβαίνει από τις κινήσεις σου σε ποια φάση του ύπνου βρίσκεσαι, και σε ξυπνά τη στιγμή εντός του ημιώρου κατά την οποία πιστεύει δεν βρίσκεσαι σε βαθύ ύπνο, και έτσι μπορείς να ξυπνήσεις ευκολότερα και πιο ξεκούραστος.
Το εύκολο και ξεκούραστο ξύπνημα είναι κάτι που λείπει από τη ζωή μου, το ζηλεύω και το θέλω. Δυστυχώς δεν το βρήκα στο Smartband. Το μαραφέτι έτρεμε και με ξυπνούσε πάντα με την έναρξη του ημιώρου. Του είχα βάλει να με ξυπνήσει κάπου ανάμεσα στις 9 και τις 9:30; 9 νταν χτύπαγε. Του είχα βάλει να με ξυπνήσει ανάμεσα στις 9:30 και 10:00; 9:30 χτύπαγε. Είτε εγώ ήμουν διαρκώς σε ελαφρύ ύπνο έτοιμος να σηκωθώ και να καταχτήσω τον κόσμο, είτε το κόλπο στον καρπό μου δε δούλευε σωστά.
Τουλάχιστον δούλευε όχι-σωστά και κάτω απ’ το νερό.
Το Smartband είναι λέει water resistant, κι αυτές τις λέξεις τις ξέρουμε καλά, είναι η δικαιολογία που είχαν τα παλιά πλαστικά Swatch για να χαλάνε κάθε φορά που έπεφτε μια σταγόνα νερό πάνω τους. Η συγκεκριμένη συσκευή βέβαια είναι φτιαγμένη με αρκετά γερές προδιαγραφές, υποτίθεται ότι αντέχει μέχρι και μισή ώρα κάτω από το νερό μέχρι βάθος ενός μέτρου ή κάτι τέτοιο, δεν πρόσεξα πολύ καλά, γιατί ήμουν πολύ βιαστικός να κάνω τα εξής τεστ:
Τη φορούσα στο ντους.
Τη φορούσα στην πισίνα.
Τη φορούσα στη θάλασσα.
Έτσι που λέτε. Κολύμπι κανονικό, μέχρι και μια ώρα, πλάτσα πλούτσα μέσα έξω, και το Smartband δεν σταμάτησε να λειτουργεί ποτέ. Ενθουσιασμένος ήμουν μ’ αυτό το γεγονός, έβγαινα από τη θάλασσα και αυτό το πράγμα εξακολουθούσε να μετράει τα βήματά μου 70-80% σωστά σα να μην τρέχει τίποτα. Το πρόβλημα ήταν το εξής: Δεν είχε καμία σημασία.
Το Smartband δε μετράει πόσο κολυμπάς. Το νουμεράκι των θερμίδων δεν ανέβαινε περισσότερο μετά από μία ώρα κολύμπι από ό,τι ανέβαινε μετά από μία ώρα διάβασμα. Η συσκευή λειτουργούσε στο νερό, λειτουργούσε μέρα νύχτα, λειτουργούσε ελαφριά, ήσυχη και αθόρυβη στον καρπό μου μέχρι και για τρεις συνεχόμενες ημέρες (μετά χρειαζόταν φόρτιση) και σ’ όλο αυτό το διάστημα δεν μετρούσε τίποτε στη ζωή μου που να με ενδιαφέρει.
Κι εδώ βεβαίως τίθεται το ερώτημα στη ζωή του καθενός: Τι μετράει; Τι είναι αυτό που μετράει στ’ αλήθεια; Το Sony Smartband κοστίζει 100 ευρώ στα καταστήματα και ζητά αρκετή φροντίδα και αφοσίωση, φόρτιση κάθε τρεις ημέρες, πάτημα του κουμπιού πριν τον ύπνο και μετά τον ξύπνιο, σαν pet είναι, οπότε είναι σαφές ότι απευθύνεται σε ανθρώπους που πραγματικά το έχουν ανάγκη. Αυτό υποθέτω ότι ισχύει για όλα τα fitness bands. Αλλά δεν έχω καταλάβει ποιος τα έχει πραγματικά ανάγκη. Ο Ντέιβιντ Σεντάρις ίσως. Ή οι δρομείς.
Εσείς;