Αποδίδει το "Μένουμε Σπίτι";

Έχουν περάσει 16 ημέρες από το παρακάτω post. Τότε ήμασταν, λέει, 16 ημέρες πίσω από την Ιταλία. Τότε η Ιταλία είχε 463 νεκρούς από τον κορωνοϊό. Τα μέτρα που εφαρμόζουμε εμείς φαίνεται ότι έχουν αποτέλεσμα, γιατί 16 ημέρες μετά -και μολονότι το σύστημα υγείας μας είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση- εμείς έχουμε 20 φορές λιγότερους νεκρούς από ό,τι είχαν εκεί τότε. Δεν είμαστε πια μόνο 16 ημέρες πίσω. Έχουμε κερδίσει πολύτιμο χρόνο.

Και το θέμα, βέβαια, είναι τι τον κάνουμε αυτό το χρόνο. Το χρέος μας είναι να ελευθερώσουμε κρεβάτια, να αγοράσουμε αναπνευστήρες, να φτιάξουμε ΜΕΘ. Επιπλέον, προς το παρόν η χώρα μας (όπως και πολλές άλλες) έχει κάνει τη στρατηγική επιλογή μην μετράει όλα τα ύποπτα κρούσματα και να μην κάνει εξετάσεις για τον ιό σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Σύμφωνα με όσα λένε οι ειδικοί (και ο ΠΟΥ), και σύμφωνα με όσα γίνονται σε άλλες χώρες, στο επόμενο στάδιο και πριν φτάσουμε στο στόχο της χαλάρωσης των μέτρων, αυτό θα πρέπει να αλλάξει. Θα πρέπει να αποκτήσουμε τη δυνατότητα να εξεταζόμαστε μαζικά. Ο χρόνος που κερδήθηκε πρέπει να αξιοποιηθεί και προς αυτή την κατεύθυνση.

Οπότε έχουμε την επιτυχημένη υιοθέτηση σκληρών μέτρων από το κράτος και το λαό, με αντάλλαγμα την εξασφάλιση χρόνου για να γίνουν αυτά που πρέπει για να βγούμε από την κρίση.

Σας θυμίζει κάτι;

Τα μνημόνια. Είναι όπως έγινε στα μνημόνια. Τα πήραμε τα μέτρα. Τις κάναμε τις θυσίες. Τότε το πολιτικό μας σύστημα (συμπεριλαμβανομένων των ψηφοφόρων) δεν εκμεταλλεύτηκε το χρόνο και τις θυσίες. Πολλές από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν. Τώρα, βεβαίως, υπάρχει μια μεγάλη και σημαντική διαφορά: τώρα ο εχθρός δεν είναι το πελατειακό μας κράτος, οι σπατάλες μας, ο εαυτός μας. Ο εχθρός είναι ένας μοχθηρός συνδυασμός μορίων, κάτι ξένο. Πιο εύκολο να ενωθείς εναντίον του. Και σήμερα το διακύβευμα δεν είναι μόνο η φτώχεια και η οικονομική κατάρρευση, αλλά οι ζωές των παππούδων και των γονιών μας. Στην οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας σε μεγάλο βαθμό αποτύχαμε. Σε αυτή, τη μεγαλύτερη κρίση της γενιάς μας, έχουμε ακόμα την ευκαιρία να τα καταφέρουμε.

Πώς Να Ζητάτε Συγγνώμη: Ένας Οδηγός

Αυτό το άρθρο είναι μια δημόσια προσφορά, από την ταπεινότητά μου σε εσάς, καθώς παρατηρώ ότι υπάρχει ένα σπουδαίο και μεγάλο πρόβλημα στην κοινωνία μας. Πολλοί συνάνθρωποί μας πλήττονται από αυτό, ζουν με ένα τρομερό φορτίο, μια νόσο, θα 'λεγε κανείς, ένα βάσανο.

Δεν ξέρουν να λένε συγγνώμη.

Πρόκειται για πανδημία, για μάστιγα. Είναι παντού γύρω μας, ένα φαινόμενο καθολικό, μια τραγωδία. Άνθρωποι κάθε μέρα κάνουν χοντράδες, βλακείες, ανοησίες, κουταμάρες και λάθη και μετά παγώνουν, μπουρδουκλώνονται, κολλάνε, σαστίζουν. Δεν μπορούν να πουν μια σωστή συγγνώμη. Κάποιοι προσπαθούν, το παλεύουν, μα δεν τους βγαίνει. Ζορίζονται, το βλέπεις, το νιώθεις, δεν το αντέχουν. Κάποιοι κάπως πάνε να το ψελίσσουν αλλά είναι πολύ δύσκολο, δεν μπορούν, το "αλλά όμως" ξεχύνεται αβίαστα από μέσα τους, σα λύτρωση.

Θέλω να βοηθήσω. Να κάνω κάτι.

Εχω ετοιμάσει εδώ παρακάτω ένα μικρό, απλό κείμενο το οποίο μπορεί όποιος θέλει να το πάρει και να το χρησιμοποιήσει αυτούσιο. Απλά αλλάζετε τα λόγια που σας επισημαίνω βάζοντας τα δικά σας, ανάλογα με την περίσταση, και το ποστάρετε. Copy/paste, όπως είναι. Χωρίς προσθήκες. Χωρίς "αλλά όμως". Θέλω να το τονίσω αυτό.

Το κείμενο είναι το εξής.

---

"Θέλω με αυτό το κείμενο να ζητήσω μια απαραίτητη και μεγάλη συγγνώμη. Η συμπεριφορά μου στην χτεσινή εκπομπή/πρόσφατη δήλωσή μου/αντίδρασή μου στο γνωστό συμβάν ήταν απαράδεκτη και δεν επιδέχεται καμίας δικαιολογίας. Έκανα ένα μεγάλο λάθος. Το αναγνωρίζω απόλυτα και αναλαμβάνω την ευθύνη. Αντιλαμβάνομαι ότι πλήγωσα τόσο τον άνθρωπο/τους ανθρώπους που ήταν το θύμα/τα θύματα αυτής της πράξης, όσο και όλα τα θύματα παρόμοιων πράξεων αλλά και όλους όσους μας έβλεπαν/με άκουσαν/το έμαθαν. Συντετριμμένος, σας ζητώ συγγνώμη. Δεν σας αξίζει τέτοια συμπεριφορά, και νιώθω ντροπή που σας προκάλεσα τέτοια συναισθήματα/τόσο πόνο. Θέλω να σας πω πως βλέποντας ξανά το απόσπασμα/διαβάζοντας ξανά τα λόγια μου/ενθυμούμενος το συμβάν δεν αναγνωρίζω σε αυτό/αυτά ούτε τις αξίες μου, ούτε την ανατροφή μου, ούτε τα πιστεύω μου. Ήθελα να πιστεύω ότι είμαι καλύτερος άνθρωπος από αυτόν που είδατε εχτές/σήμερα/πρόσφατα. Σας υπόσχομαι ότι από αυτό μου το λάθος θα μάθω και θα βελτιωθώ. Σας υπόσχομαι ότι στο εξής θα προσπαθώ πάντα να φέρομαι στους άλλους με σεβασμό και να αντιμετωπίζω ανθρώπους και καταστάσεις με υπευθυνότητα και αξιοπρέπεια. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω θερμά όσους αντέδρασαν στη συμπεριφορά μου με ενίοτε σκληρά αλλά δίκαια κριτικά σχόλια. Η εγρήγορση και η ευαισθησία σας μου δημιουργούν την ελπίδα ότι συμπεριφορές σαν τη χτεσινή/σημερινή/πρόσφατη δική μου σύντομα θα εκλείψουν από την κοινωνία μας".

---

Αυτό. Μπορείτε να κόψετε φράσεις αν σας πέφτει μακρύ, αλλά -πολύ σημαντικό αυτό- δεν μπορείτε να προσθέσετε τίποτε. Ελπίζω να μην το χρειαστείτε ποτέ, αλλά αν το χρειαστείτε, ελπίζω να σας βγάλει ασπροπρόσωπους και να μην ξεφτιλιστείτε, όπως τόσοι συνάνθρωποί μας, θύματα αυτής της αόρατης μάστιγας.

Μερικές Σκέψεις Για Το Ντοκιμαντέρ Του ΣΚΑΙ Για Το Μάτι

Εδώ, μερικές σκέψεις που έγραψα σε ένα Twitter thread για το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για το Μάτι. Αν δεν το έχετε δει ακόμη, να το δείτε οπωσδήποτε -> Εδώ.

Το ότι το ελληνικό κράτος είναι ένα ανοργάνωτο μπάχαλο το ξέραμε. Το χάος και ο ερασιτεχνισμός που αποκαλύπτουν οι συνομιλίες δεν προκαλούν έκπληξη. Ξέρουμε πώς λειτουργεί το ελληνικό δημόσιο, πώς στελεχώνεται, πόσο αποτελεσματικό είναι. Αυτή η κυβέρνηση φυσικά δεν άλλαξε τίποτε.

Για παράδειγμα, Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας τότε ήταν κύριος ονόματι Γ. Καπάκης, ο οποίος προερχόταν από την πυροσβεστική μεν, αλλά από τις δημόσιες σχέσεις. Έβγαζε το περιοδικό. Πώς βρέθηκε σε τέτοια κρίσιμη επιχειρησιακή θέση; Ε, ήταν στέλεχος του "Πράττω" του κ. Κοτζιά.

Οι συνομιλίες αποκαλύπτουν ότι τις κρίσιμες ώρες της φωτιάς αποφάσεις παίρνονταν "με εντολή υπουργού" (οι κ. Τόσκας και Σκουρλέτης, αμφότεροι άσχετοι με την κατάσβεση πυρκαγιών) ενώ δυνάμεις πήγαιναν να σβήσουν τη φωτιά στο σπίτι του δημάρχου που "τα έχει καλά με τα κανάλια".

Κανέναν δεν εκπλήσσουν αυτά. Έτσι γίνονταν πάντα τα πράγματα. Απλά μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε ο καθένας μόνος του. Όταν ψηφίζουμε αυτούς που διορίζουν τα περισσότερα ανίκανα βύσματα, την ώρα της καταστροφής το μόνο που υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και τη φωτιά, είναι τα βύσματα.

Το εκπληκτικό, και το πραγματικά διδακτικό αυτής της καταστροφής είναι άλλο. Το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Αλ. Παπαχελά και της Μ. Κακαουνάκη δεν το διατυμπανίζει, δεν το επισημαίνει, ούτε το σχολιάζει. Μας αφήνει μόνους μας να το καταλάβουμε.

Το καταλαβαίνουμε όταν μετά από αυτό το μεγαλειώδες φιάσκο βλέπουμε ένα μάτσο άσχετους και υπεύθυνους να παίζουν θέατρο την ώρα που άνθρωποι καίγονται. Το ντοκιμαντέρ σταματάει εκεί, και δεν μας υπενθυμίζει τι έγινε μετά. Αλλά εμείς θυμόμαστε.

Θυμόμαστε πως όλη η νωχελικότητα και η ανικανότητα της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της καταστροφής μετατράπηκαν αμέσως μετά σε μια εντυπωσιακά focused καπατσοσύνη στην προσπάθεια να αποφύγουν τις ευθύνες με ψέματα και μια επίδειξη πρωτοφανούς απανθρωπιάς.
Θυμόμαστε τη συνέντευξη τύπου, το bullying των πυρόπληκτων από στελέχη της κυβέρνησης, τους χάρτες των "εμπρησμών, τη "στραβή στη βάρδια".Ο κ. Καπάκης χρειάστηκε 14 ολόκληρες ημέρες για να παραιτηθεί. Ο κ. Τόσκας 11. Μέχρι τότε η κυβέρνηση τους παρείχε απλόχερα στήριξη, μη και παραδεχτεί ευθύνες.

Το μπάχαλο κι η ανοργανωσιά ήταν αναμενόμενα. Ίσως ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ξεχαρβαλωμένος ο κρατικός μηχανισμός, αλλά μην κοροϊδευόμαστε, πάντα μπάχαλο είχαμε. Αυτό που είναι πρωτοφανές και δεν έχει εμφανιστεί ξανά στην πολιτική μας πραγματικότητα, ήταν ο κυνισμός και η απανθρωπιά.

Αυτό είχα γράψει τότε γι' αυτό το θέμα. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε τι έγινε πέρυσι το καλοκαίρι στο Μάτι. Δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία, ούτε το '07, ούτε στο Σάμινα ούτε ποτέ. Μπορεί να μην ήταν το μόνο ή και το ενδεικτικότερο δείγμα γραφής αυτής της κυβέρνησης, αλλά ήταν το πιο τρομακτικό.

Αυτή η καταστροφή δεν αποκάλυψε μόνο την ένδεια του κράτους(που την ξέραμε) αλλά και τον πραγματικό εαυτό των ατόμων που έχουμε διορίσει για να μας προστατεύουν από τέτοιες καταστροφές και, έστω, όταν δεν μπορούν, για να συμπεριφέρονται υπεύθυνα,ηθικά, σαν αξιοπρεπείς άνθρωποι.

Δεν είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι.

Σας θυμίζω δε ότι πριν από το ντοκιμαντέρ είχε κυκλοφορήσει το πόρισμα των εισαγγελέων όπου αποκαλύφθηκαν οι συνομιλίες, το χάος, και οι ευθύνες της ΓΓΠΣ, της πυροσβεστικής, της αστυνομίας, των Δήμων και της Περιφέρειας. Είχα γράψει τότε το εξής.

Αν δεν έχετε δει ακόμη το ντοκιμαντέρ, δείτε το. Μοιράστε το και σε όσους πιστεύετε ότι θα το βρουν χρήσιμο. Και μην ξεχάσετε ποτέ τι συνέβη το '18 στο Μάτι. Πέρα από μια φυσική καταταστροφή ή μια αποτυχία του κράτους, ήταν μια κοινωνική ηθική κατάρρευση.