Πώς Να Ζητάτε Συγγνώμη: Ένας Οδηγός

Αυτό το άρθρο είναι μια δημόσια προσφορά, από την ταπεινότητά μου σε εσάς, καθώς παρατηρώ ότι υπάρχει ένα σπουδαίο και μεγάλο πρόβλημα στην κοινωνία μας. Πολλοί συνάνθρωποί μας πλήττονται από αυτό, ζουν με ένα τρομερό φορτίο, μια νόσο, θα 'λεγε κανείς, ένα βάσανο.

Δεν ξέρουν να λένε συγγνώμη.

Πρόκειται για πανδημία, για μάστιγα. Είναι παντού γύρω μας, ένα φαινόμενο καθολικό, μια τραγωδία. Άνθρωποι κάθε μέρα κάνουν χοντράδες, βλακείες, ανοησίες, κουταμάρες και λάθη και μετά παγώνουν, μπουρδουκλώνονται, κολλάνε, σαστίζουν. Δεν μπορούν να πουν μια σωστή συγγνώμη. Κάποιοι προσπαθούν, το παλεύουν, μα δεν τους βγαίνει. Ζορίζονται, το βλέπεις, το νιώθεις, δεν το αντέχουν. Κάποιοι κάπως πάνε να το ψελίσσουν αλλά είναι πολύ δύσκολο, δεν μπορούν, το "αλλά όμως" ξεχύνεται αβίαστα από μέσα τους, σα λύτρωση.

Θέλω να βοηθήσω. Να κάνω κάτι.

Εχω ετοιμάσει εδώ παρακάτω ένα μικρό, απλό κείμενο το οποίο μπορεί όποιος θέλει να το πάρει και να το χρησιμοποιήσει αυτούσιο. Απλά αλλάζετε τα λόγια που σας επισημαίνω βάζοντας τα δικά σας, ανάλογα με την περίσταση, και το ποστάρετε. Copy/paste, όπως είναι. Χωρίς προσθήκες. Χωρίς "αλλά όμως". Θέλω να το τονίσω αυτό.

Το κείμενο είναι το εξής.

---

"Θέλω με αυτό το κείμενο να ζητήσω μια απαραίτητη και μεγάλη συγγνώμη. Η συμπεριφορά μου στην χτεσινή εκπομπή/πρόσφατη δήλωσή μου/αντίδρασή μου στο γνωστό συμβάν ήταν απαράδεκτη και δεν επιδέχεται καμίας δικαιολογίας. Έκανα ένα μεγάλο λάθος. Το αναγνωρίζω απόλυτα και αναλαμβάνω την ευθύνη. Αντιλαμβάνομαι ότι πλήγωσα τόσο τον άνθρωπο/τους ανθρώπους που ήταν το θύμα/τα θύματα αυτής της πράξης, όσο και όλα τα θύματα παρόμοιων πράξεων αλλά και όλους όσους μας έβλεπαν/με άκουσαν/το έμαθαν. Συντετριμμένος, σας ζητώ συγγνώμη. Δεν σας αξίζει τέτοια συμπεριφορά, και νιώθω ντροπή που σας προκάλεσα τέτοια συναισθήματα/τόσο πόνο. Θέλω να σας πω πως βλέποντας ξανά το απόσπασμα/διαβάζοντας ξανά τα λόγια μου/ενθυμούμενος το συμβάν δεν αναγνωρίζω σε αυτό/αυτά ούτε τις αξίες μου, ούτε την ανατροφή μου, ούτε τα πιστεύω μου. Ήθελα να πιστεύω ότι είμαι καλύτερος άνθρωπος από αυτόν που είδατε εχτές/σήμερα/πρόσφατα. Σας υπόσχομαι ότι από αυτό μου το λάθος θα μάθω και θα βελτιωθώ. Σας υπόσχομαι ότι στο εξής θα προσπαθώ πάντα να φέρομαι στους άλλους με σεβασμό και να αντιμετωπίζω ανθρώπους και καταστάσεις με υπευθυνότητα και αξιοπρέπεια. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω θερμά όσους αντέδρασαν στη συμπεριφορά μου με ενίοτε σκληρά αλλά δίκαια κριτικά σχόλια. Η εγρήγορση και η ευαισθησία σας μου δημιουργούν την ελπίδα ότι συμπεριφορές σαν τη χτεσινή/σημερινή/πρόσφατη δική μου σύντομα θα εκλείψουν από την κοινωνία μας".

---

Αυτό. Μπορείτε να κόψετε φράσεις αν σας πέφτει μακρύ, αλλά -πολύ σημαντικό αυτό- δεν μπορείτε να προσθέσετε τίποτε. Ελπίζω να μην το χρειαστείτε ποτέ, αλλά αν το χρειαστείτε, ελπίζω να σας βγάλει ασπροπρόσωπους και να μην ξεφτιλιστείτε, όπως τόσοι συνάνθρωποί μας, θύματα αυτής της αόρατης μάστιγας.

Μερικές Σκέψεις Για Το Ντοκιμαντέρ Του ΣΚΑΙ Για Το Μάτι

Εδώ, μερικές σκέψεις που έγραψα σε ένα Twitter thread για το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για το Μάτι. Αν δεν το έχετε δει ακόμη, να το δείτε οπωσδήποτε -> Εδώ.

Το ότι το ελληνικό κράτος είναι ένα ανοργάνωτο μπάχαλο το ξέραμε. Το χάος και ο ερασιτεχνισμός που αποκαλύπτουν οι συνομιλίες δεν προκαλούν έκπληξη. Ξέρουμε πώς λειτουργεί το ελληνικό δημόσιο, πώς στελεχώνεται, πόσο αποτελεσματικό είναι. Αυτή η κυβέρνηση φυσικά δεν άλλαξε τίποτε.

Για παράδειγμα, Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας τότε ήταν κύριος ονόματι Γ. Καπάκης, ο οποίος προερχόταν από την πυροσβεστική μεν, αλλά από τις δημόσιες σχέσεις. Έβγαζε το περιοδικό. Πώς βρέθηκε σε τέτοια κρίσιμη επιχειρησιακή θέση; Ε, ήταν στέλεχος του "Πράττω" του κ. Κοτζιά.

Οι συνομιλίες αποκαλύπτουν ότι τις κρίσιμες ώρες της φωτιάς αποφάσεις παίρνονταν "με εντολή υπουργού" (οι κ. Τόσκας και Σκουρλέτης, αμφότεροι άσχετοι με την κατάσβεση πυρκαγιών) ενώ δυνάμεις πήγαιναν να σβήσουν τη φωτιά στο σπίτι του δημάρχου που "τα έχει καλά με τα κανάλια".

Κανέναν δεν εκπλήσσουν αυτά. Έτσι γίνονταν πάντα τα πράγματα. Απλά μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε ο καθένας μόνος του. Όταν ψηφίζουμε αυτούς που διορίζουν τα περισσότερα ανίκανα βύσματα, την ώρα της καταστροφής το μόνο που υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και τη φωτιά, είναι τα βύσματα.

Το εκπληκτικό, και το πραγματικά διδακτικό αυτής της καταστροφής είναι άλλο. Το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Αλ. Παπαχελά και της Μ. Κακαουνάκη δεν το διατυμπανίζει, δεν το επισημαίνει, ούτε το σχολιάζει. Μας αφήνει μόνους μας να το καταλάβουμε.

Το καταλαβαίνουμε όταν μετά από αυτό το μεγαλειώδες φιάσκο βλέπουμε ένα μάτσο άσχετους και υπεύθυνους να παίζουν θέατρο την ώρα που άνθρωποι καίγονται. Το ντοκιμαντέρ σταματάει εκεί, και δεν μας υπενθυμίζει τι έγινε μετά. Αλλά εμείς θυμόμαστε.

Θυμόμαστε πως όλη η νωχελικότητα και η ανικανότητα της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της καταστροφής μετατράπηκαν αμέσως μετά σε μια εντυπωσιακά focused καπατσοσύνη στην προσπάθεια να αποφύγουν τις ευθύνες με ψέματα και μια επίδειξη πρωτοφανούς απανθρωπιάς.
Θυμόμαστε τη συνέντευξη τύπου, το bullying των πυρόπληκτων από στελέχη της κυβέρνησης, τους χάρτες των "εμπρησμών, τη "στραβή στη βάρδια".Ο κ. Καπάκης χρειάστηκε 14 ολόκληρες ημέρες για να παραιτηθεί. Ο κ. Τόσκας 11. Μέχρι τότε η κυβέρνηση τους παρείχε απλόχερα στήριξη, μη και παραδεχτεί ευθύνες.

Το μπάχαλο κι η ανοργανωσιά ήταν αναμενόμενα. Ίσως ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ξεχαρβαλωμένος ο κρατικός μηχανισμός, αλλά μην κοροϊδευόμαστε, πάντα μπάχαλο είχαμε. Αυτό που είναι πρωτοφανές και δεν έχει εμφανιστεί ξανά στην πολιτική μας πραγματικότητα, ήταν ο κυνισμός και η απανθρωπιά.

Αυτό είχα γράψει τότε γι' αυτό το θέμα. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε τι έγινε πέρυσι το καλοκαίρι στο Μάτι. Δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία, ούτε το '07, ούτε στο Σάμινα ούτε ποτέ. Μπορεί να μην ήταν το μόνο ή και το ενδεικτικότερο δείγμα γραφής αυτής της κυβέρνησης, αλλά ήταν το πιο τρομακτικό.

Αυτή η καταστροφή δεν αποκάλυψε μόνο την ένδεια του κράτους(που την ξέραμε) αλλά και τον πραγματικό εαυτό των ατόμων που έχουμε διορίσει για να μας προστατεύουν από τέτοιες καταστροφές και, έστω, όταν δεν μπορούν, για να συμπεριφέρονται υπεύθυνα,ηθικά, σαν αξιοπρεπείς άνθρωποι.

Δεν είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι.

Σας θυμίζω δε ότι πριν από το ντοκιμαντέρ είχε κυκλοφορήσει το πόρισμα των εισαγγελέων όπου αποκαλύφθηκαν οι συνομιλίες, το χάος, και οι ευθύνες της ΓΓΠΣ, της πυροσβεστικής, της αστυνομίας, των Δήμων και της Περιφέρειας. Είχα γράψει τότε το εξής.

Αν δεν έχετε δει ακόμη το ντοκιμαντέρ, δείτε το. Μοιράστε το και σε όσους πιστεύετε ότι θα το βρουν χρήσιμο. Και μην ξεχάσετε ποτέ τι συνέβη το '18 στο Μάτι. Πέρα από μια φυσική καταταστροφή ή μια αποτυχία του κράτους, ήταν μια κοινωνική ηθική κατάρρευση.

Αυτά Της Είπα Για Να Την Προετοιμάσω, Καθώς Πηγαίναμε Να Δούμε Το Avengers: Endgame

"Λοιπόν, στην ταινία αυτή υπάρχει ένας κακός, ο Θάνος, ήτοι Θανάσης. Είναι κάτι σαν αθάνατος θεός από το διάστημα, χρώματος μωβ, ο οποίος είχε την ιδέα ότι αν σκοτώσει τα μισά έμβια όντα του σύμπαντος οι κοινωνίες θα ευημερήσουν και όλοι θα είναι ευτυχισμένοι, κάτι που βεβαίως δεν βγάζει κανένα νόημα σύμφωνα με το τρέχον επιστημονικό consensus περί οικονομίας και δημογραφίας. Αυτό υπέθετε πως θα το επιτύγχανε φορώντας κάτι χρωματιστά ρουμπίνια και χτυπώντας τα δάχτυλα. Και, πράγματι, στην προηγούμενη ταινία το επέτυχε, μολονότι ένας άλλος θεός, της σκανδιναβικής μυθολογίας αυτός και χρώματος caucasian, είχε την ευκαιρία να τον σταματήσει κόβοντάς του το χέρι που φορούσε το γάντι με κοφτερό τσεκούρι, μα δεν το σκέφτηκε".

"Γενικά πολλοί προσπάθησαν να τον σταματήσουν το Θάνο, ένα μεγάλο και ετερόκλητο μπουλούκι ονόματι "Εκδικητές", και οι ιστορίες τους ήταν το θέμα όλων των προηγούμενων ταινιών, οι οποίες ήταν είκοσι μία. Σε όλες αυτές τις ιστορίες οι υπερήρωες, είτε ο καθένας μόνος του, είτε σε ομάδες, είτε (πολύ σπανιότερα, για λόγους μπάτζετ) όλοι μαζί, προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν μια τρομερή απειλή, διαφορετική κάθε φορά. Οι υπερήρωες αυτοί είναι επίσης πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους και κυμαίνονται από τον προαναφερθέντα αθάνατο σκανδιναβό θεό και το Μπέντενικ Μπάντερματς που ξέρει μάγια σα το Βόλντεμορτ αλλά είναι με τους καλούς, μέχρι έναν τοξοβόλο που απλά είναι πολύ εύστοχος (;) κι ένα ρακούν που μιλάει. Επίσης στην ίδια ομάδα είναι ένα πράσινο τέρας που δεν μπορεί να αρθρώσει λόγια και εμφανίζεται όταν ένας επιστήμονας που έχει εφτά PhD (εφτά! ποιος, ποιός το κάνει αυτό στον εαυτό του και γιατί, ποιος ξέρει, πάντως παρ' όλα τα εφτά PhD δεν του πέρασε από το μυαλό να εξηγήσει στο Θάνο ότι η ιδέα του περί υπερπληθυσμού δε βγάζει νόημα) θυμώνει πάρα πολύ, ένα δέντρο που περπατάει και ξέρει μόνο μία λέξη και μία ΑΙ που ήταν σαν την Alexa του Τόνη Σταρκ αλλά μετά απέκτησε κορμί χρώματος μπορντό και αγάπησε κιόλας μιαν. Είναι στην παρέα και η Σκάρλετ Γιοχάνσον, που παίζει μια φόνισσα. Οι πιο διάσημοι, καθώς έχουν από τουλάχιστον δύο ταινίες δικές του ο καθένας, είναι ο Καπετάν Αμέρικα, ο οποίος έχει μια ασπίδα και είναι πολύ δυνατός, ο σκανδιναβός θεός Θωρ που είναι θεός, και ο Τόνη Σταρκ, ο οποίος είναι πάρα πολύ πλούσιος. Ο Τόνη Σταρκ και ο Καπετάν Αμέρικα, ο οποίος λέγεται Στηβ Ρότζερς, κάποια στιγμή τσακώθηκαν, αλλά τα ξαναβρήκανε. Στην παρέα είναι και ο (πολύ πιο διάσημος από όλους αυτούς) Σπάιντερ-Μαν, αλλά αυτός έχει μόνο μία ταινία στη σειρά, καθότι προηγούμενως η Ντίζνεϊ δεν είχε τα δικαιώματα για να τον βάλει στην παρέα. Η Σκάρλετ Γιοχάνσον δεν έχει καμία ταινία".

"Μολονότι οι περιπέτειες όλων αυτών είχαν να κάνουν με υπερφυσικά φαινόμενα, εξωγήινους και μαγείες, σε όλες τους τις ταινίες κατέληγαν να κυνηγιούνται στους δρόμους με αυτοκίνητα και να παλεύουν με μπουνιές και κλωτσιές. Κι αυτό δεν είναι το πιο εξωφρενικό. Ούτε το ότι στις περισσότερες το σενάριο δεν βγάζει κανένα νόημα και οι βασικοί χαρακτήρες κάνουν εντελώς ακατανόητα πράγματα και διαρκείς αψυχολόγητες επιλογές που μετά εύλογα κοροϊδεύει το "HISHE". Ούτε το ότι οι σκηνές δράσεις είναι κατά κανόνα τόσο περίπλοκες και ακατανόητες και "γυρισμένες" επίτηδες από τόσο κοντά που δεν καταλαβαίνει κανείς ποιο πίξελ είναι τι".

Το πιο εξωφρενικό είναι το ότι από αυτές τις είκοσι μία ταινίες έχω δει τις είκοσι.

Αυτό είναι το πιο εξωφρενικό. Είκοσι τέτοιες ταινίες έχουν συνολική διάρκεια σχεδόν δύο ημέρες. Όπερ σημαίνει, έχω αφιερώσει δύο γεμάτες, καθαρές ημέρες από την πολυάσχολη και κατά τα άλλα παραγωγική τελευταία δεκαετία κοιτάζοντας βλοσυρούς εξωγήινους μάγους, θεούς και ρακούν να κυνηγιούνται με τα αυτοκίνητα και να παίζουνε μπουνιές, πρακτικά άνευ λόγου, αιτίας, ή αξιοσημείωτου διακυβεύματος (σχεδόν πάντα το κεντρικό πρόβλημα της ταινίας θα μπορούσε να λυθεί με έναν πολύ απλό και αυτονόητο τρόπο, χωρίς μπουνιές ή κυνηγητά -βλέπε HISHE). Δεν ξέρω πώς μου συνέβηκε αυτό.

Επιπλέον, πρόκειται για δύο ημέρες εντελώς χαμένες. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτε από όλα αυτά. Σχεδόν καμία υπόθεση από τις ταινίες. Ποιος ήταν ο κακός, τι ήθελε, πως τον σταμάτησαν οι ήρωες, γιατί ήταν σημαντικό, τίποτε. Από όλες αυτές τις ταινίες μόνο δύο ήταν υποφερτές ή έως και διασκεδαστικές για εμένα: Η τρίτη ταινία με το σκανδιναβό θεό, που ήταν slapstick κωμωδία, και μέχρι ενός σημείου και ο Μαύρος Πάνθηρας (αν παραβλέψει κανείς το ότι ο αρχηγός της φανταστικής χώρας του Μαύρου Πάνθηρα επιλεγόταν όταν οι εκλεκτοί της τοπικής ελίτ πλακώνονταν μεταξύ τους με μπουνιές -και μερικά άλλα πράγματα). Όλες οι υπόλοιπες πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου και δεν μου άφησαν πια τίποτε, ούτε ο Άιρον-Μαν, ούτε η άλλη με τον χαζούλη από το Parks & Recreation στο διάστημα, ούτε αυτή με τον αειθαλή άνθρωπο-μυρμήγκι (σοβαρά, υπάρχει άνθρωπος-μυρμήγκι -και μάλιστά έχει κι αυτός δύο ταινίες) ενώ ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν η ιστορία με τον αντίζηλο/φίλο (αδερφό; εραστή;) του Καπετάν Αμέρικα που περιφέρεται βλοσυρός σε διάφορες ταινίες και τον οποίο όλοι στην οθόνη θεωρούν πολύ σημαντικό. Δεν θυμάμαι πως τον λένε αυτόν (Μάκη;). Ίσως να έχει ένα χέρι (πόδι;). Τέλος πάντων, όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί που ξεχνάω τώρα συγκεντρώθηκαν μαζί στην προηγούμενη ταινία για να νικήσουν το Θανάση και απέτυχαν, και οπότε οι μισοί πέθαναν στο τέλος, κάτι που συγκλόνισε πολύ κόσμο απάνω που είχε αρχίσει να ξεπερνά το χαμό του Νεντ Σταρκ.

Και έτσι φτάσαμε εδώ.

Μεσολάβησε και μια ταινία με την Καπετάνισσα Μάρβελ, την οποία δεν είδα, και τώρα όσοι έχουν απομείνει κάτι θα κάνουν για να νικήσουνε το Θανάση και να ζωντανέψουνε τους νεκρούς. Δεν έχω ιδέα πώς θα το κάνουν αυτό, αλλά εδώ λέει ότι η προσπάθεια θα κρατήσει τρεις ώρες και είμαι σίγουρος ότι θα περιλαμβάνει κυνηγητά με αυτοκίνητα και θα παλέψουν και με τις μπουνιές τους".

Αυτά της είπα για να την προετοιμάσω, καθώς πηγαίναμε να δούμε το Avengers: Endgame.