Οι Νάρκες Κι Εγώ

Η Ελλάδα έχει την τιμή να διαθέτει τα φονικότερα ναρκοπέδια της Ευρώπης, σε μια εποχή που το να έχεις νάρκες κατά προσωπικού θεωρείται στρατηγικά άχρηστο, πολιτικά βλακώδες, και κοινωνικά εγκληματικό. Το καλοκαίρι του 2005 κανόνισα να ταξιδέψω στον Έβρο, για να γνωρίσω τους ανθρώπους του ΤΕΝΞ, που βγάζουν της νάρκες από τα ναρκοπέδια. Στην επίσκεψη επρόκειτο να συμμετέχει και ο Παύλος Νεράτζης της ΕΤ3 που θα έκανε ρεπορτάζ για την εκπομπή του "Mixer", αλλά την τελευταία στιγμή ανέβαλα το ταξίδι για δυο εβδομάδες αργότερα. Ο Παύλος Νεράντζης, πήγε.

Το ρεπορτάζ από εκείνη την επίσκεψη της ΕΤ3 έμεινε στην ιστορία, καθώς εκείνη τη μέρα, με την κάμερα να τρέχει, ο αξιωματικός του ΤΕΝΞ Βαγγέλης Ξενάκης σκοτώθηκε από νάρκη που εξερράγη. Δυο εβδομάδες αργότερα, όταν ανέβηκα, οι άνθρωποι του ΤΕΝΞ ήταν ακόμα συντετριμμένοι. Είχαν βαρεθεί να βγάζουν απ’ τα ναρκοπέδια λαθρομετανάστες και συντρόφους τους.

Πίσω στην Αθήνα, μίλησα με δύο τέτοιους λαθρομετανάστες, που είχαν χάσει από ένα πόδι ο καθένας προσπαθώντας να μπουν στη χώρα: Τον Γκούμα Ντικουμάνα απ’ το Μπουρούντι, και τον Σαμίρ Μουρίμπ απ’ το Μαρόκο. Το αποτέλεσμα ήταν "Το Τελευταίο Βήμα", από το Esquire Αυγούστου 2005.

Πόσο περίεργη είναι η δουλειά μας: Κουβέντιασα με τον Σαμίρ στα Goody’s της Καλλιθέας, το απόγευμα της 14ης Ιουλίου του 2005, και αμέσως μετά κατέβηκα σε ένα κλαμπ της παραλιακής για να πάρω συνέντευξη από την τραγουδίστρια Μάρω Λύτρα.

Πόσο μικρός είναι ο κόσμος: Λίγους μήνες αργότερα, ως φαντάρος, μετατέθηκα στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Διδυμοτείχου που είναι μεσοτοιχεία με το καινούριο πολιτικό νοσοκομείο του Διδυμοτείχου, εκεί όπου είχε νοσηλευτεί το 2003 ο Γκούμα Ντικουμάνα, και όπου εξακολουθεί να δουλεύει η νοσοκόμα Βιβή Καλπακλή.

UPDATE: Καινούριες εξελίξεις για το θέμα εδώ.