Το Τέλος Της Δημιουργίας;

Αν νομίζεις ότι πια δεν βγαίνει καλή μουσική, δεν παράγεται καλή τέχνη, δεν είσαι μόνος. Απόσπασμα από άρθρο του Atlantic που σε γενικές γραμμές με βρίσκει σύμφωνο:

And here we are in 2008. Name an avant-garde painter. Nope, dead. Nope, dead. Yep, Julian Schnabel is what I came up with too. But it’s been a quarter of a century since he was pasting busted plates on canvas. He’s making movies now. And movies are famously not any good anymore. Name a great living composer. Say “Andrew Lloyd Webber” and I’ll force you to sit through Cats and Starlight Express back-to-back. Theater is revivals and revivals of revivals and stuff like musicals made out of old Kellogg’s Rice Krispies commercials, with Nathan Lane as “Snap.” More modern poetry is written than read. Modern architecture leaks and the builders left their plumb bobs at home. The most prominent contemporary art form is one that is completely unimaginative (or is supposed to be): the memoir.

To top it all off, we have just experienced perhaps the greatest technological advance in the history of humans. And what are we using the Internet for? To sell one another 8-track tapes on eBay and tell complete strangers on Facebook the location of all our tattoos. And, apparently, to tell ourselves what to do with the groceries we just bought.

Αν και στην ουσία του θέματος ο συντάκτης (Πι Τζέι Ο’ Ρουρκ) δίκιο, ωστόσο υποψιάζομαι ότι αμελεί μια σημαντική λεπτομέρεια: Δεν βγαίνει σημαντική τέχνη σήμερα επειδή είναι διαφορετικός ο κόσμος, όχι επειδή η τέχνη αυτή καθ’ αυτή είναι χειρότερη. Ένας Πόλοκ σήμερα μπορεί να πουλούσε τους πίνακές του στο Ίντερνετ για να ζήσει (την ώρα που ο Ντάμιεν Χερστ βγάζει εκατομμύρια). Ο Γουόρχολ σήμερα μπορεί και να ήταν λιγότερο δημοφιλής από τον Μουρακάμι. Κι αν σήμερα έρχονταν οι Μπιτλς, μπορεί το κοινό να τους αντιμετώπιζε σαν τους Τζόνας Μπράδερς. Η υπερπροσφορά ερεθισμάτων και η ταυτόχρονη έκθεση σε ολόκληρη την τέχνη που έχει φτιαχτεί ποτέ κάνει τη δημιουργία νέας ρηξικέλευθης και μνημειώδους τέχνης πολύ δύσκολη, ίσως και αδύνατη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα είμαστε σε χειρότερη κατάσταση από την Αναγέννηση, ας πούμε. Ίσα ίσα Μπορεί να μην φτιάχνονται νέα αριστουργήματα (ή, καλύτερα, δημιουργήματα που σήμερα θεωρούνται αριστουργήματα) κάθε μέρα, αλλά εμείς έχουμε όλα τα αριστουργήματα όλων των εποχών διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή, να τα περάσουμε στο iPod ή να τα κάνουμε wallpaper στον υπολογιστή μας. Οπότε εξ’ ορισμού το σήμερα σε όλες τις μορφές τέχνης είναι καλύτερο από το χτες. Και το αύριο θα είναι ακόμα καλύτερο. Παρ’ όλο που, θεωρητικά, η τέχνη που θα παράγεται αύριο θα θεωρείται (αύριο) ακόμα χειρότερη.