Από το Καστελόριζο, φορώντας πένθιμη γραβάτα και με ύφος βαρύ, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα θα χρησιμοποιήσει το μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πληρωθούν τα χρέη της χώρας και να αποφευχθεί η πτώχευση. Να μερικές παρατηρήσεις για την ιστορική αυτή ημέρα.
– Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει δημιουργηθεί για να βοηθά τις οικονομίες φτωχών χωρών του Τρίτου Κόσμου να αναπτυχθούν και για να διασφαλίζει τη νομισματική ισορροπία στη Γη, και ακόμα για να πολεμά τους κακούς κατασκόπους με τον Ίθαν Χαντ και την παρέα του.
– Όταν το ΔΝΤ δίνει δάνεια, δεν τα δίνει έτσι, πάρτε τα φάτε τα. Επιβάλλει μέτρα, τα οποία θα πρέπει να ληφθούν από τη φτωχιά χώρα, or else. Έτσι, το ΔΝΤ και η ΕΕ θα επιβάλλουν μέτρα στην Ελλάδα, η οποία χάνει μέρος από τον έλεγχο της οικονομίας της. Πράγμα που, αν το καλοσκεφτείς, δεν μοιάζει πολύ κακή ιδέα.
– Υποτίθεται ότι με τα λεφτά αυτά η Ελλάδα θα μπορέσει να τη βγάλει καθαρή το 2010. Το 2011 ενδέχεται να ληφθούν κι άλλα δυσάρεστα μέτρα, και το 2012 επίσης, πάντα με στόχο να καταφέρει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στις αγορές ώστε να μπορεί να δανειστεί με επιτόκιο αξιοπρεπές. Γιατί τώρα είμαστε μια από τις πιο αξιοκαταφρόνητες χώρες στη Γη, μας έχουν στην ξεφτίλα τελείως, ακούνε «Ελλάδα» και κάνουν συνειρμούς με έννοιες όπως «πύο», «καρκίνος», «μύξες με αίμα» και τέτοια.
– Το πώς φτάσαμε σ’ αυτή την κατάντια είναι ένα ωραίο ερώτημα πάνω στο οποίο οι Έλληνες θα κουβεντιάζουν για λίγο καιρό στα καφέ πίνοντας το φρέντο των 4,5 ευρώ ή συζητώντας στο iPhone, και μετά για πολλές δεκαετίες καθισμένοι σε ξεφτισμένες καρεκλίτσες στα πεζοδρόμια έξω από τα ρημαγμένα σπίτια τους. Η αρχή του τέλους μπορεί να λέγεται «Ανδρέας Παπανδρέου», αλλά οι συνυπεύθυνοι είναι και όλοι οι διάδοχοι, που έλεγξαν την οικονομία της χώρας σαν πραγματικοί Έλληνες: με ασχετοσύνη, δανεικά, λαϊκισμό, κόμπλεξ και δειλία. Όπως ο μέσος Έλληνας κανονίζει τα προσωπικά του οικονομικά δηλαδή.
– Αν το καλοσκεφτεί κανείς, περάσαμε καλά. Τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια η Ελλάδα μεταλλάχθηκε από ένα τελευταίο χωριό στη χώρα με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ποσοστό ιδιοκτησίας Porsche Cayenne στην Ευρώπη, με Louis Vuitton, με δρόμους, μετρό, υποδομές, 58χρονους συνταξιούχους των 3 χιλιάδων το μήνα, Ολυμπιακούς Αγώνες, κατάκτηση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, μεγαλεία. Ήταν ωραία. Επίσης: ήταν ξαφνικά, απότομα, και παράλογα. Δεν ξέρουμε πώς να τα διαχειριστούμε τα λεφτά. Είμαστε ως χώρα το αντίστοιχο αυτών των περίεργων που κερδίζουν εκατομμύρια στο Λόττο και μετά καταλήγουν πτωχευμένοι, στη φυλακή, ή νεκροί. Καλό ήταν όσο κράτησε, κι εμείς που το ζήσαμε στο φουλ πρέπει να νιώθουμε τυχεροί, καθώς ήμαστε σίγουρα η πιο προνομιούχα γενιά στην ιστορία της Ελλάδος (φράση πομπώδης —μα σκέψου το). Αλλά τώρα, απ’ ό,τι φαίνεται, τελειώνει. Ο λογαριασμός ήρθε, και αφού δεν γίναμε σοβαρός λαός σε τριανταπέντε χρόνια, μάλλον δεν θα τα καταφέρουμε σε δύο.