Έλληνα: Ίσως Έχει Έρθει Η Ώρα Να Το Βουλώσεις

Ξέρεις τι θα 'θελα να βλέπω τώρα που βουλιάζουμε στην κρίση; Να μη μιλάνε. Να περνάς από τις (γεμάτες, πάντα) καφετέριες κι αντί να βλέπεις ανθρώπους να γκρινιάζουν για τους πολιτικούς που μας κλέβουνε και τέτοια, ησυχία να είναι απλωμένη, να μη μιλάει κανείς. Να ακούγεται μόνο το φρου-φρου, όταν ρουφάνε το φραπέ κοιτώντας σιωπηλά το τραπεζάκι, αναλογιζόμενοι τις δικές τους τις ευθύνες, που είναι και οι μεγαλύτερες.

Μερικοί υποστηρίζουν πως ετούτη η κρίση είναι μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε νοοτροπία, να συνειδητοποιήσουμε τι κάναμε στραβά και να γίνουμε σοβαροί πολίτες ενός αξιόπιστου Δυτικού κράτους. Γιατί μέχρι τώρα ήμασταν κουτοπόνηροι μπουρτζόβλαχοι ενός χωριού, και βλέποντας τις συνέπειες της βλακείας μας έχουμε την ευκαιρία να ωριμάσουμε και να γίνουμε άνθρωποι.

Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.

Πρώτον, αυτό πρακτικά δεν μπορεί να γίνει όταν αντιδρούμε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που αντιδρούσαμε πάντα: Ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους, διαδηλώνοντας και απειλώντας, απαιτώντας να μην αλλάξει τίποτα απολύτως στην πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει. Δεν μπορείς να αλλάξεις όταν είσαι de facto αντίθετος σε οποιαδήποτε αλλαγή.

Επίσης, δεν μπορείς να αλλάξεις όταν είσαι πεπεισμένος ότι δεν φταις για τίποτα. Σύμφωνα με έρευνα το 90% των Ελλήνων πιστεύουν ότι για την κρίση φταίνε «οι πολιτικοί», πράγμα αρκετά ενδιαφέρον. Αναρωτιέται κανείς: Αυτοί οι Έλληνες από πού πιστεύουν ότι προέρχονται οι πολιτικοί; Από το Matrix; Μήπως από τον Άρη; Μήπως είναι Ελοχίμ που μας τους φύτεψε η παγκόσμια συνομωσία σαϊεντολόγων μασόνων; Ή μήπως είναι Έλληνες, ολόιδιοι με τους ψηφοφόρους, που τους έβαλαν εκεί επιλέγοντάς τους με τα προφανώς-όχι-αλάνθαστα κριτήρια τους; Με το να λένε «φταίνε οι πολιτικοί» οι Έλληνες πολίτες -πολίτες μιας δημοκρατίας- θεωρητικά είναι μόνο ένα βήμα από το να παραδεχτούν «φταίμε εμείς», αλλά πρακτικά η απόσταση είναι χαώδης. Οι «πολιτικοί» χρησιμεύουν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, βολικά μαξιλαράκια για τους ψηφοφόρους τους να νίψουν τας χείρας τους, και να μείνουν στη θαλπωρή της άρνησης.

Οι απεργοί, οι θεατές του Λαζόπουλου, το κοινό του Αυτιά, οι παπαγάλοι των συνδικαλιστών και οι πελάτες των λαϊκιστών της πολιτικής σκηνής την έχουν ανάγκη αυτή την άρνηση. Αν χτυπήσει κανείς τα δάχτυλα και ξαφνικά δουν την αλήθεια (ευθύνονται/ευθυνόμαστε όλοι μαζί για τα σκατά που φτιάξαμε) μπορεί και να καταρρεύσει το σύμπαν τους, να βαρέσουν blue screen of death, «does not compute» φάση.

Γι' αυτό δεν ανήκω στους αισιόδοξους που βλέπουν την κρίση ως ευκαιρία. Το βλέπω αλλιώς: Τσουλάμε προς τον γκρεμό, είναι κατηφόρα, κι είμαστε μπρούμυτα, σερνόμαστε στα χώματα ανάποδα. Δεν βλέπουμε τον γκρεμό, αλλά τον φανταζόμαστε. Και καταλαβαίνουμε ότι γλιστράμε. Και αντί να προσπαθούμε να γαντζωθούμε από κάπου, σφίγγουμε τα φρυδάκια και γκρινιάζουμε για τη σκόνη.

Είναι ήδη πολύ αργά.