Λύσσα, Βία, Μπάσκετ

Πριν από λίγη ώρα κάφροι προκάλεσαν την καθυστέρηση της έναρξης και στη συνέχεια και τη διακοπή του 4ου τελικού ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ. Μεγάλες αθλητικές στιγμές, καταλαβαίνεις τώρα, κροτίδες, ξύλο, τα γνωστά που βλέπουμε χρόνια τώρα. Αλλά θυμίσου: Δεν τα βλέπουμε μόνο στα γήπεδα.

Στα γήπεδα οι παίχτες πάνε να παίξουν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, στους δρόμους ο κόσμος πάει να διαδηλώσει αναζητώντας τα δίκια του, και στις δύο περιπτώσεις μια ιδιαίτερη φάρα ανθρώπων κάνει σχεδόν πάντα την εμφάνισή της, και το αποτέλεσμα είναι πάντα ίδιο: βία. Οι μπαχαλάκηδες και οι χούλιγκαν δεν έχουν καμία διαφορά απολύτως — σε πολλές περιπτώσεις έχει αποδειχθεί από τις συλλήψεις ότι είναι και τα ίδια άτομα. Και δεν είναι λίγα. Και δεν είναι καλά. Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς δεν το έχουμε πάρει απόφαση ως κοινωνία. Πρέπει τα ενοχικά μας κόμπλεξ να είναι πολύ πολύ βαθιά, δεν εξηγείται αλλιώς η ασυλία που τους προσφέρουμε.

Γιατί, αν δεν ήμασταν κομπλεξικοί, θα είχαμε καταλάβει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι καθόλου καλά. Είναι άρρωστοι. Είναι αυτό που λένε οι ξένοι sociopaths. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν φυσιολογικά σε μια κοινωνία. Έχουν βίδες λασκαρισμένες.

Πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι αυτό.

Οι τύποι (τα «παιδιά») που χοροπηδάνε ημίγυμνοι σε δημόσιο χώρο τραγουδώντας συνθήματα που εκφράζουν πόσο θέλουν να κάνουν γλυκό έρωτα στους αντίπαλους παίκτες και τις μητέρες τους, χαμένοι σε μια αφασική έκσταση σαν ιδρωμένοι σούφι με πατσοκοιλιές, δεν είναι καλά.

Τα «παιδιά» που φωτάνε το λέιζερ στη μάπα των παικτών δεν είναι καλά.

Τα «παιδιά» που ανάβουν καπνογόνα σε κλειστό χώρο δεν είναι καλά.

Τα «παιδιά» που πετάνε αντικείμενα σε επαγγελματίες αθλητές και άγνωστους φιλάθλους δεν είναι καλά.

Τα «παιδιά» είναι άρρωστα. Είναι ζαβά. Είναι τα απροσάρμοστα της κοινωνίας, τα προβληματικά. Και όλοι οι υπόλοιποι τα αφήνουμε να αλωνίζουν ανάμεσά μας δυσχεραίνοντας την καθημερινότητά μας λες και δεν μας νοιάζει. Πηγαίνουμε στο γήπεδο και εν γνώσει μας καθόμαστε δίπλα στους ανισόρροπους, στους insane in the brain, τους wannabe φονιάδες, και όταν τα κάνουν λίμπα κουνάμε το κεφάλι σκεφτικοί, «τι κρίμα», «μερικοί ανεγκέφαλοι χαλάνε την ατμόσφαιρα».

Μα δεν είναι «ανεγκέφαλοι». Έχουν εγκέφαλο. Ο οποίος απλά είναι ελαττωματικός, χάνει στροφές, βαράει μπλε οθόνες, χτυπάει ο σκληρός δίσκος, ρετάρει.

Δεν είμαι από αυτούς που τους αποκαλούν "ζώα", το θεωρώ ρατσιστικό. Άνθρωποι είναι κι αυτοί, και χρειάζονται την απαραίτητη φροντίδα και φύλαξη που μπορεί να τους προσφερθεί σε ψυχιατρικές κλινικές και/ή φυλακές. Αλλά δεν μπορούν να είναι έξω, ανάμεσά μας. Πρέπει να το χωνέψουμε αυτό. Δεν γίνεται. Είναι σαν να ανοίγαμε τα άσυλα ανιάτων και αφήναμε τους πιο επικίνδυνους (και για τον εαυτό τους) ψυχασθενείς να σουλατσάρουν ανάμεσά μας. Ή να είχαν όλα τα αδέσποτα της Αθήνας λύσσα, και να τα αφήναμε να τριγυρνάνε σε παιδικές χαρές ανασηκώνοντας τους ώμους.

"Έλα μωρέ", θα λέγαμε αντίστοιχα σ' αυτή την περίπτωση. "Σκυλιά είναι".

Στις άλλες χώρες, τις πιο προηγμένες θεωρητικά, το πρόβλημα το έχουν αντιμετωπίσει συλλαμβάνοντας και φυλακίζοντας τους συγκεκριμένους προβληματικούς, και οπωσδήποτε αποκλείοντάς τους από χώρους που μαζεύεται πολύς κόσμος. Εδώ είμαστε υπερβολικά ευαίσθητοι, υπερασπιζόμαστε με την απάθειά μας το δικαίωμά τους να παρακολουθούν αγώνες και πορείες ανενόχλητοι, να τα κάνουν λίμπα και να πηγαίνουν σπίτι τους. Είμαστε δημοκράτες εμείς, πολιτισμένοι προφανώς. Δεν θα μπουζουριάσουμε τα «παιδιά» επειδή κάναν μια κουταμάρα. Ήσυχα η αστυνομία θα τα κοιτάει από μακριά, μην τα προκαλέσει (προς Θεού!) και αναστατωθούν πιο πολύ, θα τα αφήσει να κάνουν ό,τι είναι να κάνουν, και όλοι θα ευχηθούμε να μη σκοτωθεί κανένας. Κι αν σκοτωθεί κανένας, ΟΚ, μετά από λίγο καιρό θα το έχουμε ξεχάσει.

Όπως τα συγκριτικά πιο ανώδυνα, τα χτεσινά.