Τι Μας Έμαθαν Οι Δημοτικές Εκλογές, 2010

O πρώτος γύρος των φετινών δημοτικών και περιφερειακών εκλογών μάς άφησε μια κάπως στυφή γεύση, μα ο δεύτερος ήρθε και τα 'φερε τούμπα: Θρίλερ! Δράμα! Μάχες! Ίντριγκα! Και κάποια χρήσιμα συμπεράσματα που, για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολύ καιρό, δεν είναι εντελώς δραματικά για την Ελλάδα, τους Έλληνες και το μέλλον τους.

Τα πράγματα, για να ανακεφαλαιώσουμε, έχουν ως εξής: Ένα χρόνο μετά τις εκλογές, ένα χρόνο δύσκολο, κατά τον οποίο η Ελλάδα μπήκε με φόρα στη χειρότερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της, και ύστερα από βροντερή συνδικαλιστική και αντιπολιτευτική μηντιακή κατακραυγή κατά του μνημονίου και της πολιτικής της κυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις περισσότερες περιφέρειες της χώρας. Κι αν μπορείς να πεις ότι στους δήμους τα κριτήρια των ψηφοφόρων δεν ήταν αμιγώς κομματικά, στις περιφέρειες, που με τον «Καλλικράτη» γίνονται κάτι σαν United States οφ Γκρις, προφανώς και ήταν.

Και δεν ήταν μόνο αυτό:

Η ΝΔ έχασε στην Αττική (όπου ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε όλο του το βάρος και όπου το μήνυμα που πέρασε στην πλάτη του -ελαφρώς κουραμπιέ- υποψηφίου ήταν το εντελώς άσχετο με τις συγκεκριμένες εκλογές αλλά υποτίθεται λαϊκιστικό «Κάτω το Μνημόνιο»), έχασε στην Αθήνα, έχασε (με θρίλερ) στη Θεσσαλονίκη, έχασε στην Πελοπόννησο, έχασε τα αβγά, έχασε και τα πασχάλια — κι ας μην το πήρε χαμπάρι.

Μπορούν να βγουν δυο συμπεράσματα απ' όλα αυτά:

1) Ο Αντώνης Σαμαράς εξελίσσεται σε Νίκο Νιόμπλια της Νέας Δημοκρατίας.
2) Ο ελληνικός λαός θέλει το Μνημόνιο.

Δεν είναι εύκολο πια να το παραβλέπεις το δεύτερο. Όσο βλακώδες κι αν ήταν το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός, όσο ηλίθιες κι αν ήταν οι αντι-μνημονιακές καμπάνιες, κάθε βεληγκέκα που ήθελε να βγει δήμαρχος, και το μεν τέθηκε, και οι δε υποστηρίχθηκαν. Κι οι ψηφοφόροι απάντησαν στο μεν, απάντησαν και στο δε.

Οι Έλληνες το θέλουν το Μνημόνιο. Αυτό είναι το σημαντικότερο μήνυμα των εκλογών, νομίζω, κι ας βγαίνει έμμεσα.

Δεν ξέρω ακριβώς ποιοι είναι αυτοί που το υποστηρίζουν, καθώς οι φωνακλάδες που βγαίνουν στην τηλεόραση (πολιτικοί, συνδικαλιστές) όλοι εναντίον είναι. Αλλά προφανώς υπάρχει μια σιωπηρή πλειοψηφία που συμφωνεί με το ότι η χώρα μας είναι ένα μπάχαλο, ότι τα τελευταία 40 χρόνια ήταν μια τραγωδία, και ότι ο μόνος τρόπος για να στρώσει είναι να αλλάξει ο τρόπος που λειτουργούν τα πάντα, έστω και δια της βίας — κι ας πονάει.

Από μία άποψη θα έλεγε κάποιος (μη-συνδικαλιστής ή πολιτικός, κάποιος ψύχραιμος) ότι αυτό είναι καλό, και ότι το μήνυμα των εκλογών είναι αισιόδοξο, και όχι μόνο επειδή έχασε ο Κακλαμάνης ή επειδή νίκησε ο Μπουτάρης. Επίσης: Πολλοί από τους νικητές των εκλογών δεν είναι αμιγώς κομματικά στελέχη, πράγμα που (ίσως, υπό προϋποθέσεις) μπορεί να σημαίνει μια αργή, σταδιακή στροφή μακριά από το δικομματικό σύστημα, αυτή που δεκαετίες τώρα την περιμένουμε και ποτέ δεν έρχεται.

Αλλά μην μας παρασύρει κι ο ενθουσιασμός: Και Ψωμιάδη ψήφισε ο λαός, και κομματικά στελέχη σε διάφορες περιφέρειες, και τον άλλο το διαβόητο στη Ζαχάρω, τον καταδικασμένο, τον σε αργία.

Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο.