Τα Μαθήματα Της Νομικής

Κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούριο σ' αυτή τη χώρα, ρε παιδί μου, δε βαριέσαι ποτέ, να, κοίτα τώρα την περίεργη υπόθεση των μεταναστών που εντελώς αυθόρμητα έκαναν κατάληψη στο κτίριο της Νομικής στη Σόλωνος, και κυρίως κοίτα τις αντιδράσεις, τι γράφεται, τί λέγεται, ποιος διαπραγματεύεται με ποιον, κοίτα τα όλα αυτά, είναι μαθήματα πολύτιμα. Να τέσσερα:

1) Είμαστε μια φάρα κακιασμένη, θυμωμένη και γκρινιάρα. Η έλλειψη δημοκρατίας, κι αυτός ο υφέρπων, οικόσιτος φασισμός της καθημερινότητας είναι πάντα λίγο κάτω από την επιφάνεια, και περιμένουν ένα μπραφ σαν αυτό της Νομικής για να ξεχειλίσουν. Και δεν ξεχειλίζουν μόνο στα παράθυρα των καναλιών ή στις ακραίες εφημερίδες. Εμφανίζονται εμφατικά και σε φόρα όπου συμμετέχουν σχεδόν αποκλειστικά προνομιούχοι και μορφωμένοι, η αφρόκρεμα της Ελληνικής κοινωνίας και διανόησης, η κρεμ ντε λα κρεμ, οι αβαν γκαρντ. Όποτε συμβαίνουν γεγονότα που εξάπτουν τα πάθη, ακόμα και το Twitter γίνεται εμετός.

2) Ταυτόχρονα είμαστε ένας λαός συμπονετικός σε βαθμό βλακείας. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το θέμα της μετανάστευσης (αν εξαιρέσεις τα ακραία χοιρόμορφα στοιχεία της κοινωνίας) είναι μια ενοχική και ταυτόχρονα αφασική ανοχή, που πολύ ωραία περιγράφει εδώ ο Αντώνης Πανούτσος.

3) Δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Είχα κάτι τρεχάματα τις τελευταίες μέρες και δεν την παρακολούθησα την ιστορία των μεταναστών που ήρθαν κι έκαναν κατάληψη στο κτίριο της Νομικής στενά από την αρχή (όπως κι άλλοι), οπότε κάθισα σαν άνθρωπος να ψάξω να βρω τι έχει γραφτεί και τι έχει ειπωθεί, και η ποιότητα της πληροφορίας που βρήκα μου προκάλεσε ίλιγγο και φρίκη. Δύο πράγματα γράφονται και λέγονται σ' αυτή τη χώρα: Είτε απόψεις, είτε σκουπίδια. Κάθε μπλογκ και κάθε παράθυρο ξεχείλιζε από τις πρώτες, όλοι έχουνε άποψη και μια τρομερή ζέση να την επικοινωνήσουν για να τους ακούσουν και να τους πούνε "τι γαμάτος είσαι, ρε μεγάλε" (καλή ώρα), και καλά κάνουν, αλλά αν ψάχνεις για τεκμηριωμένες, διασταυρωμένες πληροφορίες χωρίς ιδεολογία από πίσω ατύχησες. Δεν βρήκα ούτε ένα πλήρες και ψύχραιμο κείμενο που να δίνει τεκμηριωμένα στοιχεία. Ακόμα και σοβαρά Μέσα, ήπιες εφημερίδες όπως η Καθημερινή ή η Ναυτεμπορική, είχαν κείμενα πολύ χαμηλής ποιότητας, με φτωχή πληροφορία και στείρα αναπαραγωγή δηλώσεων, χωρίς context, χωρίς links, χωρίς τίποτα. Διαβάζεις ένα κείμενο στους New York Times ή στον Guardian για ένα θέμα που μισο-ξέρεις και καταλήγεις να καταλαβαίνεις και την παραμικρή λεπτομέρεια που έχει σημασία. Διαβάζεις ένα θέμα στα "Νέα" για ένα θέμα που συζητιέται όλη μέρα, και δεν μαθαίνεις τίποτα. Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα αυτό, κατάλληλο για ανάλυση ίσως και αλλού.

4) Τίποτα από αυτά δεν θα διορθωθεί όταν τα αυτονόητα εξακολουθούν να παραμένουν θέματα προς συζήτηση. Πανεπιστημιακό "άσυλο"; Αν θα έχει φράχτη στα σύνορα της χώρας; Και, μια και τα λέμε, αν οι βουλευτές των κομμάτων θα αποφασίζουν για τις ευθύνες βουλευτών των κομμάτων; Είναι θέματα συζήτησης αυτά σε μια σύγχρονη χώρα το 2011; Όχι, δεν είναι. Μαζί με το αν αξίζει ο πολίτης να αμείβεται για να κάθεται, αν η εφαρμογή των νόμων είναι θέμα προσωπικής επιλογής, τέτοια θέματα. Όσο ασχολούμαστε μ' αυτά, και μάλιστα φωνάζοντας, γκρινιάζοντας και ταυτόχρονα αδιαφορώντας, δεν έχουμε καμία ελπίδα να πάμε παρακάτω.