Πρόταση: Η Ελλάδα Να Γίνει Το Κτίριο Σπαζόλα Της Γης

Στο παιδικό παραμύθι "Ο Πλανήτης Των Χριστουγεννιάτικων Δέντρων" του Ιταλού συγγραφέα Τζιάνι Ροντάρι υπήρχε ένα κόνσεπτ που πολύ μου είχε αρέσει, και που το θυμάμαι ακόμα. Στον πλανήτη της ιστορίας, το λοιπόν, υπήρχε ένα κτίριο στο οποίο πήγαιναν μικροί και μεγάλοι, οικογένειες και φίλοι, οπλισμένοι με καδρόνια και σφυριά και βαριοπούλες, με έναν και μόνο στόχο: Να σπάσουν. Έσπαγαν τοίχους, πόρτες, έπιπλα, έσπαγαν ό,τι έβρισκαν, ντάπα ντούπα πάρτα κάτω, μέχρι που κουράζονταν κι έφευγαν, κουρασμένοι μα ήρεμοι. Αυτό το ρόλο είχε το Κτίριο Σπαζόλα (έτσι το λέγαν): Να πάει ο κόσμος να τα σπάει και να ξεδίνει χωρίς καθόλου συνέπειες, και μετά να επιστρέφει στις κανονικές του ζωές πιο γαλήνιος, έχοντας ξεφορτωθεί λίγα νεύρα.

Εισηγούμαι το εξής: Η Ελλάδα να γίνει το Κτίριο Σπαζόλα της Γης.

Σκέψου το λίγο: Πού αλλού μπορείς να δολοφονήσεις ένα δημοσιογράφο, ή τρεις εργαζόμενους σε τράπεζα, ή ένα μετανάστη, ή έναν αστυνομικό, ή πολλούς μετανάστες, χωρίς να σε πειράξει κανείς; Δεν είναι πολλά τα μέρη στη Γης όπου μπορείς να κάψεις αυτοκίνητα, να σπάσεις καταστήματα, να βάλεις φωτιές, να βάλεις κάτω ανθρώπους και να τους ξυλοκοπάς με κλομπ, ή να μαχαιρώνεις μαυριδερούς διαβάτες χωρίς καθόλου συνέπειες. Μόνο εδώ τόσοι άνθρωποι ανέχονται τόση ανομία και τόση βία και τόση αντιμετώπιση της βίας με τόση βία, για τόσο πολύ καιρό.

Προσοχή: Δεν εννοώ την εγκληματικότητα. Εγκληματικότητα υπάρχει σε όλες τις χώρες του κόσμου, και σε πολλές από τις πολιτισμένες έχουν ακόμα περισσότερη από ό,τι εμείς εδώ. Μιλάω για την αντιμετώπισή της από την κοινωνία. Η κοινωνία η δικιά μας δεν είναι στην πραγματικότητα κοινωνία, γιατί μισούμε ο ένας τον άλλο με έναν υπόγειο μα έντονο τρόπο, και γι' αυτό αντιμετωπίζουμε τη βία σε πορείες και γήπεδα, την τρομοκρατία στους δρόμους, την τυφλή βαναυσότητα της αστυνομίας με ανοχή απεριόριστη. Γι' αυτό είμαστε η ιδανική Χώρα Σπαζόλα.

Όπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα, η Ελλάδα είναι ήδη μπροστά σ' αυτό τον τομέα. Αλλά δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε και, κυρίως, δεν πρέπει να είμαστε εσωστρεφείς. Δεν πρέπει να κρατάμε αυτή τη μοναδική ευκαιρία για τον εαυτό μας. Πρέπει να επενδύσουμε σ' αυτό μας το ατού, να το εκμεταλλευτούμε, καθώς η βαριά μας βιομηχανία είναι ο τουρισμός.

Ας έρθουνε λοιπόν τα τσάρτερ, φορτωμένα με μπαφιασμένους ξένους, οπλισμένους και γεμάτους νεύρα. Ας φέρνουνε οι Τούρκοι δουλέμποροι καραβιές εξαθλιωμένων φουκαράδων απ' την Ανατολή. Ας τους αμολήσουμε όλους μαζί τουρλού τουρλού στην όμορφη πόλη μας, ανάμεσα στα μοντέρνα και τα αρχαία ερείπια, μαζί με τα εγχώρια εκατέρωθεν οπλισμένα κτήνη. Ας αλληλοσκοτωθούμε όλοι μαζί παρέα, ας γίνουμε ένας παγκοσμιοποιημένος πολτός τυφλής οργής κατά πάντων, μέχρι να μη μείνει τζαμαρία όρθια, ή κεφάλι κλειστό.

Υπάρχουν κι άλλες χώρες που μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά, βεβαίως, όπως κάτι μπανανίες στην Αφρική όπου οι Χούτου σκίζουν τα μωρά απ' τις κοιλιές των έγκυων Τούτσι με ματσέτες, αλλά εμείς έχουμε το προτέρημα ότι ξέρουμε αγγλικά, έχουμε καλύτερο φαγητό και κλίμα και λιγότερη δυσεντερία.

Ας γίνει η Ελλάδα ένα χωνευτήρι πολιτισμών: Ας χωνεύει πολιτισμό κι ας ξερνάει κόκαλα και ξεσκισμένες σάρκες.

Οι ωφέλειες θα είναι πολλές: Οι ξένοι θα αφήσουν πολλές δραχμές σε συνάλλαγμα, θα μειωθεί ο υπερπληθυσμός μας, και θα βελτιωθεί και το πρόβλημα της άναρχης δόμησης στην Αθήνα. Μπορεί να βγει και καμιά καλή ταινία από αυτή την ιστορία.

Είναι win-win, όπως και να το κοιτάξεις.

Αν το καλοσκεφτείς, αυτό είναι το μόνο ουσιαστικό πράγμα που έχει να προσφέρει η Ελλάδα στην ανθρωπότητα σήμερα.