Όπως έχεις πια μάθει, ο Δήμος Αθηναίων και η Αστυνομία καθάρισαν την πλατεία Συντάγματος από τις σκηνές και τα πανό, τα μόνα εναπομείναντα απομεινάρια της μακροχρόνιας και πρωτοφανούς εκδήλωσης διαμαρτυρίας των “αγανακτισμένων”.
Και είναι κρίμα.
Βλέπεις, μπορεί το “κίνημα” των “αγανακτισμένων” ποτέ να μη μετουσιώθηκε σε πραγματική πολιτική οντότητα, και μπορεί μοιραία κι αναπόφευκτα να έσβησε αργά και φυσιολογικά καθώς όλο και περισσότεροι Έλληνες προτιμούσαν τις παραλίες από τη μαρμαροσκαμμένη πλατεία, αλλά αποτέλεσμα τελικά είχε. Βγήκε πολιτική φωνή από εκεί μέσα. Δεν ήταν το απόσταγμα της σύνθεσης του ετερόκλητου πλήθους (δεν θα μπορούσε να είναι), αλλά ήταν η πιο δυνατή φωνή που ακούστηκε εκεί μέσα από την αρχή, και η μόνη που συνεχίστηκε να ακούγεται καθώς το πλήθος έφθινε:
Η φωνή της Μηδενιστικής Αριστεράς.
“Μηδενιστική Αριστερά” δεν υπάρχει ως όρος, βεβαίως, το ξερώ, αλλά τον επινόησα για να περιγράψω αυτό το συνονθύλευμα ιδεολογικών συνιστωσών που αυτοπροσδιορίζονται από το κοινό τους μίσος για την κοινοβουλευτική δημοκρατία, οποιαδήποτε αστική δημοκρατία, τον καπιταλισμό, την επιχειρηματικότητα, την παγκοσμιοποίηση και ένα σωρό άλλα πράγματα. (Επίσης μισούνται θανάσιμα μεταξύ τους, καθώς είναι και πολλές, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Σε γενικές γραμμές είναι αυτοί που απαιτούν να μην πληρώσουμε το χρέος, να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να γυρίσουμε στη δραχμή και να κρεμάσουμε τους πολιτικούς στην πλατεία.
Το ακραία λαϊκιστικό ύφος της συγκεκριμένης ιδεολογίας ταίριαξε γάντι με τη θολή οργή του αγανακτισμένου πλήθους, παρ όλο που την ίδια την ιδεολογία δεν την ασπάζεται παρά ένα απειροελάχιστο ποσοστό του (όπως φαίνεται και από τις κάλπες τόσα χρόνια). Και οι εκφραστές της, που από την πρώτη στιγμή κατέβηκαν στο Σύνταγμα, δεν έμειναν στα λόγια. Προσπάθησαν να μετουσιώσουν το όραμά τους για την Ελλάδα σε πράξη, εκεί, επί τόπου, στήνοντας μια διαρκή συνέλευση πολιτών όπου οι αποφάσεις παίρνονταν (τρόπος του λέγειν) άμεσα και χωρίς τη μεσολάβηση μπελαλιδικων αντιπροσώπων, και στήνοντας και τις σκηνές.
Για λίγες εβδομάδες μερικές εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα της πλατείας Συντάγματος λειτουργούσαν όπως θα λειτουργούσε η Ελλάδα αν το όραμα της Μηδενιστικής Αριστεράς γινόταν πραγματικότητα. Και ήταν κάτι διδακτικό και θαυμάσιο.
Οποιοσδήποτε περνούσε από το Σύνταγμα είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι η Αριστερή ουτοπία είναι ένα βρώμικο μπάχαλο. Ότι εκεί ο καθένας κάνει ο,τι γουστάρει σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας, κι αυτό σημαίνει οτι γυμνοί κάνουν μπάνιο στα σιντριβάνια και ο αέρας έχει μονίμως μια ελαφριά οσμή ούρων.
(UPDATE: Όπως επισημάνθηκε στα σχόλια, το βιντεάκι με τον κύριο που κάνει μπάνιο στον καταρράχτη του Συντάγματος είναι από το Μάιο, και δεν έχει σχέση με τον καταυλισμό των αγανακτισμένων. Άρα είναι άκυρο ως παράδειγμα. Μπορείς αν θες να το αντικαταστήσεις με την εικόνα του μπαμπά που έβαζε το παιδί του να κατουρήσει στον καταρράκτη από την πλευρά του King George, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης μια Κυριακή. Δεν υπάρχει βιντεάκι, βεβαίως, το είδα με τα μάτια μου. Ή μπορείς να το αντικαταστήσεις με όσα είδαν τα δικά σου μάτια περνώντας από την πλατεία οποιαδήποτε ημέρα τις προηγούμενες εβδομάδες. Την αισθητική και τη βρώμα).
Ήταν φανταστικό, ένα υπαίθριο μουσείο μελλοντικής εξαθλίωσης. Παιδάκια μπορούσαν να περνάνε με τους γονείς τους απ´ το Σύνταγμα και να ρωτάνε “μπαμπά, γιατί αυτός ο ημίγυμνος κύριος κοιμάται σε σκηνή” και ο μπαμπάς να εξηγεί ότι αν γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλουν οι μηδεναριστεροί, όλοι θα ζούμε σε σκηνές και δε θα έχουμε ρούχα.
Νομίζω ότι η χρησιμότητα αυτού του μαθήματος υποτιμήθηκε. Γιατί μπορεί όλοι να ξέρουμε πώς ονειρεύεται τη Ελλάδα το ΚΚΕ (μια σταλινικού τύπου δικτατορία) αλλά μέχρι τώρα κάνεις δεν είχε σαφή εικόνα για το όραμα της υπόλοιπης φωνακλάδικης αριστεράς. Τώρα, χάρη στα τσαντίρια του Συντάγματος, μπορούσαμε όλοι να το δούμε live. Και νομίζω ότι αυτό ήταν πολύ χρήσιμο πράγμα.
Βλέπεις, η αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα που έχει βρει η ανθρωπότητα για να λειτουργεί και να εξελίσσεται σ αυτό τον πλανήτη. Δεν έχει άλλο. Χάρη σ´ αυτή ταξίδεψε στη σελήνη και έφτιαξε το Google και θεράπευσε τη φυματίωση. Δεν είναι τέλειο σύστημα, έχει προβλήματα, αλλά όλο και βελτιώνεται καθώς οι άνθρωποι εξελίσσονται και μορφώνονται και γίνονται εξυπνότεροι και φτιάχνουν τεχνολογία που μικραίνει τον κόσμο. Είναι το καλύτερο σύστημα που έχουμε. Αλλά μερικές φορές το ξεχνάμε, ειδικά σε περιπτώσεις που τα πράγματα γίνονται δύσκολα -όπως τώρα. Τότε είναι που χρειαζόμαστε πράγματα που να μας το θυμίζουν.
Νομίζω ότι τα άθλια τσαντίρια της πλατείας Συντάγματος ήταν ό,τι πρέπει γι’ αυτή τη δουλειά.
Θυμήσου: Όλα όσα έχω γράψει για την Ελληνική Κρίση σε μια σελίδα.