24 Μέρες Χωρίς Αύριο

Οι εκλογές απέχουν 24 μέρες. Τρεις εβδομάδες. Απ' ό,τι φαίνεται, μέχρι τις εκλογές θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε σε ετούτο εδώ το ιδιότυπο καθαρτήριο. Όλα έχουν παγώσει: Κανένας δεν πληρώνει (φόρους, οτιδήποτε άλλο), κανείς δεν αγοράζει, ελάχιστοι δουλεύουν, τίποτα δεν κινείται.

Έχεις ακούσει την έκφραση "ζήσε σαν να είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου"; Κάπως έτσι είναι η διατύπωση, δεν είμαι σίγουρος. Αλλά η ιδέα είναι η εξής: Αν βρισκόσουν στο χείλος του γκρεμού, αν το τέλος του κόσμου όπως τον ήξερες ήταν μπροστά σου, ξεκάθαρο και αναπόφευκτο, τι θα έκανες; Πώς θα ζούσες; Ξαφνικά μακροπρόθεσμα σχέδια και ιδέες και πλάνα πετιούνται απ' το παράθυρο. Το μόνο που μένει είναι λίγος χρόνος, και το τέλος (ό,τι κι αν σημαίνει "το τέλος"). Πώς τον αξιοποιείς;

Η ιδέα μου θύμησε μια καινούρια ταινία που θα βγει σε λίγο καιρό στους κινηματογράφους. Είναι η εξής:

Βεβαίως, εμείς δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Στις 18 Ιουνίου δεν θα πέσει μετεωρίτης στην Ελλάδα. Απλά εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα ξεκινήσει μια άγνωστη, πρωτοφανής στα παγκόσμια χρονικά διαδικασία η οποία δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει (μάλλον λίγο), αλλά ξέρουμε ότι θα είναι επώδυνη και θα έχει ως αποτέλεσμα τον εξοστρακισμό της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (πράγμα ακόμα σοβαρότερο κι από την αλλαγή του νομίσματος). Δεν θα πεθάνουμε. Απλά θα αλλάξει εντελώς ο τρόπος της ζωής μας, κι αυτά που θεωρούσαμε ως δεδομένα μέχρι τώρα θα πάψουν να ισχύουν μέσα σε πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Θα συμβούν πολύ άσχημα πράγματα στις πόλεις και τις κοινωνίες μας, πολύ άσχημα πράγματα θα συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας, και τελικά πολύ άσχημα πράγματα θα συμβούν και μέσα μας, σε όσους τουλάχιστον μείνουμε εδώ και τα υποφέρουμε μαζί, αλλά ο καθένας μόνος του.

Αλλά αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα.

Οπότε τι κάνουμε τώρα στις τρεις εβδομάδες που απομένουν;
(παρεμπιπτόντως, τρεις εβδομάδες είναι και ο χρόνος που απομένει στους ήρωες της ταινίας)

Προς το παρόν βλέπω τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μου να συμπεριφέρονται σχεδόν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Πάρα πολύς κόσμος μοιάζει να μην συνειδητοποιεί τι συμβαίνει στη χώρα αυτή τη στιγμή. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που συζητάνε ακόμα για το "μνημόνιο" -είναι και σοβαροί, μορφωμένοι άνθρωποι που έχουν μοχθήσει κι έχουν προσπαθήσει και τώρα έχουν να χάσουν τα περισσότερα. Το ακούνε, το διαβάζουν, το οσμίζονται, αλλά οι περισσότεροι δεν το πιστεύουν. Δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο. Το θεωρούν αδύνατο, αν και αναγνωρίζουν ότι όλα τα σημάδια είναι εκεί, εδώ και πολύ καιρό εξώφθαλμα. Πολλοί από εμάς ζούμε ακόμα στην άρνηση.

Άλλοι, κάπως πιο συναισθηματικοί, αντιδρούν σπασμωδικά, με χολή, οργή και μίσος.

Έχω και μερικούς ανθρώπους που έχουν καταλάβει τι συμβαίνει και έχουν βυθιστεί σε μια αδράνεια, σαν τα ελάφια μπροστά στους προβολείς των αυτοκινήτων που πλησιάζουν με υπερβολική ταχύτητα.

Πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι τρόποι αντίδρασης είναι λανθασμένοι.

Πρέπει όλοι να κάνουμε ένα διάλειμμα, να καθαρίσουμε λίγο το μυαλό μας (με ό,τι χρησιμοποιεί ο καθένας για να καθαρίσει το μυαλό του, μια εκδρομή, κολύμπι, videogames, ένα κρύο ντους) και να κάνουμε το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς όταν βρίσκεται σε μια κατάσταση σαν τη δικιά μας.

Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε πάρτι.

24 μέρες μένουν.

Τι περιμένουμε;