Μόνη Λύση Ο Κομμουνισμός

Διάβασα με κάποια καθυστέρηση τις προεκλογικές προγραμματικές εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης και, με δεδομένα και όσα συνέβησαν στις πρόσφατες εκλογές και τους τελευταίους μήνες γενικότερα, έχω να προτείνω το εξής:

Να το γυρίσουμε στον κομμουνισμό.

Φτάνει με τις παλινωδίες και τα σούξου μούξου, λέω. Κανονικό κομμουνισμό, κόκκινο, ατόφιο. Αυτή είναι η λύση. Τα πάντα να ανήκουν στο κράτος, ολόκληρη η οικονομία να περνάει από το κράτος και όσοι πληρώνονται να πληρώνονται από το κράτος. Να μην υπάρχει ιδιωτική περιουσία, να μην υπάρχουν ιδιωτικές εταιρίες, να μην εξαρτώμαστε από τις βάναυσες αγορές ή από κανέναν γενικότερα πέρα από το πανίσχυρο, αυτάρκες, παντοδύναμο κράτος.

Είναι μια ριζοσπαστική, ρηξικέλευθη πρόταση. Μα δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Οι μεσοβέζικες λύσεις μας οδήγησαν στο χάος και εξακολουθούμε να τις δοκιμάζουμε, του κάκου. Όχι. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Πρέπει να αφουγκραστούμε τη βούληση του λαού, να αποδεχτούμε τη θέλησή του και να την υλοποιήσουμε πλήρως και απόλυτα, χωρίς συμβιβασμούς. Κομμουνισμός. Κράτος. Αυτό είναι.

Το καταλαβαίνεις, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το βλέπεις, ο λαός αυτό είναι που λαχταρά. Είναι 2012 και οι Έλληνες πολιτικοί του υπόσχονται παροχές και προσλήψεις και προνόμια ακόμα και μετά τις εκλογές. Το διακύβευμα δεν είναι ότι, ξερωγω, πτώχευσε η χώρα, αλλά πώς θα προστατέψουμε τους κλάδους. Πώς θα μείνει το Δημόσιο ως έχει, απαράλλαχτο, μην το πειράξει κανείς, ποτές.

Το κράτος και τα μάτια μας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα για τους Έλληνες ψηφοφόρους, εκεί ποντάρουν τα κόμματα, εκεί κάνουν τη ρελάνς. Ποιος θα προστατέψει πιο πολύ το κράτος. Αυτό είναι που θέλουμε. Το κράτος.

Την ίδια ώρα 1,2 εκατομμύρια Έλληνες είναι άνεργοι. Φυσικά είναι άνεργοι. Αφού πριν δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα. Τους αξίζει να είναι άνεργοι. Κακώς υπάρχουν.

Ο ιδιωτικός τομέας για τα κόμματα που φιλοδοξούν να κυβερνούν την Ελλάδα, τις Νέες Δημοκρατίες και τις ΣΥΡΙΖΕΣ και τα ΠΑΣΟΚ, είναι κακό πράγμα. Κακώς υφίσταται. Τον αντιπαθούν, τους ενοχλεί ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν τους νοιάζει. Κυρίως επειδή είναι γεμάτος από ανθρώπους που δεν μπορούν να αγοράσουν απευθείας. Δεν μπορείς να υποσχεθείς στον άλλο "προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα". Πού να τις βρεις; Ούτε μπορείς να του υποσχεθείς και τόσο εύκολα επιδόματα και φοροαπαλλαγές. Πρώτον γιατί τον πληρώνει άλλος, και δεύτερον επειδή ο φόρος του είναι, πρακτικά, το μοναδικό σου έσοδο. Μπορεί να του δώσεις υποσχέσεις, αλλά τις περισσότερες φορές τελικά του τα παίρνεις με χαράτσια και άλλους ευφάνταστους τρόπους. Τι ανάγκη έχει; Ιδιωτικό τομέα μου ήθελε.

Έτσι είναι τα πράγματα. Έτσι είναι δομημένη η κατάσταση. Ο διαλυμένος και εξευτελισμένος Ελληνικός ιδιωτικός τομέας κακώς υπάρχει. Είναι μια ντροπή, ένα απόστημα. Ένα όνειδος. Μας θυμίζει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση του ΠΑΣΟΚ έμεινε ημιτελής. Ότι ο Τσοβόλας δεν τα έδωσε όλα. Πώς αλλιώς εξηγείται το ότι όλοι απολύτως οι Έλληνες δεν τρέφονται από το κράτος απευθείας; Το ΠΑΣΟΚ απέτυχε. Αυτό το λάθος πρέπει να διορθωθεί.

Και βέβαια, ο ιδιωτικός τομέας που επιβίωσε τα τελευταία σαράντα χρόνια, αυτό το μόρφωμα που προέκυψε μέσα από συνθήκες αντίξοες, αφιλόξενες, είναι ήταν ένα τέρας του Φρανκενστάιν, συναρμολογημένο από πτώματα και υπερφίαλες ιδέες. Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ήταν κρατικοδίαιτος και διεφθαρμένος (άρα όχι και πολύ "ιδιωτικός") και στο υπόλοιπο αρπακολλατζίδικος και αυτοσχέδιος, κι αυτό είναι δικαιολογημένο καθώς ποτέ δεν αναπτύχθηκε πάνω σε μια πλατφόρμα νομιμότητας και αξιοκρατίας, προϋπόθεση απαραίτητη για τον υγιή ανταγωνισμό, έστω τον υποτυπώδη.

Γι' αυτό ο ιδιωτικός τομέας έμεινε αδύναμος κι ευάλωτος, παρακατιανός, εξευτελισμένος. Ακόμα και τα χρόνια της ευμάρειας, τα ωραία, ο ιδιωτικός τομέας σερνόταν στα κουτουρού, χαρούμενος και θαμπωμένος από τα λεφτά, που θα 'μεναν κοντά του μόνο πρόσκαιρα.

Οπότε, λέω, ας τον βγάλουμε απ' τη μιζέρια του. Ας τον στείλουμε στον άλλο κόσμο να ησυχάσει. Ήδη έχει ψοφήσει, πρακτικά. Ξέρεις τι πρέπει να κάνει ένας Έλληνας επιχειρηματίας για να φτιάξει μια δουλειά και να δώσει δουλειές και σ' άλλους; Έχεις υπ' όψιν; Γι' αυτό σου λέω, ας τον αποτελειώσουμε. Γνωρίζεις ότι σε πολλές αγορές το να φτιάξεις μια εταιρία για να πουλήσεις προϊόντα ή υπηρεσίες νόμιμα χωρις να κλέβεις ή να λαδώνεις είναι εντελώς αδύνατον; Το ξέρεις; Είναι κρίμα να υποφέρει έτσι. Ας κάνουμε το σωστό. Το ανθρωπίνως στοιχειώδες. Ας σηκώσει κάποιος την καραμπίνα.

Αφού υπάρχει η λύση, τη θέλουν όλοι. Αφουγκράσου λίγο. Δες τι λένε όλοι, αριστεροί και δεξιοί, ψεκασμένοι κι αγανακατισμένοι, άκου. Κράτος. Περισσότερο κράτος. Όλοι κράτος.

Δεν χρειάζονται καν οι βίαιες επαναστάσεις οι βγαλμένες από τα υγρά όνειρα του Σλαβόι Ζίζεκ. Καμία βία. Μόνο συναίνεση. Όλοι το ίδιο θέλουν. Δεν βλέπεις; Όλοι το κράτος αγαπούν. Το ΠΑΣΟΚ, ω το ΠΑΣΟΚ, φυσικά το ΠΑΣΟΚ. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που πρεσβεύει το ολόιδιο όραμα, το καρμπόν, το πανομοιότυπο, δες τον ντυμένο με το μανδύα της ελπίδας, όχι επειδή λέει κάτι διαφορετικό -ολόιδια τα λέει, πασοκολόιδια- αλλά επειδή δεν τον λένε "ΠΑΣΟΚ". Δες και τη Νέα Δημοκρατία, που έδειξε έμπρακτα την πενταετία 04'-09' πως είναι πιο ΠΑΣΟΚ κι απ' το ΠΑΣΟΚ, ότι μπορεί, πως το "σοσιαλιστική δεξιά" είναι κάτι που υπάρχει, που υπήρξε, αληθινό, αν το θες πραγματικά τον παν μπορεί να γίνει. Δες τους: Όλοι αγαπούν το κράτος. Όλοι θέλουν (να ελέγχουν, να κατέχουν) το κράτος. Όλοι μισούν και απεχθάνονται τις "επενδύσεις" και την "ανάπτυξη" και την "ιδιωτική πρωτοβουλία". Όχι στα λόγια. Στα λόγια μπορεί να μουρμουράν ότι τα θέλουν. Στις πράξεις δες το μίσος. Δες τις πολιτικές και τις πράξεις των τελευταίων 40 χρόνων, διάβασε το μίσος γραμμένο στα ΦΕΚ, άκουσέ το να ξεχειλίζει από τα χείλη υπουργών, πρυτάνεων, βουλευτών, δημάρχων, συνδικαλιστών, Ελλήνων:

Οι επιχειρηματίες είναι εξ' ορισμού λαμόγια και κλέφτες και πλουτοκρατία. Οι υπάλληλοί τους δεν είναι εργαζόμενοι, είναι σκλάβοι. Δεν καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα δικαιούνται να δουλεύουν και να πληρώνονται για πάντα, στον παράδεισο του Δημοσίου, στην αγκαλιά του κράτους, και κάθονται και λιώνουν με τον κίνδυνο της απόλυσης πάνω απ' τα κεφάλια τους για το κέρδος της πλουτοκρατίας, οι αφελείς.

Αυτό πιστεύουν όλοι.

Είναι προφανές. Είναι καθαρό και ξάστερο.

Οπότε ας το τολμήσουμε.

Αυτό προτείνω.

Ας κάνουμε το μεγάλο βήμα.

Ας γυρίσουμε σελίδα.

Δε γίνεται να έχουμε και μεγάλο παντοδύναμο κράτος που διαχειρίζεται τα λεφτά και στο οποίο ανήκουν όλες οι δομές, και ταυτόχρονα ανταγωνιστικό και υγιή ιδιωτικό τομέα που ακμάζει. Ή το ένα ή το άλλο. Ο λαός έχει ψηφίσει. Έχει αποφασίσει. Αποφασίζει ξανά και ξανά, πότε θα το καταλάβουμε επιτέλους; Δεν θέλει ανταγωνιστικό και υγιή ιδιωτικό τομέα που ακμάζει. Θέλει κράτος.

Ας του γίνει, επιτέλους, το χατήρι.