Στο Μυαλό Του Έλληνα Ψηφοφόρου Σήμερα
Καθώς η χώρα αποχτά κυβέρνηση και η μέθη της κάλπης καταλαγιάζει, λίγη ενατένιση.
Αν ήθελε κανείς να ερμηνεύσει την ψήφο των Ελλήνων πολιτών -κι αυτό είναι ένα μεγάλο "αν"- θα έπρεπε να κάτσει και να τους χωρίσει σε έναν τεράστιο αριθμό υποκατηγοριών. Αν ήθελε να είναι αναλυτικός και ακριβής, ο αριθμός των υποκατηγοριών θα έπρεπε να ταυτίζεται με τον αριθμό των πολιτών. Αλλά αυτό δεν είναι βολικό. Παρακάτω, δοκιμάζω μια διαφορετική κατηγοριοποίηση.
Οι Έλληνες πολίτες στις εκλογές της περασμένης Κυριακής ψήφισαν και πάλι με κριτήριο το συναίσθημα, και τα συναισθήματα που τους χωρίζουν (μοιραία και βάναυσα) πλέον είναι δύο: Φόβος και οργή. Με μια αδρή και τσαπατσούλικη καταγραφή μπορεί κάποιος να πει ότι οι φοβισμένοι ψήφισαν τα λεγόμενα "φιλοευρωπαϊκά" κόμματα ενώ οι οργισμένοι ψήφισαν τα κόμματα της οργής και της καταδίκης, που είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Ανάλογα με τον τρόπο που τα μετράς, τα δυο στρατόπεδα χωρίζονται περίπου στη μέση.
Ωστόσο πρόκειται για δύο μισά έντονα ετερόκλητα. Οι ψηφοφόροι κάθε κόμματος δεν είναι καθόλου ίδιοι ή παρόμοιοι. Μετά τη σχετική νηνεμία των τελευταίων 40 χρόνων, κατά τους οποίους 8 στους 10 πολίτες ήταν με χαρά μαντρωμένοι στα μαντριά του κρατικοδίαιτου δικομματισμού, τώρα μπουρδουκλώθηκαν όλα, άνω κάτω γίναν. Ας προσπαθήσουμε λίγο να ανιχνεύσουμε πάνω κάτω ποιος πήγε πού και γιατί, και τι σκέφτεται τώρα. Είναι, φυσικά, μια ανίχνευση ατελής, ατεκμηρίωτη, αυθαίρετη και στα κουτουρού. Αλλά σε μερικά σημεία μπορεί και να πέφτει μέσα. Δες αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στα παρακάτω:
Στη Νέα Δημοκρατία
Οι δεξιοί νομίζουν ότι νίκησαν
Ο μικροσκοπικός πυρήνας της Νέας Δημοκρατίας, κάτω από το 20% του εκλογικού σώματος, οι παραδοσιακοί δεξιοί δηλαδή, είναι χαρούμενοι, υποθέτω. Αλλά όχι όλοι. Οι Μητσοτακικοί προφανώς δεν χαίρονται που έγινε πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς. Γενικά πολύ λίγοι άνθρωποι χαίρονται πραγματικά που έγινε πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας, οπωσδήποτε. Ποιος άλλος;
Οι φοβισμένοι είναι φοβισμένοι
Αυτός ο ετερόκλητος όχλος ανθρώπων τρομαγμένων από την κρίση και τους παραμυθένιους λαϊκιστικούς κρωγμούς της άκρας Αριστεράς, αυτοί που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία επειδή ήθελαν τη Δευτέρα να μην υπάρχουν άδεια ΑΤΜ και ουρές στα σούπερ μάρκετ, τώρα περιμένουν να καταλάβουν πόσο χρόνο κέρδισαν. Κάποιοι από αυτούς αυτοπαραμυθιάζονται με "επαναδιαπραγματεύσεις" και φρούδες ελπίδες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος άμυνας. Αλλά οι περισσότεροι εξακολουθούν να παραμένουν φοβισμένοι. Πλέον θα είναι για πάντα φοβισμένοι, και το ξέρουν. Κι αυτό τους φοβίζει επίσης.
Στο ΣΥΡΙΖΑ
Οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί είναι εκστατικοί
Ο ιδεολογικός πυρήνας (ή, μάλλον, οι πυρήνες -μιλάμε για πολλές συνιστώσες) που τόσο καιρό μιλούσαν στο 5% του πληθυσμού, τώρα χαίρονται, τρίβουν τα χέρια τους από χαρά. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα που "έχασαν". Γιατί πιστεύουν ότι το 27% είναι καλή δεξαμενή για να φουντώσει η επανάσταση. Καταλαβαίνουν ότι μόνο μικρό μέρος αυτού του ποσοστού θέλει στ' αλήθεια επανάσταση (αν και νομίζω δεν αντιλαμβάνονται πόσο μικρό -πολύ φυσιολογικά), και δεν τους νοιάζει καθόλου που δεν βγήκε πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι επαναστάσεις στο μυθολογικό τους σύμπαν δεν γίνονται με εκλογές.
Οι αγανακτισμένοι είναι αγανακτισμένοι
Οι άνθρωποι που κράδαιναν κανονικές κρεμάλες στο Σύνταγμα ή φανταστικές κρεμάλες στα πληκτρολόγια ήταν ήδη πολύ θυμωμένοι, οπότε ένα εκλογικό αποτέλεσμα που δεν επιβεβαίωσε το ότι και όλοι οι άλλοι είναι εξίσου θυμωμένοι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τους θύμωσε ακόμα περισσότερο. Έτσι τώρα πολλοί αγανακτισμένοι πολύ αγανακτισμένοι, ένα υποσύνολο του 27%, στάζουν χολή και φθόνο και μίσος (πολύ μίσος) εναντίον του υπόλοιπου 73%, και το προσθέτουν ολόκληρο στο στόχο για βελάκια που 'χουν στον τοίχο του μυαλού τους. Οι άνθρωποι που φώναζαν ότι θέλουν να κάψουν και να κρεμάσουν τους ελεύθερα και δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού τώρα σιγά σιγά προσαρμόζουν τη ρητορεία τους: Θέλουν να κάψουν και να κρεμάσουν κι αυτούς που ψήφισαν τους εκλεγμένους αντιπροσώπους. Είναι ομολογουμένως μια πρόοδος -προς τον εμφύλιο. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν η οργή ξεπλένει την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας και ξαφνικά τα βλέπεις όλα άσπρο-μαύρο. Κυρίως μαύρο.
Το βαθύ ΠΑΣΟΚ, οι συνδικαλιστές και οι ΔΥ είναι ανήσυχοι
Το ότι "δεν έφυγε το μνημόνιο" σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέτρα που θα πλήττουν συμφέροντα, ενώ προς το παρόν (αλλά όχι οριστικά) αναβάλλεται και η εκτύπωση δραχμών που θα μοιράζονταν στο λαό πλουσιοπάροχα, όπως τις παλιές καλές εποχές. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, όλοι αυτοί είναι σε κάρβουνα αναμμένα. Κάποιοι από αυτούς σιγά σιγά φοράνε το μανδύα των αποπάνω, τον της ενάρετης οργής.
Οι δραχμούληδες είναι ανυπόμονοι
Αυτοί που χρωστάνε τα κέρατά τους ή που έχουν πολύ χρήμα έξω και περιμένουν πώς και πώς να γυρίσει η σελίδα και να αγοράσουν τα φιλέτα κοψοχρονιά είναι σ' αναμμένα κάρβουνα. Και οι καημένοι δεν μπορούν και να εκφραστούν ανοιχτά. Μοναχοί τους σιγοβράζουν απομέσα τους, γεμάτοι ανυπομονησία.
Στο ΠΑΣΟΚ
Στο ΠΑΣΟΚ, στελέχη και πιστοί ψηφοφόροι, για πρώτη φορά στην απ' έξω, χωρίς λεφτά, χωρίς ελπίδα, χωρίς αγάπη, χωρίς μέλλον, νιώθουν κάπως έτσι:
Στη Χρυσή Αυγή
Τι σκέφτονται οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής; Τίποτα.
Και κλείνουμε με το μάθημα των εκλογών της 6ης Μαΐου, που θα είναι το μάθημα όλων των εκλογών και για εμένα το μάθημα κάθε πράγματος που συμβαίνει γενικότερα, ποτέ.
social media