Στις 5 Νοεμβρίου 2013, αποκρινόμενος σε μιαν ερώτηση περί δυσπιστίας, ο πρωθυπουργός της χώρας απάντησε, από μόνος του, εκτός θέματος, λέγοντας τις εξής λέξεις:
[field id=”1″]
“Εγώ σήμερα μπορώ να το υποσχεθώ ότι θα έχουμε στην Ελλάδα δωρεάν ασύρματο WiFi ίντερνετ σε όλη την Ελλάδα σε ένα χρόνο”
Μπαπ -χεράκι στο τραπέζι απαλά, παύση για έμφαση.
Έτσι είπε.
Ο ένας χρόνος συμπληρώνεται σε 15 μέρες ακριβώς, και “δωρεάν WiFi σε όλη την Ελλάδα” δεν έχουμε ακόμη. Αλλά ξέρετε τι έχουμε; Διαγωνισμό! Προκύρηξη ενδιαφέροντος! Σήμερα ανακοινώθηκε ότι στις 23 Οκτωβρίου θα “αποσφραγιστούν ηλεκτρονικά” οι προσφορές που έχουν υποβάλλει εταιρείες (σχεδόν όλες οι σοβαρές εταιρείες τεχνολογίας της Ελλάδας, προφανώς) για το έργο ύψους 15 εκατομμυρίων ευρώ. Μετά οι εταιρείες θα πρέπει να υλοποιήσουν το έργο μέσα σε 13 ημέρες για να τηρηθεί η υπόσχεση του πρωθυπουργού, που είναι συμβόλαιο. Τι; Όχι;
Όχι.
Το έργο περιλαμβάνει την εγκατάσταση δικτύου σε περίπου 300 δήμους της χώρας (σε όσους δεν έχουν φτιάξει δικά τους) και σε άλλες τοποθεσίες μέχρι τον Οκτώβριο του 2015.
Μαύρη ειν’ η νύχτα στα βουνά, φέξε μου και γλίστρησα, κάτι με ένα αυγό που κουρεύεται, κι άλλες τέτοιες εκφράσεις. Έλα μωρέ τώρα. Πώς κάνεις έτσι. Ένας χρόνος καθυστέρηση. Είπε ένα κι εννοούσε δύο. Σιγά το πράμα.
Και βέβαια το θέμα δεν είναι το WiFi καθαυτό, αλλά ο αστείος στόμφος, η “ας αφήσουμε τα αστεία, τώρα μιλάμε σοβάρα” φρασεολογία που -κι αυτό είναι το τραγικό, εδώ που τα λέμε- κανένας δεν πίστεψε εξ’ αρχής, κανένας δεν πήρε στα σοβαρά και, όταν φυσικά κι αναμενόμενα διαψεύστηκε από την πραγματικότητα (και/ή την ανικανότητα), κανείς δεν εξεπλάγη.
“Θα το κάνω. Γι’ αυτό το ‘πα. Θα γίνει. Το ‘χω ψάξει για να το πω”.
Έτσι είχε πει ο πρωθυπουργός μας.
Θα μπορούσε να έχει υποσχεθεί να πνίξει τον Εμπόλα με τα χέρια. Τι αξία έχουνε τα λόγια, πια;
