Όχι σε γκαλερί, ούτε σε μουσείο: Στους τοίχους της πόλης. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πού θα εμφανίζονται τα έργα, αλλά κάθε ένα θα έχει κι ένα νούμερο τηλεφώνου δίπλα που θα μπορείς να παίρνεις για να ακούς περιγραφή. Κάθε μέρα θα εμφανίζεται κι ένα καινούριο μέχρι το τέλος του Οκτωβρίου. Αυτό είναι το πρώτο:
Μπορείς να μπεις στο site της "έκθεσης" για να ακούσεις την (αυτοσαρκαστική, χιουμοριστική) περιγραφή, κι αν είσαι στην πόλη, να έχεις το νού σου στους τοίχους. Λογικά το δεύτερο είναι ήδη εκεί.
“You’re looking at a type of picture called graffiti, from the Latin ‘graffito,’” the audio guide offers, “which means ‘graffiti,’ with an ‘o.’”
In the plummy voice of an American man, it explains how stencils are made: “By spraying automotive spray paint through an intricately-cut shape in a piece of cardboard. Or to give it its proper term: ‘cheating.’”
Και τώρα, εκατό φωτογραφίες της Νέας Υόρκης που έχω τραβήξει και ανεβάσει στο Instagram τους τελευταίους μήνες.
Κι έχω κάνει και επιλογή, δεν τις έβαλα όλες.
Υπερβολή;
Φυσικά.
Αυτός είμαι.
Η Samsung παρουσίασε το νέο Galaxy S IV, το διάδοχο ενός από τα δημοφιλέστερα κινητά τηλέφωνα στην ιστορία, και ήμουν στην παρουσίαση, εκεί, στο πολύ όμορφο και μεγάλο Radio City Music Hall της Νέας Υόρκης, καλεσμένος της COSMOTE.
To dezeen ανέβασε ένα θαυμάσιο slideshow με φωτογραφίες του Ίγουαν Μπάν (ελπίζω να το γράφω σωστά), του φωτογράφου που, μεταξύ άλλων, τράβηξε και την φωτογραφία που έκανε το εξώφυλλο του περιοδικού New York viral. Όλες οι φωτογραφίες δείχνουν το ημίφως του ημισκοτεινού Μανχάταν μετά την έλευση του τυφώνα Σάντι, αφού στέγνωσαν κάπως οι δρόμοι, αλλά πριν επιστρέψει το ρεύμα σε πολλές περιοχές.
UPDATE: Το ίδιο το New York ανέβασε ένα ακόμα καλύτερο slideshow, με περισσότερες λήψεις του Μανχάταν από ψηλά. Πρόσθεσα φωτογραφίες στην παραπάνω συλλογή.
Αυτοί οι τύποι έκαναν ένα πείραμα: Κλείδωσαν ένα ποδήλατο σε ένα πεζοδρόμιο της Νέας Υόρκης τον Ιανουάριο του 2011, και μετά άρχισαν να το βγάζουν φωτογραφίες, μία κάθε μέρα, για τον επόμενο χρόνο. Αντιλαμβάνεσαι τί συνέβη, βεβαίως.
Να ένα φανταστικό άρθρο-καταπέλτης για τους ντούσμπαγκζ της Γουόλ Στριτ και για την παρασιτική και τερατώδη οικονομία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που δεν παράγουν τίποτα και εντείνουν τη βάναυση ανισοκατανομή του πλούτου.
“Here,” I tell her, standing in the canyons of world finance, “is what New York is about. Sociopaths getting really rich while everyone else just sits on their asses and lets it happen.”
Το άρθρο εξετάζει τις συνέπειες αυτής της στρεβλής ανισοκατανομής στην πόλη της Νέας Υόρκης χρησιμοποιώντας και ιστορικά δεδομένα και αρκετά στέρεα επιχειρήματα. Ο συντάκτης υπογραμμίζει πως η πόλη έχασε το χαρακτήρα της όταν έγινε υπερβολικά ακριβή για τους καλλιτέχνες και τους δημιουργούς.
“If you want to know what’s really going on in a society or ideology, follow the money,” writes author Jaron Lanier. “If money is flowing to advertising instead of musicians, journalists, and artists, then a society is more concerned with manipulation than truth or beauty. If content is worthless, then people will start to become empty-headed and contentless… Culture is to become precisely nothing but advertising.”
Αλλά ίσως να με ενθουσίασε τόσο πολύ αυτό το άρθρο γι' αυτή την απολαυστική περιγραφή μιας κοινωνικής ομάδας που περιφρονώ κι εγώ με πάθος:
The neohipster is a grotesque perversion of the original. If he fetishizes and hybridizes the cultural costumes of old hip—borrowing from the Beat poet, the jazzman, the rapper, the skater, the punk—it is only as a mockery of authentic anti-authoritarian countercultures. The neohipster is a creature of the advertisers: affluent and status-anxious, which means that he is consumerist and, in the manner of all conspicuous consumers, conforming to the demands of narcissistic chic. The “hipster zombies,” writes journalist Christian Lorentzen, are “more likely to be brokers or lawyers than art-school dropouts.” They are “the idols of the style pages, the darlings of viral marketers and the marks of predatory real estate agents.” They are fauxhemians. And not much in the way of creative product has issued from their midst. The “hipster moment,” per New York Magazine, did not “produce artists.” It produced tattoo artists. “It did not produce photographers, but snapshot and party photographers… It did not produce painters, but graphic designers. It did not yield a great literature, but it made good use of fonts.”
Επίσης σχετικό και συγκλονιστικό (στο είχα ξαναδείξει εδώ): Το άρθρο του Τζόζεφ Στίγκλιτς για τις ολέθριες συνέπειες της ανισοκατανομής του πλούτη στην οικονομία και τη δημοκρατία την ίδια.
social media