Ο μακαρίτης μιλάει για το θέμα της φιλοδοξίας σε μια παλιά συνέντευξη. Μιλάει λίγο και για το τένις. Βασικά για τα ωραία σκιτσάκια το έβαλα. Έχει κι άλλα εδώ.
If your fidelity to perfectionism is too high, you never do anything.
To 2005 ο ιδιοφυής συγγραφέας Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας έδωσε μιαν ομιλία πολύ ωραία στους αποφοίτους του κολλεγίου Κένυον στο Οχάιο. Κάποιοι μάζεψαν μερικές από τις ατάκες και έφτιαξαν ένα βιντεάκι πολύ σφιχτό εννοιολογικά και ωραίο.
Μπορείς να διαβάσεις ολόκληρη την ομιλία εδώ ή να την ακούσεις εδώ.
Και τώρα, καθώς ετοιμάζομαι να ξαναδοκιμάσω το Infinite Jest, να μερικά βίντεο από δύο συνεντεύξεις του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας. Πρώτα μερικές σκέψεις για τη λογοτεχνία γενικά.
Να κάτι που έκανε ο μακαρίτης και το οποίο βρίσκω θαυμάσιο: Έφτιαχνε λίστες με λέξεις που του άρεσαν (με τους ορισμούς του), με δικά του κριτήρια, σαν συλλογή. Μάζευε λέξεις. Σκέψου το.
Δες άλλη μια σελίδα εδώ.
Και θυμήσου: Τις σημειώσεις που κρατούσε στα περιθώρια των βιβλίων.
Η παρακάτω είναι η περιγραφή ενός πόντου από αγώνα του Ρότζερ Φέντερερ με το Ραφαέλ Ναδάλ από το 2006. Ο Φόστερ Γουάλας, που ήταν πολύ καλός τενίστας ώς έφηβος, περιγράφει σ' αυτό εδώ το θρυλικό κείμενο για τον Ελβετό τενίστα κάθε λεπτομέρεια με τρομακτική διαύγεια, κι αν και δεν είναι "σα να βλέπεις τον αγώνα", σου δίνει μια εικόνα της σκηνής επεξεργασμένη από κάποιον που ξέρει τένις, και κάποιον που ξέρει να περιγράφει.
It’s 2-1 Nadal in the final’s second set, and he’s serving. Federer won the first set at love but then flagged a bit, as he sometimes does, and is quickly down a break. Now, on Nadal’s ad, there’s a 16-stroke point. Nadal is serving a lot faster than he did in Paris, and this one’s down the center. Federer floats a soft forehand high over the net, which he can get away with because Nadal never comes in behind his serve. The Spaniard now hits a characteristically heavy topspin forehand deep to Federer’s backhand; Federer comes back with an even heavier topspin backhand, almost a clay-court shot. It’s unexpected and backs Nadal up, slightly, and his response is a low hard short ball that lands just past the service line’s T on Federer’s forehand side. Against most other opponents, Federer could simply end the point on a ball like this, but one reason Nadal gives him trouble is that he’s faster than the others, can get to stuff they can’t; and so Federer here just hits a flat, medium-hard cross-court forehand, going not for a winner but for a low, shallowly angled ball that forces Nadal up and out to the deuce side, his backhand. Nadal, on the run, backhands it hard down the line to Federer’s backhand; Federer slices it right back down the same line, slow and floaty with backspin, making Nadal come back to the same spot. Nadal slices the ball right back — three shots now all down the same line — and Federer slices the ball back to the same spot yet again, this one even slower and floatier, and Nadal gets planted and hits a big two-hander back down the same line — it’s like Nadal’s camped out now on his deuce side; he’s no longer moving all the way back to the baseline’s center between shots; Federer’s hypnotized him a little. Federer now hits a very hard, deep topspin backhand, the kind that hisses, to a point just slightly on the ad side of Nadal’s baseline, which Nadal gets to and forehands cross-court; and Federer responds with an even harder, heavier cross-court backhand, baseline-deep and moving so fast that Nadal has to hit the forehand off his back foot and then scramble to get back to center as the shot lands maybe two feet short on Federer’s backhand side again. Federer steps to this ball and now hits a totally different cross-court backhand, this one much shorter and sharper-angled, an angle no one would anticipate, and so heavy and blurred with topspin that it lands shallow and just inside the sideline and takes off hard after the bounce, and Nadal can’t move in to cut it off and can’t get to it laterally along the baseline, because of all the angle and topspin — end of point. It’s a spectacular winner, a Federer Moment; but watching it live, you can see that it’s also a winner that Federer started setting up four or even five shots earlier. Everything after that first down-the-line slice was designed by the Swiss to maneuver Nadal and lull him and then disrupt his rhythm and balance and open up that last, unimaginable angle — an angle that would have been impossible without extreme topspin.
Να μια παλαβή ιδέα: Η κυρία αυτή πιστεύει ότι η χαλαρή και οικεία γλώσσα του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας φταίει για το επιτηδευμένο κείμενο των περισσότερων σύγχρονων blogs.
Η πρόταση αυτή που έγραψα, βεβαίως, χρειάζεται περίπου έξι διευκρινήσεις για να περιγράψει πιο σωστά τί γράφει η κυρία, και περιέχει κάμποσα ασαφή στοιχεία που χρειάζονται προσεκτικότερο ορισμό, όπως ας πούμε τί είναι "blogs" και τί νοείται ως "γλώσσα τους". Διάβασε και βγάλε νόημα.
Of course, Wallace’s slangy approachability was part of his appeal, and these quirks are more than compensated for by his roving intelligence and the tireless force of his writing. The trouble is that his style is also, as Dyer says, “catching, highly infectious.” And if, even from Wallace, the aw-shucks, I-could-be-wrong-here, I’m-just-a-supersincere-regular-guy-who-happens-to-have-written-a-book-on-infinity approach grates, it is vastly more exasperating in the hands of lesser thinkers. In the Internet era, Wallace’s moves have been adopted and further slackerized by a legion of opinion-mongers who not only lack his quick mind but seem not to have mastered the idea that to make an argument, you must, amid all the tap-dancing and hedging, actually lodge an argument.
Αν καταλαβαίνω καλά, αυτό που της κάνει εντύπωση και την ενοχλεί (και την αποκαλεί ως "γλώσσα των blogs") είναι το αδιόρθωτο, μη-εξαντλητικά επιμελημένο κείμενο. Αυτό είναι το μόνο κοινό που μπορεί να βρει κανείς ανάμεσα στη γλώσσα του DFW και τα κείμενα του Gawker, ας πούμε. Τα μεν είχαν μια τσαπατσούλικη, ενίοτε προφορική μορφή επειδή οι επιμελητές δεν διανοούνταν να τα "χτενίσουν" (σα να βάζεις μουστάκια σε Πικάσο), τα δε επειδή δεν υπάρχουν επιμελητές να κάθονται να λιβανίζουν τα κείμενα τρεις μέρες μέχρι να τα ποστάρουν.
Άλλη σύνδεση δε βλέπω.
Αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να σου θυμίσω να αγοράσεις αυτήν εδώ τη συλλογή από non-fiction κείμενα του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας.
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου iPhone 4, που <ειρωνία>εισάγει την τρομερή καινοτομία των βιντεοκλήσεων</ειρωνία> με το ήδη διαβόητο FaceTime (αλλά μόνο με wi-fi) κάποιοι θυμήθηκαν το γιγαντώδες μυθιστόρημα Infinite Jest του μακαρίτη Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας
Good old traditional audio-only phone conversations allowed you to presume that the person on the other end was paying complete attention to you while also permitting you not to have to pay anything even close to complete attention to her. (...) Video telephony rendered the fantasy insupportable. Callers now found they had to compose the same sort of earnest, slightly overintense listener's expression they had to compose for in-person exchanges. Those caller who out of unconscious habit succumbed to fuguelike doodling or pants-crease-adjustment now came off looking extra rude, absentminded, or childishly self-absorbed. Callers who even more unconsciously blemish-scanned or nostril explored looked up to find horrified expressions on the video-faces at the other end. All of which resulted in videophonic stress. (...) And the videophonic stress was even worse if you were at all vain. I.e. if you worried at all about how you looked. As in to other people. Which all kidding aside who doesn't.
Συμφωνώ με όλα.
Αλλά δες τη συγκινητική διαφήμιση του Σαμ Μέντες, ωωωω γούτσου γούτσου:
Τα βιβλία της συλλογής του δεν τα άφηνε άθικτα (όπως κάνω εγώ) -τα γέμιζε σημειώσεις, σκιτσάκια και τζιριτζάτζουλες. Το αρχείο του είναι ένας θησαυρός.
O διάσημος και πρόωρα μακαρίτης συγγραφέας είχε μια πολύ σαφή άποψη για τις ταινίες με τα φανταχτερά εφέ. Σ' αυτό το review του Terminator 2 του Τζειμς Κάμερον από το 1998 την εξηγεί απολαυστικά.
It's not that "T2" is totally plotless or embarrassing -- and it does, admittedly, stand head and shoulders above most of the F/X Porn blockbusters that have followed it. It's rather that "T2" as a dramatic narrative is slick and cliche and calculating and in sum an appalling betrayal of 1984's "The Terminator."
O καλός συγγραφέας αυτοκτόνησε την προηγούμενη Κυριακή. Να τρία κείμενά του που έχω διαβάσει σε περιοδικά και θυμάμαι ακόμα:
1. Just Asking (Atlantic)
Ένα μικροσκοπικό δοκίμιο που θέτει το ερώτημα: "What if we chose to regard the 2,973 innocents killed in the atrocities of 9/11 not as victims but as democratic martyrs, “sacrifices on the altar of freedom”?"
2. Host (Atlantic)
Πορτρέτο του ραδιοφωνικού παραγωγού Τζον Ζίγκλερ. Το θέμα δεν ενδιαφέρει πολύ εμάς, αλλά το ενδιαφέρον το άρθρου είναι οι σημειώσεις και οι παραπομπές στο κείμενο, που συμπληρώνουν το κείμενο, το κάνουν πιο πλούσιο. Η μορφή τους μεταφέρεται πολύ πετυχημένα online, με links που τα πατάς και σου ανοίγει τη σημείωση σε παραθυράκι.
3. Roger Federer as Religious Experience (NYT - Play)
Ένα από τα καλύτερα ποτρέτα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Εμφανίστηκε στο αθλητικό ένθετο των New York Times -έκτοτε ξεκοκαλίζω και το αθλητικό ένθετο των New York Times.
social media