Προσοχή: Το Τζάκι Βλάπτει Σοβαρά Την Υγεία

Να ένα σοβαρό άρθρο από το συγγραφέα Σαμ Χάρις που εξηγεί πολύ απλά και κατανοητά πως το να ανάβουμε τζάκι μέσα στις πόλεις του Δυτικού κόσμου είναι ένα έγκλημα κατά της φύσης και κατά του εαυτού μας.

The unhappy truth about burning wood has been scientifically established to a moral certainty: That nice, cozy fire in your fireplace is bad for you. It is bad for your children. It is bad for your neighbors and their children. Burning wood is also completely unnecessary, because in the developed world we invariably have better and cleaner alternatives for heating our homes. If you are burning wood in the United States, Europe, Australia, or any other developed nation, you are most likely doing so recreationally—and the persistence of this habit is a major source of air pollution in cities throughout the world. In fact, wood smoke often contributes more harmful particulates to urban air than any other source.

Όπως εξηγεί πολύ καλά, η επιστημονικά τεκμηριωμένη πραγματικότητα της βλαβερής φύσης του καπνού των ξύλων που καίγονται πάει κόντρα στην ανθρώπινη φύση. Δεν ακούγεται καλά. Δε σου κάθεται ως κάτι το σωστό. Χρησιμοποιούμε την καύση του ξύλου εδώ και χιλιετίες για θέρμανση και το θεωρούμε κάτι φυσικό και αθώο. Δυσκολευόμαστε πολύ να πιστέψουμε ότι η φωτιά που καίει στο τζάκι μας κάνει μεγαλύτερο κακό από τα τσιγάρα, ή πως η μυρωδιά της κάπνας στη γειτονιά τα παγωμένα βράδια του Δεκέμβρη είναι δείγμα επικίνδυνης μόλυνσης της ατμόσφαιρας.

Εγώ τώρα στα είπα, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις.

Read more

Το Περίεργο Πρόβλημα Της Σύγχρονης Δημοκρατίας

Αυτή τη στιγμή που τα γράφω αυτά στη Μόσχα κόσμος πολύς διαδηλώνει κατά του Βλαντιμίρ Πούτιν και του ιδιότυπου καθεστώτος του οποίου ηγείται. Την ίδια ώρα δύο μεγάλες Ευρωπαϊκές δημοκρατίες κυβερνώνται από κυβερνήσεις εκτάκτου ανάγκης που δεν έχουν εκλεγεί από το λαό, ενώ οι ηγέτες των 27 κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπαθούν να λύσουν το πρωτοφανές αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν οι οικονομίες τους με λύσεις που ανατρέπουν μεγάλο μέρος της δημοκρατικής υπόστασης των χωρών τους. Όλα αυτά είναι πολύ περίεργα και ανησυχητικά και, διαβάζοντάς τα και μαθαίνοντάς τα παθαίνεις μια ταραχή κι έναν μικρό υπόκωφο πανικό, γιατί συνειδητοποιείς ότι μια πολύ σημαντική αξία και μια πολύ μεγάλη κατάκτηση της ανθρωπότητας περνάει μέρες δύσκολες σήμερα στον πλανήτη και κινδυνεύει σοβαρά: Η δημοκρατία μοιάζει να πεθαίνει.

Read more

50 Χρόνια Catch-22

Το βιβλίο που, αν κάποιος μου έβαζε πιστόλι στον κρόταφο και με ρώταγε “Ποιό είναι το καλύτερο βιβλίο που έχετε …

Read more

Τα Βιβλία Του Ιουνίου: Τρία Που Αξίζει Να Δοκιμάσεις

June Books

Αυτά είναι τα βιβλία που μου έστειλαν εκδοτικοί οίκοι τον Ιούνιο, για να τα διαβάσω και ίσως και να γράψω και κάτι γι’ αυτά στα μέσα στα οποία γράφω. Φυσικά δεν προλαβαίνω να διαβάσω 21 βιβλία το μήνα -με το ζόρι προλαβαίνω να διαβάσω έστω και ένα-, αλλά ξέρω ποια από αυτά θα διάβαζα, αν είχα χρόνο, ενώ κάποια τα έχω ήδη διαβάσει στα Εγγλέζικα. Παρακάτω θα δεις λίστα όλων όσων μου ήρθαν, και μια επιλογή των τριών που βρίσκω πιο ενδιαφέροντα και σου προτείνω:

Read more

Το «Πρώτο Θέμα» Στο iPad

ipad

Ωραία νέα: Από εχτές και κάθε Κυριακή μπορείς να κατεβάζεις την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» στο iPad (iTunes link), πληρώνοντας 1,59 ευρώ για κάθε φύλλο. Επειδή ως γνωστόν ασχολούμαι με οτιδήποτε έχει να κάνει με ψηφιακά μέσα, κατέβασα το χθεσινό φύλλο, το ξεφύλλισα -τρόπος του λέγειν- και κατέληξα σε διάφορα συμπεράσματα.

Read more

Ένας Ύμνος Στον Μέσι

Οι New York Times φιλοξένησαν έναν εκτενή ύμνο στην ποδοσφαιρική ευφυία του Λιονέλ Μέσι αυτή την Κυριακή, και το κείμενο περιείχε μεταξύ άλλων (και ποίηση!) και ετούτη την οργασμική περιγραφή του δεύτερου γκολ του κατά της Ρεάλ στον ημιτελικό για το Champions League:

Messi took the ball from Busquets about 45 yards from the goal. Four Madrid players surrounded Messi, but he deftly escaped. First, midfielder Lass Diarra was screened by Busquets. He caught up to Messi’s right shoulder and reached for the ball, but Messi sensed Diarra’s presence and touched it left. To keep from fouling, Diarra retreated with a dainty hop. Alonso quit after a few strides, also hopping in surrender.

Messi gathered speed and intent. Sergio Ramos charged at him, but Messi shielded the ball with the inside of his left foot, pushing it safely to the right. Taking the ball from him had become a blundering game, reaching for a dollar bill attached to a string.

Raul Albiol now had his chance in the Madrid defense, but he is 6-2 with a high center of gravity. He backpedaled and crouched, but his balance was all wrong and Messi was coming too fast. Futilely, Albiol thrust out a leg. Messi blew past and Albiol spun around and bent over, all his weight on his right leg. For a moment he seemed to be playing the wrong sport, appearing less a soccer player than a man who had just hurled a javelin.

With another touch, Messi pushed the ball five yards ahead into a vacant spot and sprinted into the penalty area. Marcelo, a defender, desperately rushed from behind, but a foul would have given Messi a penalty kick, so Marcelo pulled back, hands thrown up and knees bent as if parachuting from a plane.

Messi touched the ball with the outside of his left foot, once, twice, and Ramos made one last hustling charge, but he was too late. Sliding to the turf, Messi cuffed the ball with the inside of his right foot. A final drip of the honey, as Hudson sometimes says in his excitable commentary.

The ball seemed to roll under Ramos’s foot, or between his legs. Beaten again, Ramos became tangled with Messi and tumbled in exasperation. Casillas moved to his left in goal, but the shot went to his right, squirting inside the far post. Real Madrid was all but finished in the Champions League. Casillas went to the ground on his backside and rose with his gloved hands upturned in a way that signaled disbelief and anger and resignation. And maybe awe.

On television and radio, Spanish-language broadcasters began their prolonged, ecstatic screams, “Gooooooooooooool!” extending the sound for an entire breath, but this was more than a goal, it was a supergoal, and so the shrieks became “Gooooooooooooooolazo!” as Messi again jumped into his teammates’ arms.

“It was all instinct,” Messi said. “Only when I watched it later on television did I know what happened.”

Δες για ποιο πράγμα μιλάει:

Read more

Instapaper This: Τι Σημαίνει Να Είσαι Ψυχοπαθής

Λοιπόν, τα νούμερα είναι τα εξής: 1% του γενικού πληθυσμού είναι ψυχοπαθείς. Το 25% του πληθυσμού των φυλακών (στις ΗΠΑ) είναι ψυχοπαθείς. Αλλά ψυχοπαθείς επίσης είναι: Το 4% των διευθυντών μεγάλων εταιριών. Ο δημοσιογράφος Τζον Ρόνσον μελέτησε το φαινόμενο, συζήτησε με ψυχίατρους και νευρολόγους που το μελετούν, μίλησε και με ψυχοπαθείς και έγραψε ένα βιβλίο για το θέμα που μοιάζει συναρπαστικό. Μπορείς να διαβάσεις ένα πολύ εκτενές απόσπασμα στον Guardian.

It wasn’t only Hare who believed that a disproportionate number of psychopaths can be found in high places. Over the following months, I spoke to scores of psychologists who all said the same. Everyone in the field seemed to regard psychopaths in this same way: inhuman, relentlessly wicked forces, whirlwinds of malevolence, forever harming society but impossible to identify unless you’re trained in the subtle art of spotting them, as I now was.

Παρακάτω: Βιντεάκι με το συγγραφέα που μιλάει για το βιβλίο, μια συνέντευξη στον Τζον Στιούαρτ και η λίστα με τα 20 χαρακτηριστικά της ψυχοπάθειας, τα οποία βαθμολογούνται στο σχετικό τεστ.

Read more