papachristou

Σοκ: Ρατσισμός Στην Ελλάδα

To 2004, μετά τον τελικό του Euro, κατέβηκα μαζί με φίλους στην Ομόνοια. Εκεί, εκτός από τις αναμενόμενες εκδηλώσεις χαράς -το να στέκεσαι δηλαδή ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους που δε γνωρίζεις μόνο και μόνο επειδή είστε όλοι χαρούμενοι για τον ίδιο λόγο- ακούσαμε χιλιάδες Έλληνες να τραγουδάνε “δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ”, εν χορώ, μέσα σε μια έκσταση ενθουσιασμού και πάθους και μίσους.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες καθυστέρησαν την εκκίνηση του τελικού των 200 μέτρων επειδή φώναζαν ρυθμικά το όνομα Έλληνα αθλητή που είχε σκηνοθετήσει τροχαίο για να αποφύγει εξέταση για ντόπινγκ. Στο τέλος του αγώνα, γιούχαραν το νικητή.

Οκτώ χρόνια μετά, το 2012, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ψήφισαν σε εθνικές εκλογές ένα ακροδεξιό κόμμα ναζιστικών αποχρώσεων. Δύο φορές.

Σήμερα μια κοπελίτσα 22 χρονών, αθλήτρια του τριπλούν, που ετοιμάζεται να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ανέβασε στο Twitter το εξής ρατσιστικό “αστείο”.

papachristou

Κι όμως: Κόσμος εξακολουθεί να πέφτει από τα σύννεφα.

Άνθρωποι βαθιά χωμένοι στη φούσκα τους εξακολουθούν να εκπλήσσονται για το επίπεδο του πολιτισμού στην Ελλάδα.

Read more

Εκεί Όπου Όλα Είναι Δυνατά

Όλα είναι δυνατά. Τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Είναι δύσκολο να το χωνέψει κανείς αυτό. Δε σου κάθεται πολύ καλά. Τα πράγματα που γίνονται συνήθως είναι συγκεκριμένα, πεπερασμένα και αναμενόμενα. Αλλά τα πράγματα που γίνονται σπάνια μπορεί να είναι οτιδήποτε. Μπορεί κάποιος να πέσει από ένα χιλιόμετρο ύψος χωρίς αλεξίπτωτο και να ζήσει. Μπορεί να βρεις στο πεζοδρόμιο της Αθήνας ένα γυμνό πτώμα. Τα πάντα μπορούν να γίνουν. Αλλά επειδή τέτοια πράγματα γίνονται πολύ σπάνια, είναι δύσκολο να τα χωνέψεις. Τα θεωρείς αδύνατα. Πέφτεις από τα σύννεφα. Έτσι είναι οι άνθρωποι.

Και εγώ το παθαίνω. Γιατί, εντάξει, μπορείς να δεχτείς ότι ας πούμε βρέθηκε το σωματίδιο του Χιγκς και ανοίγει η Χρυσή Αυγή παντοπωλείο, ότιδήποτε, αλλά μερικά πράγματα είναι πέρα από τη φαντασία και των πιο φαντασιόπληκτων. Τίτλος είδησης:

Μαθητές με πλαστά χαρτιά δυσλεξίας

Read more

Χάρης Γκίκας, ΕΘΝΟΣ

Καίγοντας Τη Microsoft

[field id=”1″]

Σήμερα τα ξημερώματα τρείς τρομοκράτες προσπάθησαν να κάψουν τα γραφεία της Microsoft στο Μαρούσι, ένα κτίριο στο οποίο εργάζονται πολλές δεκάδες άνθρωποι στην υπηρεσία του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και του σόφτγουερ. Ευτυχώς κατάφεραν να κάψουν μόνο το βανάκι που είχαν κλέψει για τη δουλειά, και να προκαλέσουν υλικές ζημιές στην είσοδο του κτιρίου. Αυτή ήταν μια ακόμα είδηση από αυτές που προκύπτουν καθημερινά, πια, στη χώρα της ενάρετης βίας και του μίσους, και ούτε καν η πιο σοκαριστική.

Ως τέτοια, κανονικά δεν θα είχε νόημα να την κουβεντιάσουμε.

Αφορμή της κουβέντας ήταν η αντίδραση στην είδηση από τη δημιουργική μειοψηφία (ξέρεις ποια εννοώ, αυτό το 4-5% του πληθυσμού που ζει στον πραγματικό κόσμο αλλά μόλις τώρα έχει αρχίσει να καταλαβαίνει από τι ακριβώς αποτελείται το υπόλοιπο 94-95%), όπως αυτή αποτυπώθηκε στα ίντερνετς.

Read more

vote

Η Αρνητική Ψήφος: Μια Ρηξικέλευθη Ιδέα

Κι όμως, υπάρχει τρόπος να αλλάξει για πάντα το πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Μια μικρή αλλαγή χρειάζεται μόνο.

Δεν θα είναι εύκολη, πιθανότατα θα χρειαστεί κάποια νομοθετική ρύθμιση, δεν ξέρω αν πρέπει να πειραχτεί και το Σύνταγμα. Αλλά αφού γίνει, όλα θα γίνουν απλούστερα:

Να καθιερωθεί στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές (τουλάχιστον) η αρνητική ψήφος.

Read more

karate

Η Χαμένη Τιμή Του Συμβιβασμού

Οι Έλληνες πολιτικοί, όπως και οι Έλληνες πολίτες, νομίζουν ότι στη δουλειά τους ή τη ζωή τους ο στόχος είναι να κάνουν αυτό που θέλουν. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί να γίνει ποτέ. Δεν είναι έτσι η ζωή. Κανείς ποτέ δεν κάνει ό,τι θέλει.

Εμείς εδώ σ’ αυτή τη χώρα είμαστε λίγο παραπάνω ξεροκέφαλοι και ξερόλες, λιγότερο πειθήνιοι από τα κοτόπουλα τους ξένους που έτρωγαν βελανίδια, ε, και λίγο λιγότερο ρεαλιστές. Δεν συνεργαζόμαστε πάρα πολύ καλά σε ομάδες, νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα και ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι ο καλύτερος από όλους και ξέρει τι πρέπει να γίνει και πώς να το κάνουμε. Αυτή η μενταλιτέ δεν έχει μόνο κακά, αλλά έχει ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα: Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε εύκολα την ιδέα του συμβιβασμού. Μας κάθεται βαριά.

Ο συμβιβασμός, όπως ξέρει κάθε παντρεμένος, είναι η αποδοχή της αλήθειας ότι δεν θα περάσει ποτέ το δικό σου. Κάθε απόφαση σε τούτη τη Γη που αφορά περισσότερους από έναν ανθρώπους είναι συνήθως μια συνισταμένη. Και στην πολιτική, όπου διασταυρώνονται απόψεις πολυποίκιλες πάνω σε θέματα πολύπλοκα, κάθε απόφαση είναι ένας συμβιβασμός. Ποτέ κανένας πολιτικός στη Γη -εκτός από τους πολύ απολυταρχικούς δικτάτορες, και μόνο τους βραχύβιους και βλάκες- δε βλέπει να περνάει πάντα/μόνο το δικό του. Με διαπραγματεύσεις και παραχωρήσεις και ανταλλαγές και συμφωνίες προσπαθεί να φτάσει σε ένα αποτέλεσμα που σε γενικές γραμμές να πλησιάζει σ’ αυτά που έχει στο μυαλό του, αλλά ξέρει ότι στην καλύτερη περίπτωση θα φτάσει κοντά. Ποτέ δεν θα το πετύχει ακριβώς. Έτσι διεξάγεται η πολιτική παντού, έτσι γίνονται και οι γάμοι.

Read more

Greece Space

Όλοι Μαζί Σε Μια Φυγόκεντρο Γυρνάμε

Και τώρα, επειδή δεν έχουμε περιγράψει αυτό που ζούμε με αρκετούς ευφάνταστους τρόπους, μια παρομοίωση.

Greece Space

Εδώ και πολλά χρόνια, κοιτάμε προς τα μέσα.

Γυρνάμε γύρω από τον εαυτό μας

τόσο πολύ, και τόσο γρήγορα

που ζαλιζόμαστε κάπως, και βλέπουμε τα πράγματα θολά

Read more

100

Γιατί Δεν Θέλουμε Στ’ Αλήθεια Τη Δραχμή

Προφανώς έχεις διαπιστώσει την παραδοξότητα τούτη: Σύμφωνα με όλες τις έρευνες, οι Έλληνες πολίτες απορρίπτουν όλες τις συμφωνίες που έχει υπογράψει ετούτη η χώρα με τους έκτακτους δανειστές της μετά την πτώχευση, επειδή προϋποθέτουν μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεις, αλλά ταυτόχρονα οι Έλληνες πολίτες με πολύ μεγάλη πλειοψηφία απαιτούν την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Αυτό, βεβαίως, μπορεί να μοιάζει ταυτόχρονα παράδοξο αλλά και απόλυτα λογικό (όταν σε ρωτάνε “τι θες”, μπορείς κάλλιστα να απαντήσεις “τα πάντα και τα κοάλα”) αλλά εμένα μου κάνει εντύπωση για έναν άλλο λόγο.

100

Read more

Macbook

Η Κρίση Και Η Τεχνολογία: Ένας Φόβος

Τα εξής σκέφτηκα μετά την παρουσίαση των νέων προϊόντων της Apple στο WWDC:

Τον καθένανε η κρίση τονε χτυπάει αλλιώς.

Macbook

Άλλοι λυπούνται που τα μπουζούκια πια ανοίγουν δυο νύχτες τη βδομάδα, και δε μπορούνε ας πούμε να πα να τα σπάσουνε μια Τρίτη, φερ’ ειπείν. Άλλοι τρέμουν ένα μέλλον στο οποίο δεν θα μπορούν να αγοράζουν αυθεντικιές τσάντες Λουή Βουητών και πουκάμισα Μπέρμπερη. Άλλοι κλαίνε κάθε που γεμίζουν την κούρσα με βενζίνη. Άλλοι λυπούνται που δεν θα τρων καλά φαγιά σ’ εστιατόρια, που δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν στα ξένα, που δε θα μπορούν να πίνουν πολύχρωμα κοκτέιλ ατενίζοντας τη φωτισμένη Αθήνα. Δεν ήταν πλούσιοι Έλληνες, αυτοί. Οι πλούσιοι, άλλωστε, δεν θα τα στερηθούν όλα αυτά. Είναι αυτοί που θα ωφεληθούν πιο πολύ από την καταστροφή -έτσι γίνεται πάντα στις καταστροφές. Η Ελληνική μεσαία τάξη, αυτή που συνήθισε στα αυτοκίνητα και τα ταξίδια και τα ρούχα και τις σπατάλες (με δανεικά), μετράει μέρες πια, βαίνει προς εξαφάνιση, ετοιμάζεται να εξατμιστεί στον γαλανό Ελληνικό (καλοκαιρινό; φθινοπωρινό;) ουρανό. Και όλα αυτά θα τα χάσει για πάντα.

Φυσικά εμένα δεν θα μου λείψει τίποτα από αυτά. Ούτε ρούχα ούτε παπούτσια, ούτε ποτά ούτε γλέντια σήμαιναν τίποτα για μένα. Τα κοροϊδεύω, όπως τα κορόιδευα και τότε, αλλά λίγο πιο χαιρέκακα, τ’ ομολογώ, γιατί είμαι ποταπός. Τα ταξίδια, ναι. Ασφαλώς. Αλλά ακόμα πιο πολύ, κάτι άλλο: Από την εποχή της ανέμελης δανεικής ευμάρειας εμένα θα μου λείψει η τεχνολογία.

Read more