Δεν περιγράφει την κατάστασή μας με ακρίβεια; Νομίζω πως ναι. Διάβασε τώρα κι αυτό το απόσπασμα από το ίδιο κείμενο:
Ποιος γράφει αυτές τις κάπως αυτονόητες και πάντως έγκυρες διαπιστώσεις για την Ελληνική κυβέρνηση και τη δημόσια διοίκηση; Ένας κύριος Πολ Πόρτερ, πρώην απεσταλμένος της Αμερικανικής Προεδρίας στην Ελλάδα. Τα έγραψε όλα αυτά σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Collier’s με τίτλο “Wanted: A Miracle For Greece“.
Tη δεκαετία του ’80 η πόλη της Νέας Υόρκης ήταν ένα μέρος πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι σήμερα. Διάσημα πάρκα ήταν στέκια ναρκομανών, σιδηροδρομικοί σταθμοί ήταν καταφύγια αστέγων, η εγκληματικότητα ήταν μέρος της καθημερινότητας, η ζωή ήταν πολύ πιο ζοφερή.
Διάβασε αυτήν εδώ την περιγραφή του Der Spiegel για τη δικιά μου πόλη, τώρα. Η Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’80 ήταν περίπου όπως είναι το κέντρο της Αθήνας σήμερα.
Η φασαρία για τις συνθήκες εργασίας σε εργοστάσια της Κίνας όπου κατασκευάζονται τα τεχνολογικά τσουμπλέκια που χρησιμοποιούμε εδώ στη Δύση (όσο είμαστε ακόμα Δύση) έχει μέσα της ένα αρκετά σεβαστό ποσοστό κόμπλεξ και αποικιοκρατικής εγωπάθειας. Πρόκειται για μια κατακραυγή που εμπεριέχει την υπόθεση ότι όλος ο κόσμος είναι ή θα έπρεπε να είναι όπως είναι η γειτονιά στην οποία ζούμε. Αυτή είναι μια υπόθεση λανθασμένη. Σ’ αυτό εδώ το κείμενο του New Yorker αυτό υπογραμμίζεται γλαφυρά κι αξιοθαύμαστα.
Across China, there are a hundred and fifty million migrant workers, a third of them women, who have left their villages to work in the factories, restaurants, hotels, and construction sites of the cities. They represent the largest migration in human history; their experiences have changed the way they work and marry and live and think. Very few of them would want to return to the way things used to be. Should you feel bad? I don’t think so. But whether you do or not is peripheral to a much larger and more important story.
Το εύρημα της εβδομάδας, του μήνα (Μαρτίου), του αιώνα: Αν βάζαμε την Ελλάδα στο Kickstarter, αυτό το crowdfunding site που βοηθά ιδέες να βρουν χρηματοδότηση από τον κόσμο, τί θα έγραφε η σελίδα της; Από το McSweeney’s:
Greece is a small country in the south of Europe known for inventing democracy and western philosophy and for its national motto, “Release the Kraken!” Our shores are a popular destination for backpackers and tourists wishing to relax amid sun-drenched beaches by day and intoxicated British tourists by night.
We wish to continue this good work, but to do so our creditors are demanding €14.5 billion ($18.6 billion) by March 20. We do not have this money, nor do we think we can raise it in time: Our asset sales have gone nowhere, and the EU has nixed our plan to close shop and re-open a few blocks away as “Greeze”. And so we come to you, our friends, for help.
Άριστα δέκα για την ιδέα, ένα σεμνό επτά για την εκτέλεση, αλλά τί ιδέα!
Τώρα τελεταία, λόγω “Φεβρουαρίου“, δεν προλαβαίνω να διαβάζω όσο πριν. Ωστόσο μερικά διαμαντάκια τα παίρνω χαμπάρι και τα απολαμβάνω και να πέντε από δαύτα:
1) Το τελικό, απόλυτο κείμενο που παύει κάθε συζήτηση περί e-books. Διάβασέ το. Τώρα θα ξέρεις τι να λες στους φετιχιστές του χαρτιού: Τα e-books δεν καίγονται.
What are the core characteristics of literature as a medium and an art form? Unlike painting there is no physical image to contemplate, nothing that impresses itself on the eye in the same way, given equal eyesight. Unlike sculpture, there is no artifact you can walk around and touch. You don’t have to travel to look at literature. You don’t have to line up or stand in the crowd, or worry about getting a good seat. Unlike music you don’t have to respect its timing, accepting an experience of a fixed duration. You can’t dance to it or sing along or take a photo or make a video with your phone.
Literature is made up of words. They can be spoken or written. If spoken, volume and speed and accent can vary. If written, the words can appear in this or that type-face on any material, with any impagination. Joyce is as much Joyce in Baskerville as in Times New Roman. And we can read these words at any speed, interrupt our reading as frequently as we choose. Somebody who reads Ulysses in two weeks hasn’t read it any more or less than someone who reads it in three months, or three years.
Only the sequence of the words must remain inviolate. We can change everything about a text but the words themselves and the order they appear in.
Αυτό είναι κάτι που ενοχλεί εδώ και πολύ καιρό, κυρίως γιατί ακούγεται από πολλά στόματα αναπάντεχα: “Κλέβουν τα όνειρα των νέων”, σου λέει, εννοώντας την τρόικα και το ΔΝΤ και τους πολιτικούς και όλους τους τρίτους, τους ξένους, τους κακούς που προκάλεσαν την Ελληνική οικονομική καταστροφή.
Πάντα είχα την απορία, ποια να είναι αυτά τα όνειρα που τώρα, με την κατάρρευση, ακυρώνονται, “κλέβονται”.
Οι νέοι Έλληνες που ήθελαν να φτιάξουν μια εταιρία για να δημιουργήσουν και να καινοτομήσουν και παράξουν δηλαδή μπορούσαν να το κάνουν πριν την τρόικα και τα μνημόνια; Οι ταλαντούχοι και οι δυναμικοί και οι φιλόδοξοι είχαν πρόσβαση σε ποιοτική παιδεία και μια υγιή, ανταγωνιστική οικονομία; Οι επιχειρήσεις ήταν φυτώρια δημιουργικών ταλέντων; Το κράτος επέτρεπε την ανεμπόδιστη ανάπτυξη ιδεών και μοντέλων σε μια αγορά διαφανή και μοντέρνα;
Γράφω ετούτο εδώ από την αίθουσα “Τερψιχόρη” του ξενοδοχείου Χίλτον, όπου συμβαίνει η ημερίδα “Greece – Options Going Forward” του London Business School και του συλλόγου των εδώ alumni. Εχτές ήμουν σε μιαν άλλη εκδήλωση, διοργανωμένη από το ΙΟΒΕ και το ΕΛΙΑΜΕΠ (και την Kantor και την Κίνηση Πολιτών). Και στις δύο εκδηλώσεις προσκεκλημένοι από τον πολιτικό, τον τραπεζικό και τον επιχειρηματικό κόσμο μίλησαν για το θέμα της Ελληνικής κρίσης, για το τί θα γίνει παρακάτω και για το τί πρέπει να αλλάξει για να έρθει η Ελληνική οικονομία στα ίσα.
Σ’ αυτές τις ομιλίες λέγονται πράγματα πολύ ουσιαστικά και ενδιαφέροντα. Εχτές, ας πούμε, είδα στην ομιλία του Αβραάμ Τσουκαλίδη το ΦΕΚ ενός νόμου του 1960 που ισχύει ακόμα και εφαρμόζεται: Ένας νόμος για προσέλκυση ξένων επιχειρήσεων στο χώρο της ναυτιλίας. (Μήνυμα: Να, έτσι γίνεται). Πριν από λίγο ο director of policy studies (δεν αποπειρούμαι να το μεταφράσω γιατί δεν ξέρω τι είναι) της EBRD Τζερομιν Τσέτελμαγιερ εξήγησε πόσο δύσκολη είναι η διαπραγμάτευση του “κουρέματος” του χρέους που κάνει η Ελλάδα και γιατί αν το κούρεμα επιτευχθεί (που μάλλον θα επιτευχθεί), θα έχει λίγο διαφορετική μορφή από αυτό που θέλουμε.
Είναι χρήσιμα όλα αυτά, και τώρα (καθώς ο Δρ. Μιχάλης Ιακωβίδης του LBS δίνει το λόγο στο δεύτερο πάνελ της ημέρας -παρακολουθώ παράλληλα, τί θες) θα σου εξηγήσω ποια ακριβώς είναι η χρησιμότητά τους.
Να πέντε κείμενα από τα παγκόσμια Ίντερνετς τα οποία μπορείς να διαβάσεις σήμερα το βράδυ, κουλουριασμένος δίπλα στη φωτιά, το καλοριφέρ ή τον φλεγόμενο κάδο με τα σκουπίδια.
1. Μια καταπληκτική, πλήρης και ψύχραιμη ανάλυση για το Μνημόνιο του 2010 από το Athens Review of Books. Ο συγγραφέας αναλύει τις αδυναμίες του σχεδίου και, κυρίως, την παταγώδη αποτυχία της Ελληνικής κυβέρνησης να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε. Είναι μεγάλο αλλά είναι εξαιρετικά γραμμένο και είναι απαραίτητο να το διαβάσεις, είναι χρέος σου ως πολίτης, πώς το λένε.
Βλέποντας το αρχικό Μνημόνιο από τη δική μας σκοπιά μπορούμε να πούμε ότι οι σχεδιαστές του μας ζήτησαν να δαγκώσουμε μεγαλύτερο κομμάτι από αυτό που μπορούσαμε να καταπιούμε. Αγνόησαν το ποιοι ήταν εκείνοι που καλούνταν να εφαρμόσουν όσα ζητούσαν.[21] Το σύνολο του ελληνικού αδιεξόδου αποκαλύφθηκε με το Μνημόνιο. Οι αδυναμίες του πολιτικού συστήματος είναι γνωστές. Η αντίδραση των ομάδων συμφερόντων που θίγονται ήταν προβλέψιμη, αλλά η αδιάλλακτη άρνησή τους να δεχθούν παραχωρήσεις εξακολουθεί να εντυπωσιάζει. Για μια ακόμη φορά φάνηκε ότι (με λίγες εξαιρέσεις) τα τηλεοπτικά μας μέσα ρέπουν προς τη δημαγωγία και τον πανικό. Η αποκάλυψη των τελευταίων δυο ετών όμως είναι η έκταση της παράλυσης της δημόσιας διοίκησης. Η διοίκηση που έχουμε δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κρίσεις. Δεν έχει την πειθαρχία, την αίσθηση της αποστολής, τα κίνητρα ή την expertise που χρειάζονται.
