Πάρα πολύ ωραίο. Περισσότερες πληροφορίες για το θέμα που εικονογραφείται έτσι στο εξώφυλλο του περιοδικού, εδώ.
Α: Φυσικά έγινε ντόρος για τη χρήση της λέξης "fucking". Αμερικάνοι, τσκ τσκ.
Να μερικά πράγματα που έγιναν στα ξένα μέρη τις προηγούμενες ημέρες:
1) Η Conde Nast, μια από τις μεγαλύτερες εκδοτικές εταιρείες του κόσμου, άλλαξε τα συμβόλαια που προσφέρει στους δημοσιογράφους της. Η εταιρεία θέλει να εισπράττει μεγαλύτερο μερίδιο από τυχόν τηλεοπτικά ή κινηματογραφικά δικαιώματα που μπορεί να προκύψουν από άρθρα που εμφανίζονται στα περιοδικά της. Ως τώρα τα άρθρα -όπως για παράδειγμα αυτό το άρθρο του Wired από το 2007, που διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο και έγινε το "Argo"- ήταν πνευματική ιδιοκτησία του δημοσιογράφου. Όχι πια.
2) Διέρρευσε ένα πολύ αστείο memo μιας εκδοτικής εταιρείας που βγάζει εφημερίδες, με το οποίο ενημερώνει τους συντάκτες ότι καταργείται ο δωρεάν καφές στο newsroom, όπως και τα πλαστικά ποτήρια και πιάτα, και ο εξοπλισμός γραφείου, γι' αυτό να κάνουν οικονομία στο χαρτί του εκτυπωτή, δεν έχει άλλο. Είναι πολύ αστείο και ταυτόχρονα πολύ λυπητερό. Μου θύμισε παλιές ιστορίες.
3) Σύμφωνα με μια έρευνα οι μισοί αναγνώστες εφημερίδων στις ΗΠΑ πλέον είναι άνω των 65 ετών, ενώ τα 3/4 είναι άνω των 45. Πρόκειται για μια ραγδαία αλλαγή στην ηλικιακή κατανομή του αναγνωστικού κοινού η οποία, όπως λέει αυτός ο κύριος, συνέβη μόλις τα τελευταία τρία χρόνια.
Εν τω μεταξύ, στην Ελλάδα.
Πριν από λίγες εβδομάδες έγραψα για μια αναπάντεχη κι ενδιαφέρουσα τάση: Στην πτωχευμένη Ελλάδα ξαφνικά κυκλοφορούν καινούριες εφημερίδες, γιατί προφανώς αυτό μας έλειπε. Τώρα μοιάζει να εμφανίζεται μια άλλη, αν μπορεί να αποκαλέσει κανείς "τάση" την κυκλοφορία δύο παρόμοιων πραγμάτων σχεδόν ταυτόχρονα: Νέα ελληνικά περιοδικά στο iPad. Κι όταν λέω "νέα" εννοώ εντελώς νέα: Περιοδικά που δεν έχουν χάρτινο αντίστοιχο.
Εχτές κατέβασα το "Μούσα" του ΔΟΛ και το "KOOL" της νέας εταιρείας του Π. Κωστόπουλου σε ένα ολοκαίνουριο iPad 4 που δοκιμάζω και τους έριξα μια ματιά. Εδώ φυσικά δεν θα σου γράψω για το περιεχόμενό τους και για το αν έχουν λόγο ύπαρξης στην Ελλάδα του 2012, υπάρχουν αρμοδιότεροι από εμένα να το κρίνουν αυτό, άλλωστε δεν είμαι και ο καταλληλότερος για να πιάσω "τον παλμό του Ελληνικού κοινού". Μπορώ, ωστόσο, να τα κρίνω ως τεχνολογικά προϊόντα, δεδομένου ότι αντίστοιχα τεχνολογικά προϊόντα έχω κρίνει αρκετές φορές ως τώρα από τότε που κυκλοφόρησε στην αγορά -και την καρδιά μου- το iPad της Apple, πάντα με τα ίδια αποτελέσματα.
Τα συμπεράσματα είναι κυρίως δύο. Το δεύτερο μπορείς να το μαντέψεις, αν είσαι τακτικός αναγνώστης. Το πρώτο είναι το εξής:
Αυτό. Αυτό είναι. Ετούτο το διάγραμμα, που το βρήκα εδώ (και ισχύει για τις ΗΠΑ, αλλά είναι ενδεικτικό της κατεύθυνσης της αγοράς, την οποία ακολουθεί αργότερα κι ο υπόλοιπος κόσμος), δείχνει δύο πράγματα: Πόσο χρόνο αφιερώνει ο κόσμος σε κάθε είδος ΜΜΕ, και πόσο budget ξοδεύουν οι διαφημιζόμενοι σε κάθε είδος ΜΜΕ. Στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το ίντερνετ το ποσοστό της διαφημιστικής δαπάνης είναι σχετικά κοντά στο ποσοστό του χρόνου που διεκδικεί κάθε μέσο από την ημέρα των πολιτών. Στο mobile το ποσοστό της διαφημιστικής δαπάνης είναι δέκα φορές μικρότερο -άρα υπάρχουν ραγδαίες προοπτικές ανάπτυξης. Μόνο στα έντυπα μέσα ισχύει το ανάποδο. Οι διαφημιζόμενοι δίνουν το 1/4 της διαφημιστικής τους δαπάνης στα έντυπα. Οι αναγνώστες, όμως, δίνουν λιγότερο από το 1/10 του χρόνου τους σ' αυτά. Πρόκειται για μια ανισορροπία που δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ καιρό ακόμα. Για να ανατραπεί θα πρέπει η διαφημιστική δαπάνη να μειωθεί κατά 60-70%. Κι αν γίνει αυτό, τα περισσότερα από τα έντυπα που υπάρχουν θα κλείσουν.
Το εβδομαδιαίο περιοδικό Newsweek που σήμερα ανακοίνωσε ότι κλείνει τη χάρτινη έκδοσή του στους επόμενους μήνες, δεν θα είναι το τελευταίο. Τα έντυπα μέσα σβήνουν, επιταχυνόμενα κι αναπόφευκτα.
Η Innovation Media, μια αγγλο-ισπανική εταιρία συμβούλων στο χώρο των ΜΜΕ, βγάζει κάθε χρόνο εκθέσεις για την κατάσταση στην αγορά των εφημερίδων και των περιοδικών. Η φετινή "Innovations in Newspapers - 2012 World Report" περιέχει διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα, όπως άρθρα για το πώς πετυχαίνουν οι "λαϊκές" εφημερίδες της Βραζιλίας, το μυστικό της επιτυχίας της Daily Mail, το πώς χρησιμοποιούν εφημερίδες τα e-books και το πώς λειτουργεί το νέο newsroom του μεγαλύτερου ομίλου της Βενεζουέλας.
Κάπου εκεί μέσα, επίσης, θα βρεις κι ένα δικό μου άρθρο για την τάση των "θεματικών" apps με αφορμή το Electionism του Economist.
Αισθάνομαι άβολα να λέω "σας τα 'λεγα" αλλά κοίτα: Σας τα 'λεγα, δυο χρόνια πριν (και στο TEDxAthens, και αργότερα). Τα apps περιοδικών στο iPad αποδεικνύεται και στην πράξη ότι δεν τραβάνε, δεν είναι προϊόντα χρήσιμα, ευέλικτα ή συμβατά με τη χρήση του συγκεκριμένου μέσου, και τώρα ένας ένας οι εκδότες αρχίζουν να τα εγκαταλείπουν. Μετά τους Financial Times, ο εκδότης του Technology Review αποφάσισε να καταργήσει το app του περιοδικού καθώς βαρέθηκε να δίνει το 30% των εσόδων στην Apple και να παλεύει με μια τεχνολογία που στόχο έχει περισσότερο να κλειδώσει το περιεχόμενό του σε ένα πακετάκι πολλών MB, παρά να προσφέρει καλή εμπειρία ανάγνωσης στο χρήστη. Έγραψε κι ένα σχετικό κείμενο που έκανε τη γύρα των Ίντερνετς τις τελευταίες ημέρες.
But the real problem with apps was more profound. When people read news and features on electronic media, they expect stories to possess the linky-ness of the Web, but stories in apps didn't really link. The apps were, in the jargon of information technology, "walled gardens," and although sometimes beautiful, they were small, stifling gardens. For readers, none of that beauty overcame the weirdness and frustration of reading digital media closed off from other digital media.
Περισσότερη κουβέντα πάνω στο θέμα, με αφορμή αυτό το άρθρο, εδώ κι εδώ.
Τα παραδοσιακά βιντεάκια για τη νωχελική ραστώνη της τελευταίας εργάσιμης. Αυτή τη φορά κρατάνε λίγο παραπάνω.
1) Ένα ντοκιμαντέρ μιάμισης ώρας για τον Ρίτσαρντ Φάινμαν
Ο Φάινμαν (που έκανε και ένα πέρασμα από τον "Φεβρουάριο") ήταν μια φανταχτερή ιδιοφυία, και η ιστορία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα, πολύ διαφορετική από την ιστορία ενός τυπικού επιστήμονα. Δεν ήταν καθόλου τυπικός επιστήμονας. Δες το αποπάνω βίντεο ή διάβασε αυτό το βιβλίο, ή και τα δύο. (via)
Να μερικά μικρά και σημαντικά που καλό θα είναι να ξέρεις:
1. Το Twitter είναι μια παταγώδης εμπορική αποτυχία. Το Gawker αποκάλυψε νούμερα και στοιχεία για την εμπορική πολιτική του αγαπημένου (μου) κοινωνικού δικτύου, και είναι πολύ ανησυχητικά. Δε βγάζει λεφτά με τίποτα.
2. Ο Κρις Χιούζ, ένας πιτσιρικάς μέτοχος του Facebook αγόρασε το σχεδόν αιωνόβιο περιοδικό The New Republic. Σ' αυτή την επιστολή του εξηγεί το γιατί.
3. Το Instagram τώρα έχει αποτίμηση μισό δις δολάρια. Το Instagram. Να μια ωραία ανάλυση για το πόσο εξωφρενικό είναι αυτό το νούμερο.
4. Εδώ, ένα από τα πιο παραγνωρισμένα έργα του Σαλβαδόρ Νταλί: Το λογότυπο των γλειφιτζουριών Chupa Chups!
Βρήκα ετούτον εδώ τον πίνακα (εδώ από εδώ) και δε μπορούσα να μη τον μοιραστώ. Δείχνει τη μεταβολή της διαφημιστικής δαπάνης τους τελευταίους δύο μήνες στα ελληνικά ΜΜΕ. Συγκεκριμένα, το δίμηνο Ιανουάριος-Φεβρουάριος η δαπάνη έπεσε σε σχέση με το αντίστοιχο δίμηνο πέρυσι κατά 28%. Μόνο το Φεβρουάριο (που είναι ο λιγότερο προσοδοφόρος μήνας του χρόνου), η δαπάνη έπεσε το ιλιγγιώδες 32%.
Σκέψου το: Τα ελληνικά ΜΜΕ, επιχειρήσεις ζημιογόνες ή μετά βίας κερδοφόρες τις καλές τις εποχές, εισέπραξαν 32% λιγότερα λεφτά το Φεβρουάριο του '12 σε σχέση με τον (ήδη καταστροφικό, εν μέσω κρίσης) Φεβρουάριο του '11. Και βέβαια το "εισέπραξαν" είναι μια λέξη σχετική, καθώς οι διαφημιστικές δεν πληρώνουν, αλλά και να πλήρωναν η πτώση είναι τόσο κατακλυσμιαία, τόσο γιγάντια, που κάνει τις συνέπειες που βλέπουμε εκεί έξω να μοιάζουν ήπιες. Για τέτοιο καταποντισμό οι κατασχέσεις και τα λουκέτα και τα άρθρα 99 και τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων με απολειφάδια του παλιού πολιτικού κατεστημένου, και η υπεράσπιση γελοίων κεκτημένων σαν τη δημοσίευση των ισολογισμών από τα παραδοσιακά μαγαζιά είναι φαινομενα λίγα, είναι ήπια, είναι ένα τίποτα.
Γιατί τετοια νούμερα δεν δείχνουν μια αγορά σε κρίση: Δείχνουν μια αγορά που πρακτικά δεν υφίσταται, που νομίζει ότι υπάρχει μόνο και μόνο εξαιτίας της αδράνειας.
(α, και μια σημείωση: Όπως συνήθως, στη λίστα δεν υπάρχει αναφορά στο Ίντερνετ, το οποίο είναι άλλο πράγμα, δεν ανήκει στα media, είναι κάτι ξένο, εξωτικό, από άλλον πλανήτη. Κι εκεί, παρ' όλη την κατά τα άλλα εξάπλωση της διείσδυσης κλπ, τα παραδοσιακά φουσκωμένα νούμερα είναι για φέτος ανησυχητικά ξεφούσκωτα, απ' ό,τι ακούω)
Will you be my friend?
social media