πολιτική

Πες μου ότι δεν είμαι μόνος μου. Πες μου ότι το νιώθεις κι εσύ: Τις τελευταίες εβδομάδες σα να μας έχουν απάγει και τους δυο και να μας έχουν προσγειώσει σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Οι μέρες έχουν πάρει μια χροιά παράξενη τελευταία, σαν ένα «κλικ» να ‘χει γίνει και η πραγματικότητα να ‘χει αλλάξει, όχι πάρα πολύ (ο ήλιος ακόμα ανατέλλει στην ανατολή, ένα φεγγάρι βγαίνει τη νύχτα, στο βόρειο ημισφαίριο κάνει κρύο) αλλά εμφατικά, αν και ακατανόητα, σχεδόν ασυνείδητα.

Οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι και περίεργοι, μα κάποια στιγμή τις τελευταίες εβδομάδες η αφήγηση της κοινής μας μοίρας έπαψε να θυμίζει αρχαία τραγωδία, σα να φτάσαμε σε ένα διχαλωτό μονοπάτι και, παίρνοντας τη στροφή, ξεπεράσαμε ένα αόρατο όριο και πια αυτό που ζούμε ξαφνικά άρχισε θυμίζει περισσότερο μαγικό ρεαλισμό γραμμένο από λατινοαμερικάνο συγγραφέα με φαντασία πυροδοτημένη από γενναίες δόσεις αγουαρδιέντε.

Ένα πράγμα είναι σαφές: Η στροφή ήταν η ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου για το δημοψήφισμα.

Σκέψου πού ήμασταν τότε, σκέψου λίγο, την επαύριο της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου (την οποία κυβέρνηση και Τύπος μας παρουσίαζαν ως νίκη και ελπίδα) και δες λίγο που είμαστε τώρα, δυο εβδομάδες αργότερα: Με άλλο πρωθυπουργό, με ακροδεξιούς στην κυβέρνηση, με την αντιπολίτευση να είναι υπέρ της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου, με δύο ευρωπαϊκά κράτη να έχουν καινούριους και πράους και μειλίχιους τεχνοκράτες κυβερνήτες και με τα πράγματα που βλέπουμε και ακούμε να βγάζουν λίγο λιγότερο νόημα από αυτό (το ούτως ή άλλως περιορισμένο) που έβγαζαν προηγουμένως.

Ας τα πάρουμε όσο μεμονωμένα και σκόρπια είναι:

Read more

Ετούτο εδώ γράφεται μετά από την καταιγίδα σχολίων για την επεισοδιακή ακύρωση της παρέλασης και τις ιστορίες διαμαρτυρίας από όλη την Ελλάδα, που σου έχουν οπωσδήποτε ήδη τηγανίσει τον εγκέφαλο. Θεωρώ το τηγάνισμα δεδοδένο, λέγοντας τα εξής λίγα:

Όπως και σε όλα πράγματα, έτσι και στη διαμαρτυρία, σημασία δεν έχει μόνο το τί κάνεις, αλλά και το πώς το κάνεις. Ο πολιτισμός και η ανατροφή σου φαίνονται από το πώς τρως, το πώς μιλάς, το πώς κουβεντιάζεις και το πώς οδηγάς. Και φαίνονται και από το πώς διαμαρτύρεσαι όταν συμβαίνουν πράγματα που δεν σου αρέσουν. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίδιοι. Δεν είναι όλες οι διαμαρτυρίες ίδιες. Η ιδέα των μαθητών που, παρελαύνοντας, στρέφουν το κεφάλι από την άλλη όταν περνούν μπροστά από τους επισήμους εμένα μου φάνηκε πράξη σπουδαία, τρόπος διαμαρτυρίας πολιτισμένος, σοβαρός και εμπνευσμένος, και μπορώ να σου πώ ότι με συγκίνησε κιόλας.

Read more

Αγαπητέ Έλληνα πολιτικέ, έχω να σου πω το εξής: Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι τα γιαούρτια ή τα βρισίδια. Δεν είναι αυτό το χειρότερο πράγμα που σου συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Γιατί υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ανείπωτο και αναπόφευκτο, ένα δωράκι μυστικό που σου ‘ρχεται από μια πηγή σκληρή κι αμείλικτη: Την Ιστορία.

Εξηγούμαι:

Υπάρχουν τρεις λόγοι για να πάει κάποιος να γίνει πολιτικός: Το κέρδος, η μούρη και η υστεροφημία. Όλες οι χώρες του κόσμου έχουν ανθρώπους που με τη θέλησή τους πάνε και γίνονται πολιτικοί, και ανάλογα με τα κίνητρά τους μπορεί κάποιος να βγάλει ένα συμπέρασμα και για την ποιότητα της χώρας και για τα μυαλά των ψηφοφόρων της.

Εδώ στην Ελλάδα το πολιτικό προσωπικό είχε πάντα ως κίνητρο κυρίως το δεύτερο: Ο Έλληνας ο Μαυρογιαλούρος ήθελε πάντα να γίνει ο πρόεδρας του χωριού, ο μεγάλος, ο ένας, ο αρχηγός. Το άλλο κίνητρο, το κέρδος, συνήθως έρχεται παράπλευρα. Κανένα λαμόγιο στην ιστορία της απατεωνιάς δεν έγινε πολιτικός μόνο και μόνο για να βγάλει λεφτά. Αυτός δεν είναι ούτε ο καλύτερος ούτε ο ευκολότερος τρόπος να το καταφέρεις. Για να γίνεις πολιτικός στην Ελλάδα πρέπει περισσότερο ψώνιο να είσαι, παρά λαμόγιο.

Και υπάρχει και το τρίτο κριτήριο.

Read more

Εδώ και λίγες δεκάδες ώρες κάνει το γύρο των Ελληνόφωνων Ίντερνετς αυτό εδώ το άρθρο της εκ Σουηδίας ορμώμενης Καΐσα Έκις Έκμαν (ελπίζω να το γράφω σωστά) η οποία ταξίδεψε πρόσφατα στην Ελλάδα και έγραψε σε μεγάλη εφημερίδα της χώρας τη γνώμη της γι’ αυτά που είδε. Μπορείς να διαβάσεις μια Ελληνική μετάφραση εδώ (δεν μπορώ να κρίνω την ποιότητά της, γνώστες των Σουηδικών μπορούν να με διαφωτίσουν).

Πήγαινε και μετά τα ξαναλέμε, περιμένω.

Λοιπόν: Η γνώμη της είναι, λίγο πολύ, όσα λέει το “κίνημα” των αγανακτισμένων, η αριστερά, η δεξιά, όλοι οι υπερασπιστές της Ελληνικής αθωότητας σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία που μας πολεμάνε δηλαδή, αλλά απέκτησε δυναμική και συζητιέται πολύ επειδή ο άνθρωπος που τα γράφει είναι μια ξένη, και δη από τη σοσιαλιστική Σουηδία, και άρα ουδέτερη, και άρα πιο αξιόπιστη.

Τα επιχειρήματα είναι τα γνωστά: Οι Έλληνες δεν είναι τεμπέληδες, δουλεύουν πιο πολύ απ’ όλους τους Ευρωπαίους, πληρώνονται ψίχουλα, τα δάνεια δεν χρησιμοποιούνται για το καλό του λαού αλλά κρύβονται και χάνονται και κανείς δεν ξέρει πού πάνε, και η χώρα υποφέρει στη θηλιά του ευρώ που δεν υποτιμάται κατά βούληση, τα γνωστά. Το πρόβλημα με όλα αυτά, φυσικά, είναι ότι αν και περιέχουν και αλήθειες, πρόκειται για αλήθειες μισές, και άρα παραπλανητικές, και άρα ανακριβείς.

Read more