Πήρα μια συνέντευξη από τον Τζάστιν Χάλπερν, τον τύπο που έγραφε το @shitmydadsays, και μετά έγραψε το “Sh*t My Dad Says” και τώρα γράφει το “$#*! My Dad Says”. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τώρα στα Ελληνικά (εγώ το μετέφρασα) και τη συνέντευξη μπορείς να τη διαβάσεις στο Esquire που κυκλοφορεί. Από κάτω έχω το ορίτζιναλ κείμενο, το εγγλέζικο, που έχει πιο πολλή πλάκα.
In the book your dad comes across consistently awesome. Neither you nor your brothers seem to be anything like him. How come?
Ha, wow, well, I sometimes think I’m awesome. On occasion. Eh, no, you’re right, I’m not that awesome. I think to be honest we don’t really have the balls he does, to say whatever we want, whenever we want. I don’t think that’s a learned behavior.
Ένα ένα όλα τα μεγάλα περιοδικά του πλανήτη βγάζουν iPad applications, όχι επειδή αυτό έχει εμπορικό νόημα ή είναι το αντίδοτο στην κρίση, αλλά γιατί κάτι πρέπει να κάνεις, να περνάει η ώρα, να φανεί ότι προσπαθείς. Κι εγώ σκάω τα 4ευρα, πειθήνιος, δοκιμάζοντας interfaces, προσπαθώντας να βρω κάτι που να μου αλλάξει γνώμη. Μετά τον New Yorker που κατέβασα την προηγούμενη εβδομάδα, ήρθε και το καινούριο Esquire. Ετούτο είναι από άλλη εταιρία, με λίγο διαφορετικό UI. Μόλις το ανοίγεις, βλέπεις την οθόνη να πλημμυρίζει απ’ τη μουράκλα του Χαβιέ Μπαρδέμ. “Γουέλκαμ”, σου λέει.
Ο New Yorker, ένα περιοδικό το οποίο αποκαλώ “Ο” και όχι “το” για να δείξω ότι είμαι σοφιστικέ και κοσμοπολίτης, είναι το καλύτερο περιοδικό του κόσμου, κι αυτό δεν το λέω μόνο για να φανώ σοφιστικέ και κοσμοπολίτης. Το διαβάζω χρόνια, για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα το συλλέγω κιόλας, και πάντα πίστευα πως όταν πάψω να ασχολούμαι με περιοδικά, αυτό θα είναι το τελευταίο που θα συνεχίσω να διαβάζω για πάντα. Πράγμα που με έκπληξη συνειδητοποιώ, σκεπτόμενος τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες, ότι δεν ισχύει. Γιατί στην ουσία έχω ήδη σταματήσει να διαβάζω περιοδικά. Από τότε που κάτι άλλαξε.
Από τότε που μπήκε στη ζωή μου το iPad.
Από τότε που το δοκίμασα (και στη συνέχεια το αγόρασα) σπάνια πιάνω στα χέρια μου περιοδικά (ή βιβλία, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση). Το Wired, το άλλο περιοδικό που διάβαζα πιστά,το ξεφυλλίζω πια στα γρήγορα, και μετά μπαίνω στο Ίντερνετ και βάζω στο Instapaper τα σημαντικά άρθρα. Η στοίβα με τα αδιάβαστα (λάθος: “τους αδιάβαστους”) New Yorker ψηλώνει ολοένα. Βλέπεις, σε όλες τις φάσεις της ζωής μου που διάβαζα περιοδικά (στην τουαλέτα, στο κρεβάτι πριν το νάνι) πλέον χρησιμοποιώ το iPad, που έχει άρθρα να διαβάσω, αλλά έχει και Angry Birds, έχει και Twitter. Και τώρα κοίτα, πάνω στην ώρα. Ο New Yorker βγήκε και στο iPad (iTunes link). Κατέβασα το πρώτο τεύχος ( €3.99!) και το διάβασα. Τι κατάλαβα;
Μπορεί όπως κι εγώ να είσαι άνθρωπος πολυάσχολος, να μην έχεις πολύ χρόνο για χάζεμα ή χάσιμο. Μπορείς επίσης όπως κι εγώ να σου αρέσουν αυτά τα μεγάλα άρθρα, τα δημοσιογραφικά, που είναι ξερωγώ δέκα χιλιάδες λέξεις για έναν πάστορα από τον Αμερικάνικό Νότο, ή δεκαοχτώ χιλιάδες λέξεις για το παράνομο εμπόριο διαμαντιών στο Κονγκό. Τέτοιες ιστορίες, αληθινές και καλογραμμένες, που μπορείς να τις διαβάσεις σε μια καθισιά, αλλά δεν μπορείς να τις διαβάσεις στο γραφείο, κοιτάζοντας την οθόνη του γκομπιούτερ. Σου έχω ξαναγράψει για το longform.org, που συγκεντρώνει κάμποσες από δαύτες, από τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, για να μην ψάχνεις. Σου ‘χω γράψει και γι’ αυτά τα βιβλία, που κυκλοφορούν κάθε χρόνο και περιέχουν τα καλύτερα τέτοια κείμενα της χρονιάς, τα βραβευμένα, τα τοπ οφ δε τοπ. Αλλά δεν σου έχω γράψει για τον καλύτερο τρόπο να τα διαβάζεις αυτά τα κείμενα, και αυτό ήταν παράλειψη. Γιατί καλά είναι τα περιοδικά, αλλά άντε να έχουν ένα τέτοιο μέσα στο κάθε τεύχος. Το πολύ δύο. Καλά και τα βιβλία, αλλά μια φορά το χρόνο βγαίνουν, δε φτουράνε. Και καλό και το κομπιούτερ, αλλά άντε βγάλε τα μάτια σου δυο ώρες για να διαβάσεις κάτι τέτοιο.
Διάβασα το εξής post του ιδρυτή του Wired Κέβιν Κέλι, ο οποίος έκανε ακριβώς την ίδια ανακάλυψη: Το Instapaper είναι ένα εργαλείο που σου επιτρέπει να bookmark (ρήμα!) τα κείμενα που θέλεις. Αφού βάλεις ένα bookmark που λέγεται “read later” στον browser σου, ψαχουλεύεις στα Ίντερνετς, βρίσκεις αυτά που σε ενδιαφέρουν (στο longform.org ή αλλού), και τα μαρκάρεις με το read later για να κάνεις αυτό που λέει: Να τα διαβάσεις αργότερα. Μετά πας στο iPad, το iPod Touch ή το iPhone και κατεβάζεις το application του Instapaper. Κάνεις log-in και νάτα τα posts που έχεις μαρκάρει, έτοιμα να τα διαβάσεις -και οffline άμα λάχει. Το πιο ωραίο είναι το εξής: Τα posts στα δείχνει “γυμνά” από διαφημίσεις και σχεδιαστικές τζιριτζάτζουλες των sites, με ωραία fonts, σαν να διαβάζεις e-book. Η εμπειρία στο iPad είναι καταπληκτική. Παρ’ όλο που το μηχανηματάκι έχει διάφορα προβλήματα στην ανάγνωση (περιγράφονται αναλυτικά εδώ), γι’ αυτή τη δουλειά είναι ό,τι πρέπει.
Το μόνο πρόβλημα (σε πολλά εισαγωγικά) που μένει είναι το να βρίσκεις υλικό για να το διαβάζεις έτσι. Ο Κέβιν Κέλι αποφάσισε να φτιάξει μια λίστα με τα καλύτερα δημοσιογραφικά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ, για να πάρεις ιδέες και να τα instapaper (ρήμα!) για να τα διαβάσεις στο δικό σου iPad/iPhone/άντε και PC. Εγώ του πρότεινα δύο: Αυτό κι αυτό.
Εδώ και δύο μέρες ο Αμερικανός Τζον Ίσνερ και ο Γάλλος Νικολά Μαχούτ αγωνίζονται για τη νίκη στο δεύτερο γύρο του Γουίμπλεντον. Χτες πάλευαν μέχρι που νύχτωσε και ήταν ισοπαλία, 2-2 σετ και 18-18 γκέιμς στο τάι μπρεϊκ. Σήμερα μπήκαν και συνέχισαν στο ίδιο βιολί: Έχοντας συμπληρώσει 10 ώρες παιχνιδιού, το μεγαλύτερο αγώνα στην ιστορία του αθλήματος, έφτασαν στο 59-59 πριν τους σταματήσει πάλι ο διαιτητής. Το εξαντλητικό παιχνίδι που έχει πλέον τη δική του σελίδα στη Wikipedia, έγινε trending topic στο Twitter καταπάνω στην κάψα του 4ου ομίλου στο Μουντιάλ, και έφερε τον σχολιαστή του Guardian που έκανε liveblogging σε παροξυσμό δημιουργικότητας και φαντασίας, όταν οτιδήποτε είχε να πει σε σχέση με το τένις είχε πια (10 ώρες μετά!) τελειώσει. Απολαυστικά δείγματα:
But none of this means a thing to the Everlasting Zombie Tennis Players on Court 18. They hear nothing but the thud of the ball off their racket and the sonorous tones of their Zombie Umpire. They can think of nothing beyond their next trudge to the chair for a short sit down before the ordeal begins again anew. They have forgotten all about Wimbledon and the world beyond the backstop.
Να ένα flickr pool με κατόψεις πόλεων που δείχνουν σε ποιά σημεία φωτογραφίζουν περισσότερο οι τουρίστες και σε ποια οι μόνιμοι κάτοικοι. Τα μπλε σημεία δείχνουν ντόπιους, τα κόκκινα τουρίστες (τα κίτρινα μπορεί να είναι οτιδήποτε από τα δύο). Από πάνω βλέπεις την Αθήνα. Να η Νέα Υόρκη:
Το λοιπόν: Αυτό είναι ένα review του Wired application για το iPad, που κοστιζει €3.99 και περιέχει το τεύχος Ιουνίου του περιοδικού. Το δοκίμασα στο iPad που μου έχει στείλει το Public και τεστάρω εδώ και μερικές εβδομάδες, και όταν λέω “το δοκίμασα” εννοώ ότι το διάβασα αντί για το χάρτινο τεύχος του περιοδικού, στο οποίο είμαι συνδρομητής, και το οποίο μου ήρθε λίγες μέρες αργότερα. Κατέληξα σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Όπως γίνεται με τα περισσότερα πράγματα, εδώ στην Ελλάδα καθόμαστε και ασχολούμαστε με θέματα που σε πιο εξελιγμένες χώρες είναι λυμένα, είναι μη-θέματα, λες και πρόκειται για πολύπλοκα και πολυδαίδαλα μυστήρια που χρειάζονται την άμεση επέμβαση του κράτους-σωτήρα. Όπως το πανεπιστημιακό άσυλο, ας πούμε. Ή το Άρθρο 16 του Συντάγματος. Ή τα blogs. A, τα blogs. Τα οποία στο μυαλό του μέσου πολιτικού/νοικοκυραίου είναι “κάτι στο ίντερνετς” πολύ κακό και ανεξέλεγκτο, και στο μυαλό του μέσου κακομοίρη που πληρώνει broadband το πεδίο δόξης που του αξίζει, σαν στα όνειρα που βλέπει τον εαυτό του Τράγκα.
To θέμα της “ανωνυμίας” των blogs ανακινήθηκε τώρα επειδή κάποιο από αυτά τα “φτηνά” ειδησεογραφικά έγραψε κάτι για την Άννα Διαμαντοπούλου, και δεν μπορούνε να βρούνε ποιος το ‘γραψε, οπότε σύμφωνα με το δημοσίευμα των “ΝΕΩΝ” “κυβερνητικά στελέχη” λένε πως “κάτι πρέπει να γίνει” και αυτό το κάτι, λέει, θα πρέπει να είναι κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό το αδιανόητο που έκαναν στην Ιταλία, όπου παρουσιάστηκε νόμος που αναγκάζει τους bloggers να δηλώσουν τα στοιχεία τους ή να τους το κλείσουν -λες και είναι καρτοκινητά δηλαδή (έτσι γράφουν τα ΝΕΑ, τουλάχιστον -στην πραγματικότητα στόχος του νόμου είναι οι ISPs, που αναλαμβάνουν την ευθύνη για ό,τι κάνουν οι χρήστες του Ίντερνετ).
Πράγμα, όπως καταλαβαίνεις, ανεφάρμοστο, σαν να προσπαθείς να σβήσεις τη φωτιά με γραφειοκρατία. Θα κάνω μια απόπειρα να εξηγήσω το γιατί όσο πιο ψύχραιμα μπορώ:
και τώρα γράφει το “$#*! My Dad Says”. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τώρα στα Ελληνικά (εγώ το μετέφρασα) και τη συνέντευξη μπορείς να τη διαβάσεις στο Esquire που κυκλοφορεί. Από κάτω έχω το ορίτζιναλ κείμενο, το εγγλέζικο, που έχει πιο πολλή πλάκα.
