Πολίτη! Έρχονται οι εκλογές! Δεν ξέρω γιατί. Η θητεία της κυβέρνησης δε λήγει. Σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία θα πίστευε κανείς ότι οι εκλογές είναι μια περιπέτεια πολυδάπανη, ο λαϊκισμός που προϋποθέτουν αχρείαστος κι επικίνδυνος. Μπορεί! Μπορεί ο κυριότερος λόγος που γίνονται οι εκλογές να είναι το ότι ο Αντώνης ο Σαμαράς θέλει πάρα πάρα πολύ να γίνει πρωθυπουργός. Ποιος ξέρει! Το σίγουρο είναι ότι πολύ σύντομα θα κληθείς για μια ακόμα φορά να αποφασίσεις ελεύθερα και ανεμπόδιστα ποιοι συμπολίτες σου θα σε εκπροσωπούν στη Βουλή των Ελλήνων, και ποιο πολιτικό κόμμα θα αναλάβει να σχηματίσει την κυβέρνησή σου. Μπορείς να αποφασίσεις με τη σοφία, τη σοβαρότητα και τη σωφροσύνη που έδειξες σε όλες τις μέχρι τώρα εκλογικές αναμετρήσεις.
Ή μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.
Διάβασε την παρακάτω καταγραφή των σημερινών πολιτικών δυνάμεων, όπως την έκανα με το υποκειμενικό μου διανοητικό φίλτρο και σύμφωνα με την εντελώς προσωπική μου γνώμη. Περιγράφω και κρίνω τα κόμματα και τους ψηφοφόρους τους με κριτήρια αμφιλεγόμενα. Θα σου είναι εντελώς άχρηστη στην τελική σου απόφαση; Πιθανότατα! Μα σκέψου: Η τελική σου απόφαση δεν έχει και πολλή σημασία. Γιατί είσαι ένας. Δε φτάνεις να επηρεάσεις τη θέληση του λαού που ψηφίζει για βουλευτή το Γιώργο Ανατολάκη και τον υπαστυνόμο Θεοχάρη, που γεμίζει το Δελφινάριο, που στέκεται αριστερά στις κυλιόμενες σκάλες, που βλέπει στην τηλεόραση το Λαζόπουλο, που οδηγεί μιλώντας στο κινητό και μαθαίνει τα νέα από το τρομπαρκτικό.
Αλλά εντάξει, κουβέντα να γίνεται. Δες!
(τα κόμματα είναι με τυχαία σειρά)
ΠΑΣΟΚ
Όποιος ψηφίσει ΠΑΣΟΚ σε ετούτες εδώ τις εκλογές προφανώς έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και σε προηγούμενες. Γιατί δεν φαντάζομαι κάποιον ψηφοφόρο άλλου κόμματος να λέει “Α, τώρα που ήρθε ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος ετούτο είναι ένα άλλο κόμμα, αυτό θα ψηφίσω”. Βεβαίως, ποιος ξέρει, οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα.
Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος είναι μια πιστή ενσάρκωση του τέρατος που είναι το ΠΑΣΟΚ (μια από πολλές) απλά χωρίς το μυστακοφόρο παρελθόν και με περισσότερο μπλα μπλα. Δεν είναι αυτό που λέμε “καθαρός και άφθαρτος”. Είναι φθαρμένος. Όσο δεν παίρνει. Κι αυτό που ενσαρκώνει είναι κάτι πολύ άσχημο.
Το ΠΑΣΟΚ δε φταίει για την κατάρρευση της χώρας επειδή είναι το κόμμα που κυβερνάει 22 από τα τελευταία 31 χρόνια (αν μετράω σωστά). Φταίει επειδή οι πολιτικές του δεν οδήγησαν μόνο στην οικονομική κατάρρευση, αλλά και στην πολιτική, την πολιτισμική και την αξιακή. Όχι ότι είχαμε ως χώρα αξίες και κουλτούρα πριν, δεν είχαμε, αλλά τα τελευταία 30 χρόνια μας παρουσιάστηκε η ευκαιρία να διεισδύσουμε σε ένα διεθνές περιβάλλον που τις είχε, και το ΠΑΣΟΚ έκανε ό,τι μπορούσε για να μείνουμε αμόλυντοι κι ανεπηρέαστοι. Ο Ανδρέας ο Παπανδρέου, πολύ δημοκρατικά, αφαίρεσε το μονοπώλιο της λαμογιάς από τους πλούσιους και τους δυνατούς, και πρόσφερε την ευκαιρία για εύκολο πλουτισμό σε όλους εις βάρος όλων. Αυτό το “εις βάρος όλων” δεν έγινε ποτέ σαφές σε κανέναν, βέβαια, έμεινε κάπως μυστικό, σκουπίστηκε κάτω απ’ το χαλί, και εξακολουθεί να μην έχει γίνει καθολικά αντιληπτό ακόμα και σήμερα. Έτσι η πολιτική μας κουλτούρα εδραιώθηκε, και γίναμε ένα μετα-σοσιαλιστικό κράτος μικρολωποδυτών που έκλεβαν λίγο λίγο μέχρι που αυτοί που μας δάνειζαν τα κλοπιμαία το κατάλαβαν, και σταμάτησαν.
Αν ακόμα και σήμερα ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ, τελευταίος των Μοϊκανών, αμετανόητος, σημαίνει ότι έχεις τη φωλιά σου λερωμένη. Κάτι έχεις κάνει, δε μπορεί. Έχεις χτίσει αυθαίρετο, έχεις παράνομο πανωσήκωμα, κλειστό ημιυπαίθριο, τουλάχιστον ένα συγγενή μέχρι δευτέρου βαθμού διορισμένο στο δημόσιο, τουλάχιστον μία πηγή χρηματοδότησης απευθείας από το κράτος (σύνταξη, επίδομα, χαμηλότοκο δάνειο, κάτι). Αν δεν έχεις κάνει τίποτα απολύτως, αν ψήφιζες και ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ επειδή “το πιστεύεις”, χμ, ναι, ΟΚ. Εντάξει.
Να πω επίσης πως αν ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ σε θεωρώ πιο ένοχο από όλους τους αποκάτω γι’ αυτό που μας συμβαίνει. Στη θέση σου θα ντρεπόμουν να πω στις δημοσκοπήσεις τι ψηφίζω. Ή στους φίλους μου. Ή να υπάρχω.
Αυτά είχα να πω για όσους ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ.
(Α, και τα ονόματα “Ραγκούσης”, “Διαμαντοπούλου” κλπ. Δεν αποτελούν άλλοθι. Ξέρεις τι λένε για τις εξαιρέσεις και τον κανόνα)
Νέα Δημοκρατία
Η Νέα Δημοκρατία δεν ήταν πάντα το “ΠΑΣΟΚ2”, έγινε σχετικά πρόσφατα νομίζω, ίσως όταν ο Κώστας ο Μητσοτάκης ο Μιλτιάδης ο Έβερτ παρέδωσε τη σκυτάλη στον πιο βαριεστημένο πολιτικό της σύγχρονης ιστορίας. Κάποτε ήταν ένα δεξιό λαϊκό κόμμα. Το πρόβλημα είναι ότι τα δεξιά λαϊκά κόμματα στηρίζονται σε μια συγκεκριμένη εκλογική βάση, συνήθως την αστική τάξη. Εδώ σ’ αυτή τη χώρα δεν είχαμε ποτέ αστική τάξη. Έτσι η μόνη εκλογική βάση που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο κόμμα στη μοντέρνα Ελλάδα ήταν η ενιαία, κακομαθημένη (από το ΠΑΣΟΚ) μεσαία τάξη, η ακραία συντηρητική (καθώς ποτέ δεν είχε πρόσβαση σε αξιόλογη παιδεία) και κρατικοδίαιτη. Η δεξιά παραδοσιακά, εξ’ ορισμού, ακολουθεί πιο φιλελεύθερες πολιτικές, είναι κατά του μεγάλου κράτους και των σοσιαλιστικών ιδεών, αλλά αυτά δεν περνάνε εδώ. Εδώ τις Θάτσερ τα συνδικάτα τις έχουνε για πρωινό. Όχι ότι είχαμε ποτέ Θάτσερ (πού να τη βρούμε, εδώ;.) Έτσι η Νέα Δημοκρατία έγινε το ΠΑΣΟΚ2, με λίγο περισσότερο εθνικοπατριωτισμό και Παναγίτσα, αλλά κατά τα άλλα ολόιδια, δημόσιο, προσλήψεις, δημόσια έργα στους όψιμους φίλους μας, επιδόματα, τα γνωστά. Στα πέντε χρόνια της (τρόπος του λέγειν) διακυβέρνησης του ΚΚΚΚ (κάποτε καταλληλότερου Κώστα Καραμανλή) το ΠΑΣΟΚικό πρότυπο των προσλήψεων, της αλλεργίας στις μεταρρυθμίσεις, του υπερδανεισμού και της εθελοτυφλίας ακολουθήθηκε πιστά, και η εκλογική πελατεία του κόμματος εξυπηρετήθηκε αναμενόμενα. Αλλά φυσικά δεν χόρτασε. Τι να πρωτοφάς σε πέντε χρόνια.
Είναι προφανές ότι αν σ’ αυτές τις εκλογές πας να ψηφίσεις Νέα Δημοκρατία, είναι επειδή δεν έχεις χορτάσει ακόμα. Είναι φυσιολογικό. Δυστυχώς δύο πράγματα θα σε απογοητεύσουν: Πρώτον, τελείωσε το φαΐ. Λυπάμαι, ήρθατε αργά στο πάρτι. Δεύτερον, ο νέος αρχηγός που έχεις είναι σαν το φράγκιο: Εντελώς ασταθής. Σε αντίθεση με το νωχελικό, προβλέψιμα παθητικό ΚΚΚΚ, ο Αντώνης Σαμαράς είναι εκρηκτικός, αναπάντεχος, και πραγματικά ανεπανάληπτος στην ικανότητά του να κάνει μνημειώδη λάθη. Μοιάζει να μην έχει καμία πυξίδα (ηθική, λογική, πολιτισμική) πέρα από τον απροκάλυπτο πόθο του να κυβερνήσει και την Παναγιά, που χρησιμοποιεί ως μάντρα. Κι έχει τριγύρω του κάτι φυσιογνωμίες ανεκδιήγητες, που εξασφαλίζουν πως αν κάτι μπορεί να πάει στραβά σε μια κυβέρνηση Σαμαρά, θα πάει.
Εσένα, βεβαίως, αυτό δε σε νοιάζει. Νέα Δημοκρατία ψηφίζεις. Άρα μάλλον ούτε εσύ έχεις καμία πυξίδα, ηθική, λογική ή πολιτισμική. Βγήκες από αυτά τα σπλάγχνα. Είσαι ΠΑΣΟΚος2. ΠΑΣΟΚος, απλά πιο πεινασμένος.
(Α, και τα ονόματα “Κυριάκος” και “Μητσοτάκης” κλπ. Δεν αποτελούν άλλοθι. Ξέρεις τι λένε για τις εξαιρέσεις και τον κανόνα)
UPDATE: Τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας επιβεβαιώνουν τα παραπάνω στο έπακρο. Τι ωραίο συναίσθημα, η επιβεβαίωση!
ΚΚΕ
Η μόνη δικαιολογία για να ψηφίζει κανείς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος είναι η γεροντική άνοια. Υπήρχε και μια δεύτερη, αλλά καταργήθηκε πριν από πολλές δεκαετίες (η λοβοτομή).
Το ΚΚΕ δεν είναι πολιτικό κόμμα, είναι ένα ενεργειακό πεδίο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, εντός του οποίου δε λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι. Για το ΚΚΕ δεν έχει καμία σημασία ο κόσμος και η Γη και το σύμπαν: Σημασία έχει το Δόγμα, και το Δόγμα επιβάλλει αλληλεγγύη στην κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας, απολύσεις στην Τυποεκδοτική, άρνηση υπακοής στο Σύνταγμα του κράτους στη Βουλή του οποίου συμμετέχουμε, κάτω το Μνημόνιο, έξω το ΝΑΤΟ, έξω οι ξένοι, μέσα εμείς, αλλά όχι όλοι.
Το ΚΚΕ είναι το κόμμα του ανθρώπου που, απηυδισμένος από έναν κόσμο περίπλοκο, δύσκολο, αποφασίζει να ξεφύγει σε έναν άλλο, πιο απλοϊκό και ξεκάθαρο, φανταστικό μεν, και γεμάτο με αντιφάσεις, αλλά λιγότερο ελεύθερο, κι έτσι πιο κατανοητό. Το ΚΚΕ είναι σαν τον πλανήτη του Avatar. Ή σαν τα βαριά παραισθησιογόνα.
Επίσης το ΚΚΕ είναι το ένα από τα δύο κόμματα που έχει τακτικό ιδιωτικό στρατό. Του ΚΚΕ είναι ο καλύτερος: Το ΠΑΜΕ είναι μια ασύγκριτη πολιορκητική δύναμη που εισβάλλει και καταλαμβάνει ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους κατά βούληση χωρίς καμία συνέπεια, μόνιμα στο απυρόβλητο, με τη συνοφρυωμένη ισχύ της ενάρετης οργής.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ΚΚΕ είναι ότι έχει πείσει τον κόσμο ότι υπάρχει.
(Αν ψηφίζεις ΚΚΕ τσέκαρε το mouse σου, κάτι πατιέται λάθος κι έφτασες μέχρι εδώ).
ΣΥΡΙΖΑ
Θα πίστευε κανείς, διαβάζοντας τα παραπάνω, πως θεωρώ το ΚΚΕ το χειρότερο πράγμα στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδος και της Γης. Θα έκανε λάθος. Το χειρότερο πράγμα στο πολιτικό σύστημα του γαλαξία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
UPDATE: Αυτό δεν είναι ακριβές. Ό,τι να ‘ναι γράφω. Το ΚΚΕ είναι μόλις το τέταρτο χειρότερο πράγμα στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις το τρίτο. Το δεύτερο είναι ο Αντώνης Σαμαράς, και το χειρότερο πράγμα είναι φυσικά οι Ναζί, που δεν τους υπολόγιζα γιατί δεν τους θεωρούσα μέχρι τώρα μέρος του “πολιτικού συστήματος”, αλλά μέρος ομάδων όπως η Μαφία, η Κου Κλουξ Κλαν, οι Λάνιστερ κλπ.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι οφείλει να καλύπτει ένα κομμάτι της Αριστεράς που κουβαλάει ιδέες πολύ σημαντικές, ιδέες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μετανάστευσης, οικολογίας, που για εμένα ας πούμε έχουν σημασία. Χρειάζεται να υπάρχει μια πολιτική δύναμη που να τις υπηρετεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι είχε αυτό το ρόλο, αποτυγχάνει οικτρά. Και γι’αυτό μου τη βιδώνει επιπλέον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα, σα τη Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ. Είναι συνονθύλευμα συνιστωσών, πράγμα που σημαίνει ότι σχεδόν όλα τα μέλη του διαφωνούν μεταξύ τους για βασικά πράγματα (αν πρέπει να έχουμε ευρώ, αν έχουμε χούντα), τα περισσότερα αντιπαθιούνται κιόλας, και κάμποσα μισιούνται με πάθος. Κι αυτό βγαίνει στον κόσμο.
Κάποτε δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ή τουλάχιστον, δεν ήταν τόσο χάλια. Κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ (ή Συνασπισμός, ή όπως λεγόταν) ήταν λίγο λιγότερο άθλιος, αρκετά ώστε (με το ακόμα λιγότερο μυαλό μου) ενίοτε να τον ψηφίζω κιόλας, να είναι αυτός (πότε πότε, όχι πάντα) η αρνητική μου προς το σύστημα ψήφος. Πολλά χρόνια πριν μιλάμε.
Συνήθως όταν ακούγονται πολλές φωνές σε μιαν Ελληνική παρέα, στο τέλος δεν κερδίζει αυτός που είναι ψύχραιμος και λογικός -κερδίζει αυτός που έχει τη δυνατότερη φωνή. Έτσι με τα χρόνια οι λογικές και ψύχραιμες φωνές λάκισαν, φυλλορρόησαν, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, και έτσι στο ΣΥΡΙΖΑ έμειναν μόνο αυτοί που ξελαρρυγγιάζονται, και το πιο εύκολο πράγμα στη Γη είναι να ξελαρρυγγιάζεσαι εναντίον.
Τι ποιού; Των πάντων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα του όχι. Πολιτεύεται σαν τα πάντα να είναι τέλεια σ’ αυτήν εδώ τη χώρα, και σαν κάθε αλλαγή ή μεταρρύθμιση να αποτελεί επίθεση σ’ αυτή την απόλυτη τελειότητα που ζούμε. Είναι πιο εύκολο έτσι. Δε χρειάζεται να αρθρώσεις πολιτικό λόγο ή να κάνεις οποιαδήποτε πρόταση όταν είσαι εξ’ ορισμού αντίθετος στα πάντα. Αρκεί να λες μόνο όχι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κωμικοτραγικό πάτσγουορκ ετερόκλητων φανατικών που συμπεριφέρονται σαν τη δύστροπη γριά που υπάρχει σε κάθε πολυκατοικία, που ζει για να τσακώνεται με όλους. Η συμπεριφορά αυτή, όπως και της γριάς, δεν είναι ποτέ εποικοδομητική και χρήσιμη. Απλά κάνουν φασαρία και τους εκνευρίζουν όλους στην πολυκατοικία.
Η απλοϊκότητα της αντίδρασής τους, βεβαίως, έχει πολύ μεγάλη απήχηση στους ανθρώπους που βρίσκουν περίπλοκο το σύγχρονο κόσμο. Το Μνημόνιο είναι δεκάδες χιλιάδες λέξεις. Το “όχι” έχει μέσα μόνο τρία γράμματα. Πιο εύκολο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τα άλλα κόμματα της στείρας αντίδρασης, εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ευκολία του μηνύματός του. Βεβαίως, όταν χρησιμοποιείς μόνο μονοσύλλαβες λέξεις για πάρα πολύ καιρό (”όχι”, “ουγκ”), ξεχνάς να χρησιμοποιείς καλά τη γλώσσα. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να “προτείνει λύσεις” γελάει ο κόσμος, θυμίζει κάτι σε ΚΚΕ.
Και σίγουρα, όταν γίνεσαι απλοϊκός και μονοδιάστατος, αναπόφευκτα γίνεσαι και ψεύτης και υποκριτής, το καλύτερο δεκανίκι για το σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμάς.
Δημοκρατική Αριστερά
Λοιπόν, αυτό είναι κάτι περίεργο, απευθείας παράγωγο της Ελληνικής Κρίσης. Κοίτα να δεις πράγματα.
Η Δημοκρατική Αριστερά, αν κατάλαβα καλά, γιατί δεν το παρακολούθησα από την αρχή, είναι τα λιμά του ΠΑΣΟΚ μαζί με κάτι ξέμπαρκους που ξέφυγαν από τη χάβρα του ΣΥΡΙΖΑ και, τρεκλίζοντας σα σαστισμένα κοτόπουλα, κατέληξαν εκεί.
Η Δημοκρατική Αριστερά δυσκολεύεται να αρθρώσει πολιτικό λόγο γιατί δεν έχει πολιτική υπόσταση. Είναι αντιμνημονιακή για λόγους λαϊκισμού, αλλά ταυτόχρονα υποτίθεται ότι είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων (που προβλέπονται στο Μνημόνιο). Το κόμμα της Τζούλιας Αλεξανδράτου έχει σαφέστερη πολιτική ταυτότητα. Ο λόγος που εμφανίζεται στα γκάλοπ είναι το ότι δεν ξέρει κανένας τι είναι. Ακούνε “Δημοκρατική Αριστερά” και το φαντάζονται ως το αντίθετο του ΚΚΕ (που είναι η χουντική αριστερά), δηλαδή κάτι καλό.
Η Δημοκρατική Αριστερά όταν λέει ένα πράγμα λέει ότι μας ψεκάζουν.
Η Δημοκρατική Αριστερά όταν λέει δύο πράγματα πέφτει σε αντιφάσεις.
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι, κατά μία έννοια, το ΠΑΣΟΚ χωρίς την ισχύ.
Η Δημοκρατική Αριστερά, στην ουσία, δεν υπάρχει.
Αυτά έχω καταλάβει για τη Δημοκρατική Αριστερά.
Ανεξάρτητοι Έλληνες
Θα έλεγε κανείς ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες (Ανεξέλληνες) είναι η Δημοκρατική Αριστερά της Δεξιάς, αλλά αυτό θα ήταν λάθος. Το κόμμα του Πάνου Καμμένου, ο οποίος είναι ένας από τους πλουσιότερους πολιτικούς στην Ελλάδα (σύμφωνα με το πόθεν έσχες) ιδεολογικά είναι πολύ κοντά με ένα άλλο Ελληνικό κόμμα: Τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, ταυτίζεται απόλυτα με τις πιο παλαβές από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να ξεχωρίσεις ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ από ψηφοφόρο των Ανεξέλληνων: Δείξτους μια φωτογραφία από επεισόδια στο κέντρο και ρώτα “με ποιους είσαι;”
Κατά τα άλλα είναι ολόιδιοι.
Το κόμμα αυτό λέει τα ίδια που λέει η αντιευρωπαϊκή φράξια του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας έμφαση σε όλα τα φοβικά κλισέ τού Έλληνα που έχει παιδεία δημοτικού και πληροφόρηση από τις ειδήσεις Ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών.
Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν τα αεροπλάνα να πετάνε στον ουρανό και το συμπέρασμα που βγάζουν είναι “μας ψεκάζουν”. (Ναι, σα το Φώτη τον Κουβέλη). Οι άνθρωποι που αγοράζουν βιβλία από την τηλεόραση. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τις λέξεις “Νέα”, “Τάξη”, “Πραγμάτων”.
Ο κόσμος τους είναι πολύ απλός, σ’ αυτόν είναι όλοι τους θύματα, αλλά ηρωικά θύματα, σαν τους 300, και όλοι οι άλλοι που δεν είναι σαν αυτούς (θύματα) είναι θύτες, εχθροί, και μάλιστα μπαμπέσηδες, Εφιάλτες. Νιώθουν ενάρετοι και το δίκιο τους πνίγει. Δεν έχουν επιχειρήματα, μόνο συναισθήματα.
Πιστεύουν πως αυτά τα δύο είναι το ίδιο.
Χρυσή Αυγή
Το ότι υπάρχει η Χρυσή Αυγή στη συζήτηση ετούτη αποτελεί από μόνο του λόγο να αυτοκτονήσουν από ντροπή όλοι όσοι έχουν θητεύσει στο πολιτικό σύστημα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ετούτοι εδώ έχουν ένα δικό τους παράλληλο σύμπαν, σαν το ΚΚΕ, αλλά είναι πιο εμμονικοί, με πολύ περισσότερο μίσος. Το ΚΚΕ, δε, έχει μια πλήρη παράνοια που καλύπτει όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, από την οικονομία μέχρι τον πολιτισμό. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει τέτοια. Είναι πιο μονοθεματικοί αυτοί. Πιο άγριοι.
Και πολύ, πολύ φοβισμένοι.
UPDATE, γιατί δεν το έκανα πολύ σαφές: Ετούτοι εδώ είναι Ναζί.
ΛΑΟΣ
Το ΛάΟΣ ήταν κάποτε η μεγάλη ελπίδα της ακροδεξιάς του μίσους, ο Γιώργης Καρατζαφέρης πίστευε ότι ήταν ο Έλλην Λεπέν, μα κάτι στράβωσε στην πορεία. Το πελατολόγιο του κόμματος, που αποτελείται από αυτούς που περιγράφουμε από πάνω, τους Ανεξέλληνες και τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, είναι εξ’ ορισμού αντιμνημονιακό, τα είπαμε αυτά, πολλές λέξεις, οπότε το ότι το ΛάΟΣ συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου μάλλον δεν τους μάγεψε ως κίνηση. Ή μπορεί να είναι άλλοι λόγοι, δεν ξέρω. Πάντως, όπως δείχνουν και οι τελευταίες κινήσεις πανικού, το κόμμα που ανέδειξε το πολιτικό άστρο του Γιώργου Ανατολάκη φθίνει, κι αυτό είν…
…συγνώμη, δε μπορώ να συνεχίσω, θυμήθηκα τον Ανατολάκη βουλευτή κι έπεσα από την καρέκλα.
τέλος,
Τα μικρά φιλελεύθερα κόμματα
Μέχρι τώρα αυτά που έχουμε περιγράψει είναι οι πολιτικές δυνάμεις που υπήρχαν στην Ελλάδα μέχρι τώρα. Μη σε μπερδεύει ο αριθμός τους: Πρόσθεσε τη Δημοκρατική Αριστερά στο ΠΑΣΟΚ, συγχώνευσε το ΛΑΟΣ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή και νάτα, αυτά είναι τα κόμματα, αυτά είναι τα μυαλά, αυτό είναι το Ελληνικό πολιτικό σκηνικό που μας έφερε ως εδώ. Έχουμε το μνημονιακό κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, που αγωνίζονται για την επιβίωση του πελατειακού πολιτικού συστήματος, έτσι, αυτοκτονικά, γιατί αυτό ξέρουν, κι έχουμε και την αντιμνημονιακή αντίδραση των υπολοίπων που αγωνίζονται ακριβώς για το ίδιο πράγμα. Όλοι το ίδιο θέλουν: Να γυρίσουμε μαγικά στο 2004, Euro Ελλαδάρα ομαδάρα στεγαστικό δάνειο κράτος Μύκονος επιδόματα ναι. Κανένα από αυτά τα κόμματα δεν ασχολείται με τους λόγους που μας οδήγησαν ως εδώ και την καταπολέμησή τους. Η μάλλον ασχολούνται: Όλοι πιστεύουν ότι φταίει η Μέρκελ.
Πλέον υπάρχει και μια άλλη κατηγορία.
Τα μικρά κόμματα κάτι φιλελεύθερων τα βλέπω με συμπάθεια, κυρίως επειδή τα λυπάμαι. Θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.
Τα κόμματα αυτά είναι, αν μετράω σωστά, τρία. Η “Δημιουργία Ξανά” θα κατέβει μόνη της στις εκλογές και είναι πιο grassroots απόπειρα, ενώ η “Φιλελεύθερη Συμμαχία” και η “Δράση” θα κατέβουν μαζί.
(Παρένθεση: Βγάζω απ’ έξω το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη “Δημοκρατική Συμμαχία”, παρ’ όλο που απ’ ό,τι διαβάζω διάφοροι το χαρακτηρίζουν φιλελεύθερο και το βάζουν μαζί με τα άλλα και εύχονται να συνεργαζόταν μαζί τους γιατί βλέπουν τις δημοσκοπήσεις και δεν τους βγαίνει και πιστεύουν ότι με το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη θα μπούνε στη Βουλή, ή κάτι τέτοιο. Εγώ πιστεύω ότι η Ντόρα Μπακογιάννη είναι υπερβολικά σημαντικό κομμάτι του σημερινού νοσηρού πολιτικού συστήματος και έτσι μάλλον ανήκει με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ στην αποπάνω λίστα, όχι εδώ, ακόμα κι αν άλλαξε απόψεις ή κατάλαβε ότι είκοσι χρόνια κάνει λάθος και αποκήρυξε το αμαρτωλό παρελθόν ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αν είναι να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό άρδην, πρέπει να υπάρξει μια κάθαρση, να καούν χλωρά με τα ξηρά, και να τονίσω εδώ πως σε καμία περίπτωση δεν τοποθετώ τη Ντόρα Μπακογιάννη στα χλωρά, απλά υπογραμμίζω πως πρέπει να είναι στο σύστημα που πρέπει να καεί. Α, και έχει και υποψήφιο βουλευτή το Γιώτη Τσαλουχίδη, που είναι σχεδόν το ίδιο αστείο με το Γιώργο Ανατολχχχααχααχ. Τέλος παρένθεσης).
Τέλος πάντων, τα υπόλοιπα τρία κομματάκια κάνουν κάτι που μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν γινόταν καθόλου: Προσπαθούν να πουν τα αυτονόητα. Αυτά δηλαδή που λέμε στο Twitter και που γράφονται σε έντυπα και sites, που σκέφτεσαι εσύ και που συζητάς με τους φίλους σου και αναρωτιέσαι γιατί δεν τα καταλαβαίνουν όλοι, τόσο αυτονόητα είναι, αλλά τελικά πνίγονται από τον ορυμαδό των αγανακτισμένων και των ΣΥΡΙΖΑνεξέλληνων με τις κρεμάλες τους. Ότι δηλαδή υπάρχουν μεταρρυθμίσεις που πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν. Πως το κράτος πρέπει να πάψει να συντηρεί τους πολίτες με δανεικά. Πως πρέπει η παιδεία να εκσυγχρονιστεί. Πως πρέπει το συμφέρον του συνόλου επιτέλους να μπει πάνω από το συμφέρον των συντεχνιών. Και άλλα τέτοια. Τα ξέρεις. Χίλιες φορές τα ‘χουμε πει.
Δεν έχω προσωπική γνώμη για το τι είναι το κάθε ένα από αυτά τα κομματάκια. Συγνώμη γι’ αυτό, αλλά δεν τα ξέρω πολύ καλά. (UPDATE: Τις τελευταίες μέρες τα γνώρισα λίγο καλύτερα και εξακολουθώ να) Τα βλέπω με συμπάθεια (όπως ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ βλέπει τη Δημοκρατική Αριστερά, υποθέτω) αλλά δεν είναι αρκετά κραυγαλέα όσο τα παραπάνω, που τα παρακολουθώ πιο πολύ καιρό.
Μη νομίσεις ότι σου προτείνω να τα ψηφίσεις. Σε καμία περίπτωση. Τίποτα δεν σου προτείνω. Το είπαμε και στην εισαγωγή: Όλο ετούτο εδώ πιθανότατα θα σου είναι άχρηστο στην επιλογή σου.
Αυτό που εδώ θα σου γράψω, είναι το γιατί αυτά τα κομματάκια τα μικρά, τα λυπάμαι.
Αυτό που επαναλαμβάνω αρκετά συχνά τα τελευταία δύο χρόνια είναι πως στη χώρα ετούτη υπάρχει μια δημιουργική μειοψηφία ανθρώπων που έχουν γνώσεις, ικανότητες, επίπεδο και μόρφωση, η οποία όμως είναι πάρα πολύ μικρή. Όλες οι χώρες βασίζονται σε τέτοιες δημιουργικές μειοψηφίες για να ηγηθούν της ανάπτυξής τους (διάβασε κι αυτό εδώ το σχετικό, όπου το αναλύω το θέμα εκτενώς), αλλά πρώτα αυτές πρέπει να φτάσουν σε μια κρίσιμη μάζα, στο Tipping Point, για να προωθήσουν την αλλαγή και να πάρει η κοινωνία μπρος. Η δικιά μου θεωρία είναι ότι η δημιουργική μειοψηφία της Ελλάδας απέχει ακόμα πάρα πολύ από την κρίσιμη μάζα. Είναι υπερβολικά μικρή.
Η αξία αυτών των κομμάτων, η οποία είναι αδιαμφισβήτητη και υπάρχει πέρα από τις επιμέρους αδυναμίες τους (φιλελεύθερα; πόσο φιλελεύθερα δηλαδή; πόσο κράτος να έχουμε; λίγο κράτος; καθόλου κράτος;), είναι ακριβώς το ότι προσπαθούν να εκπροσωπήσουν αυτή τη δημιουργική μειοψηφία, που δεν έχει συνηθίσει να ακούει τα αυτονόητα. Μέχρι τώρα αυτή ήταν διάσπαρτη, ψήφιζε διάφορα, ξέρω γω, ΣΥΡΙΖΑ, οικολόγους, τίποτα, λευκό, ίσως ακόμα και ΠΑΣΟΚ (αλλά όχι ΚΚΕ – ποτέ ΚΚΕ), αλλά τώρα πια θεωρητικά μπορεί να εκφραστεί από αυτά τα κομματάκια, που σε κάποιο βαθμό θέλουν τα ίδια πράγματα που θέλει κι αυτή και μιλάνε, πάνω κάτω, τη γλώσσα τους.
Γι’ αυτό τα λυπάμαι.
Γιατί τώρα που υπάρχουν, αυτά τα κόμματα μπορούν να κάνουν τη δημιουργική μειοψηφία της χώρας μετρήσιμη. Αν υποθέσουμε ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ανθρώπων αυτών επιλέξει να ψηφίσει ένα από αυτά τα κόμματα, θα καταλάβουμε περίπου πόσοι είναι αυτοί, πόσο μικρή μειοψηφία. Σίγουρα δεν θα είναι ακριβής η μέτρηση. Οπωσδήποτε πολλοί σοβαροί και δημιουργικοί άνθρωποι δεν θα ψηφίσουν ένα από αυτά. Αλλά δεδομένης της παραπάνω (απλοϊκής, ναι, και χιουμοριστικής) ανάλυσης νομίζω ότι θα συμφωνήσεις πως η δημιουργική μειοψηφία που περιγράφω δεν μπορεί να ψηφίσει και οποιοδήποτε από τα υπόλοιπα κόμματα. Μπορεί ο συλλογισμός να είναι λίγο μπακαλίστικος, αλλά τελικά νομίζω ότι ένα συμπέρασμα θα μπορεί να βγει, μια τάξη μεγέθους θα μπορούμε να την πάρουμε, και να τη βάλουμε δίπλα στους Ανεξέλληνες και τους ΣΥΡΙΖΑΙους και τους ΠΑΣΟΚους και τους ΠΑΣΟΚους2, και να καταλάβουμε πόσο δρόμο έχουμε ακόμα.
Εικάζω πως είναι πολύς.
UDPATE: Οικολόγοι, Πειρατές και άλλα μικρά κόμματα
Μου επισημάνθηκε στα σχόλια και στο Twitter ότι δεν αναφέρθηκα καθόλου στους Οικολόγους Πράσινους και στο Κόμμα Πειρατών Ελλάδας. Πρόκειται, ασφαλώς, για παράλειψη. Ωστόσο, δυο παρατηρήσεις: Πρώτον, αυτός δεν είναι ένας οδηγός πλήρης. Δεύτερον, δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για τους Οικολόγους Πράσινους και απολύτως τίποτα για το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας. Συνεπώς, δεν μπορώ να γράψω αστεία σχόλια γι’ αυτά τα δύο, ούτε για τα υπόλοιπα υποψήφια κόμματα, που υποθέτω ότι είναι πολλά. (UPDATE: Υπάρχουν άλλα 19, ναι, 19 κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές πέρα από αυτά που αναφέρθηκαν εδώ. Πιστεύω ότι το πιο ειλικρινές αντιμνημονιακό όλων είναι το κόμμα του Στέλιου Παπαθεμελή. Το λένε “ΟΧΙ”. Με κεφαλαία).
Διάβασε ακόμη: Όσα έχω γράψει για την Ελληνική Κρίση, εδώ.