Κουβέντες: Με Το Γκλεν Λάουρι

Ο Γκλεν Λάουρι είναι ο διευθυντής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Τον περασμένο Δεκέμβριο ήρθε στην Αθήνα για να μιλήσει στο TEDxAthens, και είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και να του πάρω μια συνέντευξη για το περιοδικό Blue της Aegean Airlines. Συναντηθήκαμε σε μια σουίτα στο Hilton. Μόλις μπήκε, πήγε κατευθείαν στο μπαλκόνι για να δει την Ακρόπολη. Μετά φωτογραφήθηκε από την Ολυμπία Κρασαγάκη και μετά καθήσαμε και είπαμε τα εξής: 

lowry2

Φωτογραφία: Ολυμπία Κρασαγάκη

Λοιπόν, αυτό εδώ (σ.σ. κινητό) γράφει και εγώ θα κρατάω σημειώσεις σ’ αυτό (σ.σ. λάπτοπ). Είστε εντάξει μ’ αυτό; 

Αμέ. Δεν χρησιμοποιείς το Dragon; Είναι ένα πρόγραμμα που καταγράφει τη συνομιλία και την απομαγνητοφωνεί ταυτόχρονα.

Το ξέρω. Αλλά δε δουλεύει στα Ελληνικά. (μια παύση) Αλλά εμείς δε μιλάμε Ελληνικά. Χμ. 

(αμήχανη παύση)

Ξέρετε από gadget, ε; Τί χρησιμοποιείτε; 

Έχω iPhone, iPad και Mac.

Έχετε δει αυτό το καινούριο app με το έργο του Βαν Γκογκ; Είχε πει λέει κάποτε ο Βαν Γκογκ “θα ήθελα να κάνω μια έκθεση σε ένα καφέ” και αυτοί οι τύποι φτιάξανε ένα iPad app για το έργο του μ’ αυτό το θέμα. 

Α ναι;

Λέγεται Van Gogh’s Story. Ή Van Gogh’s Dream. Ένα από τα δύο. Δε θυμάμαι. 

Α ωραία. Θα το βρω.

(άλλη μια αμήχανη παύση -το ματζαφλάρι αρχίζει να γράφει, οπότε αρχίζω)

Είχα πάντα την απορία: Ποια είναι η πρακτική χρησιμότητα της τέχνης σε μια κοινωνία; 

Η τέχνη υπάρχει επειδή οι άνθρωποι τη θεωρούν ένα σημαντικό τρόπο για να επικοινωνούν ιδέες. Η δουλειά που κάνουν οι μοντέρνοι καλλιτέχνες είναι ουσιαστικά μια έρευνα του κόσμου. Κάνουν την ίδια δουλειά που κάνουν οι επιστήμονες, οι ιστορικοί και οι συγγραφείς. Ζούμε σε περίπλοκους καιρούς, κοινωνικά και πολιτικά δύσκολους, που χρειάζονται πολλή σκέψη και έρευνα. Οι καλλιτέχνες την κάνουν, το ίδιο καλά με οποιονδήποτε άλλο, αν όχι καλύτερα.

Εμένα πάντα με μπερδεύει ο διαχωρισμός της καλής τέχνης από την κακή. Δεν ξέρω τί χαρακτηρίζει την καλή τέχνη. Είναι αυτό καλή τέχνη; (δείχνω τον πίνακα στον τοίχο της σουίτας)

(αγνοεί τον πίνακα) Νομίζω ότι ο διαχωρισμός της “καλής” από την “κακή” τέχνη είναι επικίνδυνος. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι τέχνη που έχει νόημα και σημασία και έχει απήχηση σε μεγάλους αριθμούς ανθρώπων. Οι καλλιτέχνες δεν κάθονται για να φτιάξουν καλή ή κακή τέχνη: Κάθονται για να λύσουν προβλήματα, για να φτιάξουν έργα που τους συνδέουν με τους ανθρώπους, που έχουν ενδιαφέρον και νόημα. Η τέχνη που επιβιώνει τελικά είναι αυτή που μιλάει σε πολλές γενιές, επειδή το μήνυμά της και το μέσο με το οποίο το μεταφέρει είναι καλοφτιαγμένα, ισχυρά και ελκυστικά.

Δεν είναι ελιτίστικος τρόπος επικοινωνίας ιδεών η τέχνη; 

Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Δεν έχουν όλοι οι καλλιτέχνες το ίδιο ταλέντο. Φυσικά κάποιοι είναι πιο ταλαντούχοι από άλλους, όπως κάποιοι αθλητές είναι πιο ταλαντούχοι από άλλους, ή κάποιοι λογιστές είναι πιο ταλαντούχοι από άλλους. Έτσι μπορεί να πει κανείς ότι εξ’ ορισμού η τέχνη είναι ελιτιστική, γιατί μόνο ελάχιστοι άνθρωποι έχουν το ταλέντο για να δημιουργήσουν τα πιο ουσιαστικά έργα τέχνης.

Από την άλλη, όμως, πολύ λίγοι μπορούν και να εκτιμήσουν τα ουσιαστικά έργα τέχνης. 

Όχι, νομίζω τελικά αυτός ήταν ένας από τους μύθους του 20ου αιώνα, το ότι “η avant garde δεν έγινε αντιληπτή στον καιρό της” και ότι μόνο μια μειοψηφία μπορούσε να κατανοήσει τί ήταν αυτό που έκαναν οι μοντέρνοι καλλιτέχνες. Στην πραγματικότητα η έκρηξη δημοτικότητας της μοντέρνας τέχνης τα τελευταία 20 χρόνια συνέβη επειδή μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων κατάλαβαν ότι η τέχνη είναι προσιτή και προσβάσιμη. Με το Ίντερνετ και τα social media και όλες τις νέες μορφές επικοινωνίες οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει πολλά πράγματα για την τέχνη σήμερα. Έτσι δεν νομίζω ότι είναι ελιτίστικη. Ειδικά η σπουδαία τέχνη είναι αυτή που μπορεί να μιλήσει σε μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας.

Πόσοι άνθρωποι έρχονται στο ΜοΜΑ κάθε χρόνο; 2 εκατομμύρια; 

Όχι, περίπου 3 εκατομμύρια το χρόνο.

Άρα πολύς κόσμος έρχεται. Τι άλλαξε στα τελευταία δέκα χρόνια και αυξήθηκε τόσο πολύ ο κόσμος που ενδιαφέρεται για το μουσείο; 

Νομίζω ότι αυτό που άλλαξε την τελευταία δεκαετία είναι αυτή η έκρηξη ενδιαφέροντος για τη μοντέρνα τέχνη, κυρίως επειδή μια νέα γενιά φοιτητών και επαγγελματιών βρήκαν σ’ αυτή κάτι το σημαντικό και ενδιαφέρον. Αυτό είναι θαυμάσιο. Ήταν πάντα στόχος της μοντέρνας τέχνης να φτάσει σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο κοινό. Κι αυτό δεν συνέβαινε και τόσο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, αλλά τώρα συμβαίνει. Η μοντέρνα τέχνη έχει νόημα για πολλούς ανθρώπους.

Η τεχνολογία πώς έχει επηρεάσει τη δημιουργία της τέχνης; 

Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν την τεχνολογία με διάφορους τρόπους. Είναι στη φύση του δημιουργικού ανθρώπου να χρησιμοποιεί οτιδήποτε είναι διαθέσιμο. Δεν με ενδιαφέρει πάρα πολύ η τέχνη που έχει ως θέμα της την τεχνολογία. Αλλά με ενδιαφέρουν οι καλλιτέχνες που μπορούν να μεταμορφώσουν τη χρήση της τεχνολογίας. Υπάρχει ένας νεαρός καλλιτέχνης, ο Ράιαν Τρεκάρτιν, που μεγάλωσε στην εποχή των ψηφιακών μέσων, φτιάχνει αυτά τα βίντεο που ξεχειλίζουν με ιδέες και είναι σχεδόν χαωτικά στις απεικονίσεις τους. Χρησιμοποιεί την τεχνολογία για να φτάσει στο μήνυμά του. Δεν το κάνει επειδή υπάρχει η τεχνολογία. Τη χρησιμοποιεί για να φτάσει σ’ αυτό που θέλει να πετύχει. Αυτό είναι το σημαντικό.

[field name=”code”]

Πώς είναι ζεί κανείς μέσα στο MoMA; (σ.σ. ο Λάουρι ζει σε ένα διαμέρισμα στο κτίριο πάνω από το μουσείο). 

Είναι θαυμάσιο και είναι και μεγάλη τιμή. Και μερικές φορές είναι και λίγο τρομακτικό να ζεις και να δουλεύεις σε ένα μέρος γεμάτο με τόση εκπληκτική τέχνη, και όπου έχουν δουλέψει σπουδαίοι άνθρωποι. Βέβαια, είναι καταπληκτικό να βγαίνεις από το γραφείο σου και ξαφνικά να είσαι περιτριγυρισμένος από Πικάσο και Γουόρχολ και Τζάκσον Πόλοκ.

Επιτρέπεται να μου πείτε τους αγαπημένους σας καλλιτέχνες; 

Ε, το να ρωτάς το διευθυντή ενός μουσείου να σου πει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες είναι σαν να ρωτάς τον γονιό να σου πει ποια είναι τα αγαπημένα του παιδιά. Πρέπει να τα αγαπάς όλα. Αλλά εγώ πάντα επιστρέφω στα έργα του Σεζάν, που πάντα ερεθίζουν τη φαντασία μου. Φυσικά οι γίγαντες όπως ο Πικάσο και ο Ματίς, όπως και πιο πρόσφατοι καλλιτέχνες όπως ο Τζάκσον Πόλοκ, ο Έλσγουορθ Κέλι, ο Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ, ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ, ο Ζίγκμαρ Πολκ. Το θέμα δεν είναι ο αγαπημένος καλλιτέχνης, αλλά έργα που μου μιλάνε με τρόπο που έχει νόημα. Κι αυτό αλλάζει κάθε μέρα.

Επισκέπτεστε άλλα μουσεία; 

Συνέχεια. Είμαι εθισμένος.

Προφανώς. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός καλού μουσείου. 

Αυτό που με ενδιαφέρει όταν επισκέπτομαι ένα μουσείο είναι φυσικά η τέχνη αυτή καθαυτή, αλλά κυρίως το πώς εκτίθεται. Ποιά σχέση δημιουργείται ανάμεσα στην τέχνη, τις ιδέες του καλλιτέχνη που την έφτιαξε και τον επισκέπτη. Αυτή η τριαδική σχέση υπάρχει πάντα και κάποια μουσεία την υλοποιούν με πολύ πιο δυνατό τρόπο επειδή καλούν τον επισκέπτη να συμμετάσχει, να εξερευνήσει τα έργα.

Έχετε κανένα παράδειγμα; 

Νομίζω ότι το Louisiana της Κοπεγχάγης, θέλω να ελπίζω το δικό μας, και άλλα.

Πείτε μου συγκεκριμένα παραδείγματα συμμετοχής του κοινού στην τέχνη. 

Ένα μουσείο μπορεί να οργανώσει μιαν έκθεση όπως της Μαρίνα Αμπράμοβιτς “The Artist is Present“, που καλεί το κοινό να συμμετάσχει στο ίδιο το έργο τέχνης. Ή το “Measure your Universe” του Ρόμαν Όντακ, που εξαρτάται από τη συμμετοχή του κοινού.

measure

Ρόμαν Όντακ, Measure Your Universe, φωτογραφία δικιά μου

Νομίζω ότι αυτή η πρόσκληση στο κοινό μπορεί να εφαρμοστεί και στον τρόπο που στήνονται οι αίθουσες. Με τη χρήση του φωτισμού, με το ρυθμό ενός installation, το χρώμα των τοίχων, την θέση που στέκουν οι φύλακες, όλα αυτά είναι εργαλεία που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να ενθαρρύνεις τους ανθρώπους να εξερευνήσουν τα έργα τέχνης, ή να τους κάνεις να σταθούν πιο πίσω και να την παρατηρήσουν από μακριά. Είναι μικρές οι αλλαγές που μπορεί να κάνει κανείς για να προτρέψει το κοινό να συμμετάσχει ή να κάνει πίσω. Νομίζω ότι τα πιο ενδιαφέροντα μουσεία είναι αυτά που σε καλούν να συμμετάσχεις.

Ποιές είναι οι προκλήσεις της δουλειάς σας; 

Η χαρά της δουλειάς που κάνω είναι ότι έχει διαρκώς καινούριες προκλήσεις. Είτε πρόκειται για τη λύση ενός περίπλοκου αρχιτεκτονικού προβλήματος, είτε για την ανεύρεση πόρων για να μπορέσει το μουσείο να υλοποιήσει τα προγράμματα που θέλει, είτε για να βρούμε τα σωστά έργα που πρέπει να αγοραστούν ή να οργανώσουμε μιαν έκθεση με τους επιμελητές της. Μ’ αρέσει να αντιμετωπίζω διαρκώς διαφορετικά προβλήματα. Είναι μια μορφή υπερκινητικού συνδρόμου. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι να δουλεύω με ανθρώπους, ειδικά καλλιτέχνες. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά μου.

Είναι ευχάριστο να δουλεύετε με καλλιτέχνες δηλαδή; 

Ναι. Μαθαίνω τόσο πολλά. Για εμάς που δεν είμαστε καλλιτέχνες, το να είμαστε κοντά σε ανθρωπους που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που είναι ατρόμητοι σ’ αυτό που κάνουν, που έχουν ανοιχτά μυαλά και διαρκώς προκαλούν τον εαυτό τους και γι’ αυτό προκαλούν κι εμάς, είναι θαυμάσιο.

Εσείς γιατί δεν είστε καλλιτέχνης; Αφού καταλαβαίνετε την τέχνη. Τί τους κάνει να διαφέρουν από τον υπόλοιπο κόσμο δηλαδή; 

Το ταλέντο δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένο στην κοινωνία. Το αντίθετο. Όλοι έχουμε κάποιες ικανότητες. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι έχω την ικανότητα να λύνω προβλήματα με ενδιαφέροντες τρόπους και να δουλεύω με ανθρώπους, αλλά δεν έχω την ικανότητα να δημιουργώ αντικείμενα που είναι με οποιονδήποτε τρόπο ενδιαφέροντα. Θαυμάζω αυτούς που μπορούν.

Έχετε δοκιμάσει; 

Φυσικά.

Τι είδους τέχνη; 

Ως φοιτητής έκανα μαθήματα φωτογραφίας, σχεδιασμού, εκτύπωσης, όλα τα παραδοσιακά μαθήματα. Πίστευα ότι δεν μπορείς να εκτιμήσεις πραγματικά τί κάνει ένας καλλιτέχνης αν δεν δοκιμάσεις πρώτα να το κάνεις ο ίδιος. Μερικές φορές βλέπουμε τα έργα και λέμε “εύκολο είναι”. Ε, δοκίμασε να το κάνεις. Δέκα άνθρωποι μπορούν να δουν μια καρέκλα και να τη βγάλουν φωτογραφία. Μόνο ένας θα βγάλει μια φωτογραφία που θα τη θυμάσαι μετά. Μόνο και μόνο επειδή θα δει το φως στην άκρη της καρέκλας λίγο διαφορετικό, ή επειδή καταλαβαίνει ότι δεν χρειάζεται να δείξει ολόκληρη την καρέκλα στην φωτογραφία του. Οι καλλιτέχνες έχουν την ικανότητα να ξεφεύγουν από τα όρια του κυριολεκτικού που περιορίζουν τους υπόλοιπους. Και να κάνουν κάτι αναπάντεχο. Εγώ δοκίμασα. Και κατάλαβα τα όριά μου.

lowry021

φωτογραφία: Ολυμπία Κρασαγάκη

Τι προσφέρει ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης σε μια κοινωνία; 

Το μουσείο προσφέρει ένα χώρο όπου οι πιο προοδευτικές και συναρπαστικές ιδέες της εποχής μας μπορούν να συζητηθούν από το κοινό. Ζούμε στο παρόν. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε αυτό. Αν θέλουμε να το σκεφτούμε και να το αναλύσουμε και να βρούμε νέους τρόπους να μορφοποιήσουμε το μέλλον, χρειαζόμαστε τις ιδέες των καλλιτεχνών και τα αντικείμενα που δημιουργούν. Αυτά απεικονίζουν την εποχή. Ιστορία έχω σπουδάσει και έχω μεγάλη εκτίμηση για το παρελθόν. Με ενδιαφέρει πολύ. Αλλά αυτό το ενδιαφέρον βασίζεται στη συνειδητοποίηση ότι για να πάμε μπροστά πρέπει να ζούμε στο παρόν.

Υπάρχουν άλλοι λόγοι; Πώς θα πείθατε μια πόλη που δεν έχει μουσείο να φτιάξει ένα; 

Πάντα υπάρχουν οικονομικοί λόγοι που μπορούν να δικαιολογήσουν τη δημιουργία ενός μουσείου. Μπορεί να γίνει τουριστικός προορισμός, κέντρο για την κοινότητα, αλλά τελικά αυτοί είναι δευτερεύοντες λόγοι. Ο κυριότερος λόγος είναι οι ιδέες που απεικονίζονται μέσα σ’ αυτά τα μουσεία. Αυτές είναι το νόμισμα με το οποίο αποτιμούμε τους εαυτούς μας. Κι αν το υλοποιήσει σωστά, μια πόλη μπορεί να απολαύσει πολλά δευτερογενή οφέλη. Όπως να αποτελέσει έναν οικονομικό καταλύτη. Αλλά πιστεύω ότι τα καλύτερα μουσεία είναι αυτά που δημιουργήθηκαν επειδή οι άνθρωποι πιστεύουν στην τέχνη που περιέχουν.

Τα καλύτερα μουσεία χτίζονται από μιαν ανάγκη της κοινότητας, ή από μια φωτισμένη ελίτ που παίρνει την πρωτοβουλία; 

Είναι διάλογος που γίνεται ανάμεσα στους δύο. Η ιδιοκτησία της τέχνης και η δυνατότητα να φτιαχτούν μεγάλοι οργανισμοί εξαρτώνται συχνά από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Άρα χρειάζεται μια συζήτηση μ’ αυτούς που το έχουν. Το ότι αυτοί έχουν το κεφάλαιο, ωστόσο, δε σημαίνει ότι ένας οργανισμός δεν συνδιαλέγεται με το κοινό. Το αντίθετο. Στις ΗΠΑ η κραταιά ιδέα είναι πως οι πλούσιοι έχουν μια ευθύνη να μοιραστούν τον πλούτο τους με όσο το δυνατό μεγαλύτερο μέρος του κοινού, και τα μουσεία είναι ένα από τα μέσα που έχουν για να το υλοποιήσουν αυτό.

Τα μουσεία δεν είναι μόνο η τέχνη που περιέχουν -μερικές φορές είναι τέχνη και τα ίδια. Πόσο σημαντική είναι η αρχιτεκτονική; 

Πάντα είναι σημαντική. Είναι όπως το κρασί. Αν πιείς ένα σπουδαίο κρασί σε ένα πλαστικό ποτήρι και μετά το πιείς σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι, το ίδιο κρασί θα είναι, αλλά η αντίληψή σου για το κρασί σε κάθε περίπτωση θα είναι εντελώς διαφορετική. Αυτή είναι και η διαφορά της μέτριας αρχιτεκτονικής από τη σπουδαία αρχιτεκτονική για ένα μουσείο. Η τέχνη που παρουσιάζεται δεν είναι διαφορετική, αλλά αν η αρχιτεκτονική είναι σημαντική και μπορεί να φέρει σε επαφή τα αντικείμενα που εκτίθενται με τους ανθρώπους που έρχονται να τα δουν με ενδιαφέροντα τρόπο.

Τα πιο ενδιαφέροντα μουσεία στον κόσμο δεν είναι αυτά που κυριαρχούνται από την αρχιτεκτονική τους, ή από την τέχνη τους. Είναι αυτά που δημιουργούν μια μοναδική σχέση ανάμεσα στα δύο. Βέβαια, καθώς κανένα μουσείο δεν μπορεί να είναι καλύτερο από την τέχνη που έχει, όσο καλύτερη η συλλογή, τόσο μεγαλύτερες οι δυνατότητες να δημιουργήσεις ένα διάλογο με την αρχιτεκτονική.

Ποιες ήταν οι δυσκολίες στη δικιά σας την ανακαίνιση; 

Ο Γιόσιο Τανιγκούτσι που ήταν ο δικός μας αρχιτέκτονας δούλεψε μαζί μου και με πολλούς άλλους στο μουσείο. Ήμασταν σε ένα διαρκή διάλογο. Στόχος μας δεν ήταν μόνο να αποκτήσουμε περισσότερο χώρο.

Που κι αυτό σημαντικό ήταν. 

Απαραίτητο ήταν. Είχαμε ξεπεράσει τους περιορισμούς του χώρου μας. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι θέλαμε να ανοίξουμε το χώρο, να επιτρέψουμε στους ανθρώπους να κινούνται από τη μια γκαλερί στην άλλη με διάφορους τρόπους. Αντί να πρέπει να ακολουθούν μια προκαθορισμένη πορεία, όπως ήταν πριν, θέλαμε να τους δίνουμε τη δυνατότητα να ακολουθούν την πορεία μας αν θέλουν και να παρακολουθούν την προκαθορισμένη αφήγηση, αλλά επίσης να τους δίνουμε τη δυνατότητα να φτιάξουν τις δικές τους αφηγήσεις, να χαράξουν δικές τους πορείες. Νομίζω ότι ο Γιόσι έκανε θαυμάσια δουλειά δημιουργώντας αίθουσες που από τη μια πλευρά κάνουν την τέχνη που έχουμε να αναδεικνύεται καλύτερα από ποτέ -λύνοντας θέματα που έχουν να κάνουν με το φωτισμό, με το σχεδιασμό των τοίχων, με το χρώμα του πατώματος, τις αναλογίες των χώρων- αλλά επίσης μέσα από τη διαρρύθμιση των χώρων που είναι γενναιόδωρη και επιτρέπει στους ανθρώπους να βρουν τις δικές τους διαδρομές. Ακόμα και να χαθούν μέσα σ’ αυτό. Τα ωραιότερα πράγματα σε ένα μουσείο μερικές φορές τα βρίσκεις όταν χάνεσαι. Κι ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι το ότι έφτιαξε ένα χώρο ανοιχτό, με μεγάλα ανοίγματα που αφήνουν το φως να μπει, αλλά αφήνουν και την πόλη να είναι παρούσα στο μουσείο, να θυμίζει ότι είναι μέρος της.

[nggallery id=2]

να μερικές φωτογραφίες που τράβηξα στο μουσείο την πρώτη φορά που το επισκέφτηκα, το 2005

Περπατάτε συχνά στο μουσείο; Επισκέπτεστε τους δημόσιους χώρους του; 

Συνέχεια. Κάθε μέρα είμαι εκεί. Ακόμα κι αν έχω συναντήσεις αλλού, προσπαθώ τουλάχιστο μια φορά την εβδομάδα να κάνω ένα γύρο στο μουσείο και να το βλέπω ολόκληρο. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να βλέπω πώς προσεγγίζουν τα εκθέματα, και να τους ρωτάω να μου μιλήσουν για την εμπειρία τους στο μουσείο.

Ωραία, πείτε μου μια ιστορία που σας συνέβη σε μια τέτοια βόλτα.

Υπάρχουν πολλές. Θυμάμαι μια φορά που είχε έρθει ένα ζευγάρι μαζί με έναν ιερέα, και ήθελαν να παντρευτούν. Το μουσείο έχει κανόνα να μην διοργανώνει γάμους στο εσωτερικό του, αλλά το ζεύγος επέμενε. Ο φρουρός με φώναξε και πήγα και τους μίλησα, και μου εξήγησαν πως ήθελαν οπωσδήποτε να παντρευτούν εκεί, επειδή είχαν γνωριστεί μέσα στο μουσείο. Οπότε τους είπα “σύμφωνοι, αλλά κάντε γρήγορα”, και ζήτησα από το φρουρό να κοιτάξει από την άλλη. Αν δεν είναι αυτή μια ιστορία που θέλουμε να προκαλεί ένα μουσείο, δεν ξέρω ποια είναι.

Και ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον; 

Θέλουμε να κάνουμε κάποιες ουσιαστικές αλλαγές που θα μας επιτρέψουν να παρουσιάσουμε τις συλλογές μας με έναν τρόπο ριζικά διαφορετικό και καλύτερο. Μέχρι τώρα δοκιμάζαμε τα όρια που χωρίζουν το θεατή από το έργο. Θέλουμε να εξερευνήσουμε αν μπορούμε να τα εξαφανίσουμε τελείως.

[field name=”code2″]

Θυμήσου ακόμα: Κουβέντες με τον Τζο Τρίπι