Τώρα που οι διακοπές και επισήμως τελείωσαν, και ακόμα και οι αγανακτισμένοι (τελευταίοι, μαυρισμένοι) επέστρεψαν στην πλατεία, μπορούμε να κάνουμε μια σημειολογική κριτική πάνω στην ίδια την έννοια των Ελληνικών καλοκαιρινών διακοπών. Πιστεύω ότι, όπως πολλές άλλες (τη «δημοκρατία», το «διάλογο») την έννοια των διακοπών την έχουμε εδώ στην Ελλάδα κάπως διαστρεβλωμένη στο μυαλό μας. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά πρώτα ας ορίσουμε πού ακριβώς έγκειται αυτή η διαστρέβλωση.
Πολύς κόσμος με ψέγει –και βλέπω και άλλους ομοίους μου να ακούν ψόγους- επειδή στις διακοπές παίρνω μαζί λάπτοπ, ή επειδή έχω το κινητό και το κοιτάω στην παραλία, ή επειδή γράφω στο Ίντερνετ από προορισμούς τουριστικούς. Οτιδήποτε κάνει κανείς τους υπόλοιπους 11 μήνες υποτίθεται ότι τις εβδομάδες των διακοπών πρέπει να το καταργήσει, να το κόψει, να το αφήσει πίσω. Πιστεύω ότι αυτή η αντίληψη είναι λανθασμένη σε κάθε περίπτωση, εκτός από μία.
